Dobrą parę można poznać po tym jak się kłóci

Oczywiście, ale jedynie przez chwilę. Często pozwala szybko oczyścić atmosferę lub być wstępem do budującej związek rozmowy o potrzebach i wzajemnych oczekiwaniach. Dobra kłótnia, to taka, po której nikt nie czuje się skrzywdzony, sponiewierany czy przegrany. Może i partnerzy dają sobie ‘po razie’ ale na koniec oboje wychodzą z tego zwarcia w remisie.

Ależ skąd. Na tym właśnie polega zjawisko tak zwanej biernej agresji. Wyrażanie złości wprost jest często zbyt trudne, dlatego przybiera formę nieświadomą. Ludzie mówią, że albo nie odczuwają złości lub wręcz zaprzeczają, że ona w ich życiu w ogóle ma miejsce. Wtedy wszystko co wyparte objawia się w formie nieświadomej. Oczywiście łatwiej to dostrzec z boku. Bierna agresja może też przybierać postać włoskiego strajku, czyli działania niby zgodnego z regułami ale jednak utrudniającego życie innym.

Zdrowym i dojrzałym sposobem wyrażania złości jest powiedzenie o niej wprost, ale zakładając, że nie zawsze tak się da czy nie zawsze można, kłótnia jest lepszym sposobem niż tłamszenie emocji. Po gwałtownej wymianie zdań, tak jak po burzy następuje chwila spokoju. I jest to świetny moment na refleksję, na to żeby wrócić do rozmowy i zastanowić się co się stało. W ogóle ważne jest żeby każda kłótnia, tak jak każdy kryzys, była możliwa do omówienia.

Jeśli nastają ciche dni, to znaczy, że zamiast oczyścić atmosferę, kłótnia zagęściła ją. Wtedy warto przyjrzeć się, dlaczego się pokłóciliśmy. Jeśli robimy to często, nasuwa się pytanie dlaczego mamy trudności z wypracowaniem innych sposobów rozwiązywania sytuacji konfliktowych, które pozwolą się nam porozumieć. Czy taka forma wymiany zdania buduje nasz związek, czy rani i niszczy? A może działa jak wentyl bezpieczeństwa? Pokrzyczymy ale zaraz wszystko opadnie i dalej świetnie się mamy.

Wtedy jest ona rodzajem objawu, sygnału, że w związku mamy do czynienia z nierozwiązanymi problemami. Więc zamiast kłócić się o rzeczy często nieistotne warto spróbować przyjrzeć się jaki prawdziwy rodzaj frustracji za tym stoi. I nawet jeśli okaże się, że stare rzeczy tkwią nam ością w gardle, to jednak nie warto żeby wybuchały.

Warto umieć oddzielać od siebie różne sprawy. Czym innym jest kłótnia o niewyniesione śmieci, czym innym niezamknięte sprawy z przeszłości, które ze śmieciami mają niewiele wspólnego. Dobra zasada asertywności mówi o oddzielaniu problemów. W końcu wszystkiego w jednej kłótni nie załatwimy. Zacznijmy od śmieci i zastanówmy się dlaczego wciąż wysypują się z kosza, a później wróćmy do tych innych, równie ważnych spraw. Istotne jest bowiem, żeby o tym co trudne móc swobodnie rozmawiać, sięgać do tego kiedy czujemy tak potrzebę.

Rozumiem, że namawia mnie Pani do poruszania się w konwencji stereotypów (śmiech).

Według mnie nie chodzi ani o kobiece roztrząsanie, z którego niewiele wynika, ani o unikanie problemu przez mężczyzn i spuszczenia zasłony milczenia na problem. To pewnego rodzaju polaryzowanie płci, którego staram się unikać. Jest to raczej kwestia dojrzałości partnerów. Dojrzały mężczyzna potrafi rozmawiać tak samo jak dojrzała kobieta potrafi rozmawiać.

Ten, kto czuje, że różne rzeczy mu przeszkadzają powinien rozmowę otworzyć. Dobrze jest zapytać partnera, czy nie przeszkadza mu fakt nieustannych nieporozumień lub czy dostrzega, że kłótnie nie budują związku. Oczywiście takie nagromadzone problemy, o które para się kłóci, nie biorą się z powietrza. Zazwyczaj trwa to już jakiś czas. I to jest właśnie ten błąd, który często pary popełniają, to znaczy nie mają wypracowanego sposobu rozwiązywania kwestii spornych i trudnych. Wolą zamiatać je pod dywan niż się z nimi zmierzyć. Tymczasem reagować trzeba od razu, zamiast tkwić z tym latami czy miesiącami.

