Robert Lewandowski - zaczynał grać w piłkę na kartoflisku w Warszawie, dziś jest najlepszym piłkarzem ligi niemieckiej

- Dzięki, mamy Arruabarrenę - powiedział w 2008 roku Mirosław Trzeciak, dyrektor sportowy Legii, przekreślając szansę na grę Lewandowskiego w wymarzonej drużynie. Trzeciak przeszedł do historii jako autor największej transferowej pomyłki. Robert pozostał w Zniczu Pruszków, skąd ściągnął go do Lecha Franciszek Smuda. Choć, gdy ten przyjechał go obserwować, wyszedł po 15 minutach i kazał sobie zwracać za benzynę. Andrzej Czyżniewski przekonał go jednak, by dał "Lewemu" szansę. Robert trafił do Lecha - co było potem, wiemy wszyscy.

Kartofliska, na którym "Bobek" uczył się piłkarskiego elementarza już nie ma, ale ja je doskonale pamiętam. Jako trampkarz, nieraz na nim grałem. Zawsze narzekałem, że na takim boisku nie da się nauczyć techniki. Ale Robertowi się udało - nie ustępuje pod względem technicznym żadnemu napastnikowi Bundesligi. - Gdyby Robert myślał tak jak pan to by nigdy w Borussi nie zagrał - tłumaczy mi trener Krzywicki.

- A Brazylijczycy to gdzie się uczą grać? Na piachu, na nierównych ulicach, a są najlepsi na świecie. Mówię panu, gdy człowiek nauczy się przyjmować piłkę na takim terenie to potem ma już tylko łatwiej. Choć oczywiście cieszymy się z nowej sztucznej murawy - dodaje i podkreśla, że styl gry Roberta zmienił się bardzo niewiele: - Ten sam sposób poruszania się, te same ruchy. Już wtedy właściwie nie tracił piłek. Od początku świetnie się zastawiał, potrafił ustawić się w walce o górną piłkę. Był o głowę niższy od rywali, a wygrywał z nimi pojedynki główkowe! Potem, gdy trochę podrósł to już nie było na niego mocnych. Wyróżniał się też pracowitością. Nigdy nie opuszczał treningów, zawsze chciał grać. Rwał się do gry, jak sadzałem go na ławce, żeby odpoczął trochę, buntował się.

Delta jednak się rozpadła, a Lewy trafił do trzecioligowych rezerw Legii Warszawa. To było jego pierwsze nieudane podejście do drużyny wojskowych. Trenerem rezerw Legii był wtedy Krzysztof Gawara. W rozmowie z Kubą Radomskim dla serwisu Weszło tłumaczył: "Lewandowski miał pecha. W tamtym okresie trafili też do nas Adrian Paluchowski i Jakub Polniak. Oni rywalizowali w rezerwach, a pierwszej drużynie grali obcokrajowcy".

Tamtych zawodników już nikt nie pamięta. Czemu zatem w Legii nie poznano się na talencie "Lewego"? Oto kolejna wypowiedź Gawary z tamtego wywiadu: "Uderzenie już wtedy miał świetne. Ale umówmy się sprinterem to on nigdy nie jest, tak? Po prostu są dwa typy piłkarzy - jeden jest szybki, błyskotliwy, świetny technicznie i tu zdecydowanie łatwiej jest w młodym wieku odkryć przyszłą gwiazdę. A drugi rodzaj to chociażby przykład Roberta." Gdzie gra teraz ów błyskotliwy i szybki Paluchowski (skądinąd spory talent)? W GKS Bogdanka.

Ojrzyński również nie przypuszczał, że ma pod swoim okiem tak wielki talent. Zapytany przeze mnie o Lewandowskiego, odpowiada: - Widać było, że ma potencjał, ale nikt się po nim nie spodziewał, że aż tak wysoko zajdzie. Grał u nas w ataku z Bartkiem Wiśniewskim i oni wtedy byli na równym poziomie, do tego Wiśniewski był bardziej wszechstronny, bo występował też na skrzydle. Teraz jest w Sandecji Nowy Sącz.

Skromność i praca. To dzięki tym cechom "Lewy", niegdyś nikomu nieznany "Bobek, dziś jest bohaterem. I dzięki nim być może już niedługo Alex Ferguson, trener Manchesteru United, odbierze telefon. A ten kto do niego zadzwoni, usłyszy w słuchawce: " Mario Gomez? Nie, dzięki. Mamy Lewandowskiego".