To jak mówisz przekłada się na to, co możesz załatwić. Jak energia w tonie głosu wpływa na twoją sprawczość

Siła głosu. Siła robienia pauz. Siła spokoju. To trzy rzeczy, o których zapominamy na co dzień, wyrzucając z siebie potok przypadkowych słów. - Mowa, stała się czynnością tak automatyczną, że przestaliśmy o nią dbać – mówi Izabela Skrypuch, aktorka teatralna i trenerka emisji głosu, z którą spotkałam się, aby nauczyć się odpowiedniego posługiwania żywym słowem.

Spośród wielu ekspertów od emisji głosu wybrałam właśnie tę trenerkę, ponieważ przekonała mnie do tego filmem „Uczę jak mówić”, który znalazłam na kanale YouTube. Po nitce do kłębka dotarłam do strony internetowej, z której dowiedziałam się, że trenerka prowadzi zarówno konsultacje indywidualne, jak i grupowe. Umówiłyśmy się, używając komunikatorów. Jak mówi trenerka, obecnie jest to bardzo popularne, przez co do ostatniej chwili nie wie, z jakiego rodzaju głosem będzie pracować. Ze względu na dzielącą nas odległość (trenerka jest z Krakowa, ja z Warszawy) spotkałyśmy się na Skypie.

- Chcąc zjednywać sobie ludzi, trzeba zarażać głosem i emocjami. Jeśli więc mamy w głosie pogodę ducha, optymizm, to najpewniej zarazimy nią słuchaczy. Jeśli powiemy coś tonem przesiąkniętym wiarą, że wszystko się uda, to druga osoba odczuje, że tak – uda się! A gdy pójdziemy do urzędu faktycznie strapieni i z problemem, z tonem, który sygnalizuje, że potrzebujemy pomocy, to jest wielkie prawdopodobieństwo, że tę pomoc otrzymamy. Emocje się udzielają. To, co dajemy, wraca – tłumaczyła trenerka, która występuje także na co dzień na scenie teatru. - Odbiorcy są jednak inteligentni. Jeśli wyczują fałsz, całe starania spełzną na niczym – wyjaśniała trenerka.

W pierwszej części konsultacji trenerka skupiła się na przygotowaniu mnie do mówienia. Podczas spotkania siedziałyśmy, bo w rozmowie jeden na jeden (lub do kilku osób) komunikacji sprzyja pozycja siedząca. Na początek musiałam rozluźnić szczękę. Służą temu proste ćwiczenia, które mają zmusić człowieka do otworzenia ust. Mówienie z tzw. zaciśniętą szczęką jest bowiem powszechnym błędem, który popełnia na co dzień większość z nas. Tymczasem w momencie, w którym mówimy, praktycznie nie otwierając ust, a zęby są bardzo blisko siebie osadzone, dźwięk nie ma szans się wydobyć i może pojawić się seplenienie.

Prowadząc rozmowę trzeba się skupić, bo to przekłada się chociażby na dykcję i sposób, w jaki będziemy przekazywać myśli. Skupienie pozwala opanować także barwę głosu. Dowiedziałam się, że to, że zdarza mi się w rozmowie z kimś niespodziewanie powiedzieć coś wyższym, wręcz piskliwym głosem, to wynik właśnie braku skupienia. To brak koncentracji odpowiada za nierówne prowadzenie głosu.

Mówieniu, które zaciekawi rozmówcę, pomaga także gestykulacja. - Gestykulując, mówimy bardziej wyraziście, czasem nawet głośniej. Pod żadnym pozorem nie można z tego rezygnować, zwłaszcza że jako naród gestykulujemy dość oszczędnie – mówi trenerka o włoskiej gestykulacji.

Po wstępie nadszedł moment na ocenę mojego głosu i sposobu mówienia. - Zwykle w połowie spotkania proponuję rozmowę przy włączonej kamerze, aby potem razem obejrzeć i przeanalizować nagranie. Już to proste ćwiczenie pozwala wyeliminować 30 proc. popełnianych błędów. Ludzie nie przepadają za oglądaniem siebie na filmach, ale jak już się przełamią, to uaktywnia się tendencja do samokrytyki. Kiedy dostrzegą coś rażącego w nagraniu, bardzo szybko chcą to poprawić. Świadomość popełniania danego błędu ma wielką moc – tłumaczy trenerka.

Ma rację. Kilka lat temu, podczas zajęć na studiach, przechodziłam treningi przed kamerą. Nagranie oglądała i analizowała cała grupa. Podczas dyskusji nad pierwszym filmem z moim udziałem, w trakcie którego miałam przeczytać fragment prasowego artykułu, okazało się, że znacznie przechylam głowę w lewo. Wyglądało to bardzo źle i przeszkadzało w skupieniu na przekazie. Ten widok tak zapadł mi w pamięć, że do dziś – choć minęły już lata – pamiętam o trzymaniu prosto głowy.

Niestety nie pamiętam o tym, aby zwłaszcza w momentach radości, zadowolenia, działania, obniżyć barwę głosu. Trenerka momentalnie to wychwyciła. I tak na liście moich słabszych stron znalazła się nieco za wysoka barwa, która do tego mogłaby być mocniejsza i bardziej pewna siebie. Na liście dobrych stron znalazł się ładny tembr głosu oraz dbałość o poprawność mówienia i dykcję.

Komentarz trenerki: W głosie słychać zniecierpliwienie, a to tego ten wyrzut i westchnienie. To dobry wstęp do awantury w autobusie.

Komentarz trenerki: Głos musi przejść pewną drogę, być falą, która pokona wszelkie hałasy i dotrze do odbiorcy. Musi energetyzować i zachęcać do działania. Musiałby ktoś być bardzo nieuprzejmy, gdyby się nie odsunął od drzwi.

Komentarz trenerki: W sklepie istotna jest pewnego rodzaju stanowczość, ale i uprzejmość. Pamiętajmy o mówieniu głośno.

Kiedy nagrywałyśmy z trenerką te krótkie zdania miałam świadomość, że moc każdego z nich jest inna, jednak dopiero po ich odsłuchaniu zdałam sobie sprawę, że to tak mówimy może wpłynąć nie tylko na naszą sprawczość, ale też dzień innych ludzi. Czego się nauczyłam? Obiecałam sobie, że popracuję nad stanowczością w głosie, popracuję nad zniwelowaniem posępności i piskliwości, i za radą trenerki będę załatwiać ważne sprawy tylko w wystarczająco dobrym nastroju.