Trzy wzruszające historie o przebaczeniu, które wydarzyły się naprawdę

Historia zwykłej rodziny
Wigilia 1988 roku. Na dworze grudniowa szarówka, sypie śnieg. Jest 8 rano, mieszkanie w bloku z wielkiej płyty. W kuchni starsza kobieta lepi pierogi i surowe pakuje na wynos. Na kolację wigilijną wybiera się do córki, która niedawno urodziła dziecko. Inaczej byłaby sama, bo druga córka wyjechała za granicę, a syn z racji faktu, że jest księdzem, ma na parafii dużo pracy. Ciszę w mieszkaniu przerywa pukanie do drzwi. Dość nieśmiałe, jakby człowiek za drzwiami nie był pewny, czy trafił pod dobry adres. Kobieta otrzepuje ręce z mąki i podchodzi do drzwi. Zagląda przez wizjer. Człowiek po drugiej stronie to mężczyzna w jej wieku. W rękach trzyma kwiaty.

***
Ojciec Basi odszedł wiele lat temu. Odszedł, bo nie był zainteresowany rolą ojca i męża. Wolał pić i wieść życie kawalerskie. - Najbardziej wykańczało nas to, że był nieprzewidywalny. Odchodził i wracał, obiecywał poprawę i znów działo się to samo. Nie było go wtedy, kiedy go potrzebowaliśmy. Fundował nam emocjonalny roller coaster, bo gdy był z nami zachowywał się lepiej niż wzorowo – wspomina Basia. Jej mama wytrzymywała wybryki męża przez wiele lat. - Pewnej Wigilii, tuż przed kolacją, wyszedł z domu pod prozaicznym pretekstem, którego dziś nikt nie pamięta. Od kilku miesięcy było dobrze, więc nikt nie spodziewał się, że w taki dzień ojciec znów wybierze alkohol i towarzystwo innej, obcej kobiety. - Pamiętam, że czekaliśmy na niego przy stole w milczeniu. Mój brat był jeszcze mały, siedział na parapecie i wypatrywał pierwszej gwiazdki. Kiedy Filip krzyknął z radością: "jest!", mama nie wytrzymała i tak, by najmłodszy nie usłyszał co mówi, oznajmiła: "drogie dzieci, dziś ojciec odszedł na zawsze". Wiedzieliśmy co to oznacza. Mama podjęła decyzję, że nigdy więcej nie pozwoli mu zawieść naszych oczekiwań.

Basia miała wtedy kilkanaście lat, rozumiała, że to dobry i jedyny wybór. Jej tato rzeczywiście więcej się nie pojawił. - Przyzwyczailiśmy się, myśleliśmy: czas leczy rany i chcieliśmy wierzyć, że tak właśnie jest. Każde z nas poszło w swoją stronę. Ja wyszłam za mąż, a w 88. urodziłam pierwsze dziecko – mówi Basia.

***
Zrobiło jej się gorąco, a serce chciało wyskoczyć z żeber. Mężczyzna czekał przez chwilę, po czym zapukał po raz drugi, jeszcze ciszej. Otworzyła. To był jej mąż. - Mama nam wtedy nie powiedziała, że tata wrócił. Nie odwołała planów, by nie rozbudzać naszych nadziei, że córka będzie miała dziadka. Zresztą pewnie i tak bym jej nie uwierzyła... Umówili się, że ona pojedzie, zostawi mu klucze, po kolacji wróci i resztę świąt spędzą razem. Ojciec obiecał, że w pierwsze święto upiecze "swoją szynkę w pomarańczach" - opowiada Basia.

Historia pewnego pastora
- Moja mama żyła przez lata z mężczyzną, moim ojczymem, który nigdy nie traktował mnie dobrze i nigdy nie odnosił się do mnie inaczej niż wulgarnie. Przez cały ten czas czułem się bardzo samotny i odrzucony, dlatego już jako nastolatek zacząłem szukać wsparcia w Kościele. I znalazłem, z tym że nie był to Kościół katolicki. Gdy moja mama usłyszała, że zmieniam wyznanie, oniemiała. Zawsze była wierzącą katoliczką, to był dla niej prawdziwy cios. Wtedy zostałem całkiem sam – opowiada Mateusz.

Pierwsze ich spotkanie wypadło właśnie w Święta Bożego Narodzenia. - Byłem tak przejęty tą sytuacją, chorobą mamy i faktem, że relacje z ojczymem układają się fatalnie, że postanowiłem za wszelką cenę zażegnać ten konflikt. Podczas gdy łamaliśmy się opłatkiem, po latach kłótni i wzajemnego obrażania się, a później po latach milczenia, zdobyłem się na proste słowa, które brzmiały "kocham cię, tato". Wypowiedziałem je i uciekłem, on nie zareagował w ogóle. Później wiele razy, zazwyczaj w zupełnym milczeniu mijaliśmy się na szpitalnych korytarzach, ponieważ stan mamy się pogarszał. Wiedziałem o tym i coraz bardziej doskwierał mi fakt, że również z nią odkąd zmieniłem wyznanie nie mam dobrych relacji, nie potrafię szczerze rozmawiać.

Historia pewnego małżeństwa
- Mąż zostawił mnie, kiedy urodziłam drugie dziecko. Córka miała wtedy dwa miesiące, syn 7 lat. Piotr odszedł do innej kobiety. Serce chciało mi pęknąć, przy życiu utrzymywało mnie tylko wymagające mojej obecności niemowlę. Pamiętam jak karmiłam małą w nocy i płakałam, jak narastało zmęczenie, które powodowało, że moje serce stawało się coraz bardziej z kamienia – opowiada Justyna.

Oficjalnie nie było źle – była na macierzyńskim, rozwód poszedł błyskawicznie, alimenty dostali wysokie. Syn Justyny, Robert uczył się dobrze, nie miał do nikogo żalu, zdawało się, że nie potrzebuje niczyjej pomocy. - Nie myślałam o tym jak sobie dam radę, nie pocieszałam się w myślach, że jest tysiące takich kobiet jak ja, że to nie moja wina. Była we mnie ogromna obojętność. Jeszcze wtedy nie przypuszczałam, że to była reakcja na wielką krzywdę – mówi Justyna.