Reklama.
Reklama.
Reklama.
Dyżurny hipster Hollywood ma dla nas kolejny obłędny film. "To tylko koniec świata" to emocjonalny majstersztyk
Nikt nie robi tak wspaniałych filmów "o niczym", co Xavier Dolan. "To tylko koniec świata” dyżurnego hipstera Hollywood to mógłby być wlokący się jak flaki z olejem rodzinny dramat. Nic z tych rzeczy. Nim się zorientujemy, nim przebrzmi do końca dyskotekowy przebój z ubiegłej epoki, już będziemy szybować ku kolejnym kręgom emocjonalnego piekła.
Reklama.
— Kocham cię. Zapisz to sobie i wykorzystaj w jakiejś swojej sztuce — mówi matka do trzydziestokilkuletniego syna, który pojawił się w domu po 12 latach nieobecności. Jak to bywa u Dolana, ojca nie ma na obrazku, jest tylko mama, postać niemal jak ze snów, którym w zasadzie dla bohatera (i może też dla reżysera) jest wypełnione jej obecnością dzieciństwo.
Plan się zagęszcza, do rodzinnej fotografii dołącza rodzeństwo i najwyraźniej nieszczęśliwa bratowa. Kiedy wszyscy są gotowi, zaczyna się emocjonalna gra, w której nie ma zwycięzców, są tylko pokonani. Tak to jest, kiedy nagle trzeba zajrzeć do starych kartonów, wyciągnąć na światło dzienne dawne przewinienia i zastygłą od lat miłość, coraz bardziej przypominającą nienawiść.
Pierwsze spotkanie jest niezręczne - siostra, którą pamięta jako dziecko, jest już dorosłą kobietą, starszemu bratu nie za bardzo udaje się ukryć kompleksy i zazdrość. Jego żonę Louis widzi pierwszy raz w życiu. Najbardziej zjawiskowa z całego towarzystwa jest naturalnie mama, w czarnej peruce, przywodzącym na myśl drag queen makijażu, w kolorowej sukience. Z każdym z nich Louisowi uda
Louis nie przybywa do domu ot tak, ponieważ po ponad dekadzie ma ochotę przytulić się do starego materaca. Musi przekazać rodzinie wiadomość o swojej rychłej śmierci. A to przeraża go bardziej niż własna choroba. Wpadamy w wir intymnych rozmów w ciasnych pokoikach i erupcji złości, które, dawkowane naprzemiennie z chirurgiczną precyzją, sprawiają, że przez bite dwie godziny siedzimy jak na szpilkach.
Xavier Dolan po mistrzowsku prowadzi nas od intymnych rozmów w ciasnych pokoikach do niekończących się wybuchów agresji, w jakiś czarodziejski sposób sprawiając, że przez bite sto minut filmu siedzimy jak na szpilkach. Jedynym momentem, w którym możemy nabrać tchu, jest wspomnienie z radosnej rodzinnej wyprawy przy dźwiękach wykopanego z odmętów popkultury przeboju mołdawskiej grupy O-Zone, "Dragostea din teï". Kiedy rozbrzmiewa refren, który swego czasu nuciła cała Europa, wydaje się, że wszystko będzie dobrze.
Mankamentem w filmie jest zbyt duża powściągliwość aktora grającego Louisa. Reżyser jego milczenie i wycofanie ustawił jako przeciwwagę dla pozostałej piątki, czasami jednak ma się wrażenie, że Gaspar Ulliel czuje się w swojej roli zagubiony. Gdyby pozwolił sobie na trochę więcej swobody i ekspresji, jego postać wypadłaby trochę bardziej naturalnie.
Niemniej awantura przy rodzinnym stole w wersji Dolana to widowisko, które ogląda się z przyjemnością. Jak zawsze dopieszczone wizualnie i muzycznie, z szybką mknącą fabułą i próbą zmierzenia się z problemem śmierci. I choć nie jest to jego najlepszy film, Kanadyjczyk raz jeszcze udowadnia, że z jego popkulturową wrażliwością i talentem do konstruowania skomplikowanych relacji między bohaterami mało kto może się mierzyć.
Napisz do autora: lidia.pustelnik@natemat.pl
Reklama.
Więcej:
Hollywood