Marzenia powszechnie (nie)obowiązujące

Według mnie powinieneś ciężko pracować, stale szukać sukcesu we wszystkim, co robisz, znaleźć sobie pasję, najlepiej sportową, rzucić śmieciowe jedzenie i używki, zacząć pracować dla siebie, czyli założyć własną firmę, w wakacje podróżować, poznawać nowych ludzi i odkrywać nowe smaki. Powinieneś myśleć, jak zrobić różnicę we wszystkim, co robisz. Jak pozostawić po sobie ślad w postaci nowego produktu, nowej usługi, nowego sposobu podejścia do czegoś. Jak przesunąć granicę choćby o nanometr. A jak przesunąłeś o nanometr, to powinieneś marzyć, żeby potem przesunąć o mikrometr, a potem milimetr. A potem dalej.

Kiedyś było dla mnie oczywiste, że to powinny być marzenia powszechnie obowiązujące. Gdzieś w połowie trzeciej dekady życia zorientowałem się, że ludzie są różni, moje rady nieprzystające do ich potrzeb, a także możliwości. Jedna z osób, z którą robiłem wywiad, porównała ludzi do wilków i psów. Wilk nie przeżyje na łańcuchu korporacji. Pies nie przetrwa w lesie, gdzie musi walczyć o przeżycie.

Zanim ustalisz marzenia, zapytaj samego siebie „kim jestem”. Znajomy coach opisuje ten etap jako „discovery”. Zadaj sobie albo niech ktoś tobie zada pytania o twoje wartości, cele, pomyśl o swoim potencjale, o jego ograniczeniach, tych sabotażystach, którzy stale w twojej głowie podpowiadają: Nie uda się, nie dasz rady, to jest większe od ciebie. Zmierz się ze sobą, wtedy ponownie porozmawiamy o marzeniach. Już nie podpowiadam, jakie one powinny być. Zrozumiałem, że ktoś hodujący owce na Podkarpaciu może być dużo szczęśliwszy, niż ktoś starający się w Warszawie realizować marzenia o własnej zyskownej firmie.