Obcesowy ojciec, złośliwe ciotki, wścibski teść? Podpowiadamy jak można uporać się z nimi przy świątecznym stole

Nie nawykliśmy do familijnych biesiad, które dla rodzinnych południowców są nie tyle rytuałem, co elementem codzienności. Trudno więc dziwić się, że czterogodzinne posiedzenie przy stole staje się w wielu domach sytuacją stresogenną na miarę pierwszej randki, czy rozmowy o pracę.

Intryga zostaje zawiązana podczas pełnego uśmiechów i objęć składania życzeń. Tłoczony we wzory szopek i aniołków opłatek pęka ze złowieszczym chrzęstem, a przyszli przeciwnicy poklepują się serdecznie po plecach. Na tym etapie doskonale rozumiesz, że babcia chciałaby jeszcze zatańczyć na twoim weselu i nie widzisz podtekstu w życzeniach ojca, który uważa, że tym, czego potrzebujesz w życiu najbardziej, jest podwyżka. W pierwszym akcie na stół wjeżdżają śledzie i jeszcze raz śledzie, komplementowane ze znawstwem przez zgromadzonych.

Wraz z rozpinanymi kołnierzykami i przepinanymi na dalszą dziurkę paskami rozluźnia się też podniosła atmosfera dyktowana dotychczas przez beat „Mizernej cichej”. Widziani raz do roku wujowie i stryjeczne babki postanawiają położyć rękę na pulsie twojego życia prywatnego i zawodowego. Od tego jest rodzina.

Aluzje mają to do siebie, że niezwykle ciężko się do nich odnieść. Przecież nie mają adresata i znakomicie udają przypadkowy temat do dyskusji. Możesz oczywiście nie zabierać głosu, ze stoickim spokojem wybierać ości z karpia, a jeśli temat przeciągnie się, zacząć liczyć ile razy przeżuwasz swoją kolację przed połknięciem (to ponoć zdrowy zwyczaj).

Problem jest jeden - chowanie głowy w piasek w sytuacji, w której odnosisz przykre wrażenie, że mówi się o tobie i to niekoniecznie dobrze, kończy się często wspomnianymi melisami i powtarzającym się co roku przedwigilijnym stresem. Znosząc aluzje nie dajemy sobie szansy na przerwanie ich kręgu i bardziej niż prawdopodobne jest, że usłyszymy podobną dyskusję w wydaniu Wielkanocnym. Zdajemy się na pastwę opinii przyjmując pozycję dziecka, które przecież „nie rozumie o co chodzi”.

O ile świetnie radzimy sobie z pytaniami tego rodzaju, jeśli padają z ust dalekiego znajomego czy koleżanki z biura, o tyle w obliczu rodzinnego gremium bywamy skonfundowani. Z jednej strony nie mamy ochoty odpowiadać na pytania, które uznajemy za zbyt prywatne, a z drugiej od najmłodszych lat jesteśmy karmieni przeróżnymi frazesami dotyczącymi siły, mocy i świętości rodziny. Mamy poczucie, że nie wypada powiedzieć krewnym, że nie mamy ochoty rozmawiać na dany temat.

W takich sytuacjach należy w pierwszej kolejności założyć dobre intencje rozmówcy. Być może pytanie o pracę za którą nie przepadamy kryje w sobie obcesowo wyrażoną troskę. Podstawowa wiedza psychologiczna upowszechniła się wcale nie tak dawno temu. W czasach naszych dziadków, czy nawet rodziców, w kioskach nie było popularnonaukowych magazynów psychologicznych, o tematycznych blogach, forach i poradnikach można było tylko pomarzyć. Babci wychowanej w kulcie rodziny może po prostu nie przyjść do głowy, że pytanie o brak potomstwa lepiej byłoby zadać na stronie i sformułować je inaczej niż „Kiedy wreszcie będę miała wnuczka?”

Na pytania o zarobki, kwoty, które wydaliśmy na prezenty czy ceny elementów garderoby bardzo łatwo jest udzielić odpowiedzi wymijającej - "Ile ty za to zapłaciłaś?" - "Dokładną cenę rynkową" / -"A ile ty teraz zarabiasz?" - "A dziękuję, niczego mi nie brakuje". Dla gaduł i domorosłych aktorów krojonym na miarę rozwiązaniem może być rozwlekły monolog. Ciotka pyta o miłość twojego życia? Znakomicie, zacznij od zdefiniowania tego, co właściwie oznacza dla ciebie ten termin, jak różni się jego odbiór w zależności od kultury, nie zapomnij wspomnieć o wadze horoskopu urodzeniowego i opowiedzieć szczegółowo o wszystkich miłostkach, poczynając od narzeczonego z zerówki.

Jeśli na pytanie o brak partnera odpowiemy zgodnie z prawdą, że cenimy niezależność i wolny czas, czasem jest nam trochę smutno, ale przecież miłości nie znajduje się na zawołanie, zachodzi spore prawdopodobieństwo, że zamiast pokpiwań o „starych pannach” i niedelikatnych aluzji, otrzymamy empatię. Szczerą reakcję wywołaną szczerą odpowiedzią.

Trudno udzielić wsparcia czy rady osobie, która udaje, że ich nie potrzebuje. Rodzina, która w naszych głowie została już dawno temu ułożona w szufladce z napisem „bliscy” to często zbiór nieznających się osób, które łączą geny.

Jeśli nie, przynajmniej nie będziemy sobie mogli zarzucić, że nie próbowaliśmy. Przynajmniej zyskamy okazję, żeby za rok zastanowić się bez poczucia winy czy wigilijna kolacja na 16 osób to dobry pomysł i czy nie lepiej byłoby spędzić ten czas z ludźmi, których naprawdę lubimy.