Oczywiście. Jak w przysłowiu – tylko osioł nie zmienia zdania. Mamy prawo w każdej chwili życia, nawet po latach dojść do tego, że to co nam odpowiadało kiedyś, niekoniecznie może nam odpowiadać w tej chwili. Mamy również prawo do tego by różne rzeczy na związkową wokandę wnosić, bo nic nie jest na całe życie ustalone. W końcu ono się zmienia, tak jak i my się zmieniamy. W każdym wieku, wraz z doświadczeniem mamy inną perspektywę związku i partnera. Czego innego potrzebujemy od partnera w młodym wieku, a zupełnie czego innego kiedy jesteśmy dojrzali.

Najlepiej zaczynając od podzielenia się tym, jakie uczucia wywołuje w nas zachowanie partnera, na przykład: kiedy robisz to i to, ja czuję się tak i tak. Niezmiernie ważne jest, aby zacząć od pokazania swojej perspektywy uczuć. Takie sformułowanie nie jest w swoim tonie ani oskarżycielskie ani oceniające. Pokazuje jedynie partnerowi co się z nami dzieje i daje mu przestrzeń na refleksję.

To bardzo dziecięce sformułowanie i w sytuacjach, w których ono pada, warto odpowiedzieć, - ‘słuchaj, może zamiast mówić o tym co ja, powiedz proszę o tym co ty, jak przeżywasz to co się dzieje, dlaczego cię to złości, jakie uczucia wywołuje’. Nawet jeśli druga strona zapędzi się w oskarżeniach, możemy jej w ten sposób pomóc. To forma wzajemnego zatrzymania się w galopujących pretensjach i zarzutach.

Tak, bo przeważnie nigdy nie chodzi o naczynia.

Oczywiście i to nawet bez pudła.

Pytanie czy dojrzałe pary się kłócą, czy też dostrzegają różnice, które ich dzielą? Powiedziałbym, że miarą dojrzałości pary jest to jak radzi sobie z różnicami, zarówno tymi związanymi z potrzebami czy chociażby spojrzeniem na wychowanie dzieci czy politykę. Kłótnia w wykonaniu dojrzałej pary to raczej ciąg wzajemnych negocjacji, w których czasem zyskają, ale czasem też stracą. Dojrzałe związki mają swój rytuał, w ramach którego raz na jakiś czas lub w zależności od potrzeby po prostu ze sobą rozmawiają. Ale nie jeżdżąc na rowerze, odbywając kolejną wycieczkę czy wykonując przy tym setki innych czynności. To czas na rozmowę o życiu, na refleksję. Chodzi o to, żeby myśleć, a nie tylko mieć nieustanny przymus działania. Dla dojrzałej pary największą atrakcją są oni sami dla siebie.

Tak, brak innych atrakcji w postaci dzieci, rodziny, przyjaciół, telewizora czy telefonu świetnie potrafi obnażyć jakość związku. Czasem zadaję ludziom pytanie co by się miedzy nimi zadziało, gdyby zamknąć ich w leśnym domku odciętym od reszty świata i bez braku atrakcji w postaci internetu.

Dlaczego miałoby być trudne to, że będę sam na sam ze swoją ukochaną czy ukochanym?

Tak, czujemy się usprawiedliwieni za własne zaniechania.

Trzeba zacząć od tego, żeby lubić być ze sobą samemu. To podstawowa umiejętność dojrzałego człowieka. Jesteśmy tak skomplikowani, tyle się w nas dzieje, że nie trzeba telewizji czy internetu by się ze sobą nie nudzić. Jeśli ktoś nie boi się własnych myśli, nie będzie się też ze sobą nudził. Podobnie jest z parą.

Tak. Jeśli cieszy nas sam kontakt ze sobą, fakt że jesteśmy z kimś, kto na swój sposób jest wyjątkowy nawet jeśli nic dla nas nie robi, nie realizuje naszych potrzeb, to znaczy że mamy dobrą perspektywę na wspólną przyszłość.