Prawdziwa historia patologa od Pauliny i jamnika. Opowiedział nam ją Malcolm XD, autor najsłynniejszych past

Dzięki, mam nadzieję, że nie przestanę, chociaż to w dużej mierze kwestia subiektywnej oceny czytelników i ich poczucia humoru.

Mniej więcej po połowie. Często zapamiętuję kilka sytuacji, miejsc, postaci czy dialogów, z którymi zetknąłem się w rzeczywistości, a potem uzupełniam to rzeczami całkowicie wymyślonymi.

Tak, dwa elementy są w niej prawdziwe, przynajmniej do pewnego stopnia. Zawołanie „Paulina! Kto cię dyma jak mnie ni ma!” naprawdę rozbrzmiewało ostatnio u mnie na osiedlu. Patologa również poznałem naprawdę, a sama historia jest nie mniej ciekawa niż w paście. Po pierwsze był on nawet nie w klapkach i krótkich spodenkach, a w samych majtkach, bo resztę ubrań zabrała mu policja (za karę za noszenie koszulki HWDP). Po drugie w więzieniu siedział nie 7 a 15 lat i to za zabójstwo, a nie pobicie ze skutkiem śmiertelnym – w dodatku jego ofiarą nie padł towarzysz libacji, a jego konkubina.

To jest grubsza historia, trochę długa ale ci przewinę.

Siedziałem pewnego dnia w ogródku piwnym knajpy w pewnym mieście średniej wielkości. Pogoda była dramatyczna, było może z 15 stopni i padało. Nagle podchodzi patolog w samych gaciach i pyta, czy mam może szluga. Dałem mu, przysiadł się i pali. Zapytałem go dlaczego jest w samych gaciach – odpowiedział, że policja zabrała mu wszystkie ubrania za to, że miał na sobie koszulkę HWDP. W międzyczasie już trząsł się z zimna, więc poradziłem mu, żeby poszedł do domu, bo od palenia szluga to się zbytnio nie ogrzeje, na co on powiedział, że nie ma domu. Trochę mi się go zrobiło szkoda, więc mu kupiłem jakieś jedzenie i browar, po czy czym zacząłem wypytywać za co siedział, bo serio całe ciało miał w więziennych tatuażach. Siedział za różne rzeczy, bo całe życie był przestępcą, ale ostatni (i przy okazji najdłuższy) wyrok 15 lat pozbawienia wolności odbył za zabicie konkubiny. A było to tak...

Jak był jeszcze młodym patologiem, to trafił za jakieś tam rozboje do więzienia na rok czy dwa. Jak wyszedł to dostał z 200zł, bo tyle się dostaje na nową drogę życia, jak się wychodzi z więzienia. Wyruszył w drogę z tych Wronek, Sztumu, czy gdzie tam siedział na Mazury, skąd był. Droga mu zajęła 2-3 dni, bo oczywiście cały czas chlał za 200zł z jakimiś poznanymi po drodze żulami. W końcu po 3 dniach chlania dotarł na swoją melinę i teraz oddajmy głos jemu.

Więc dosyć kosztowna pomyłka. Jako, że Patolog swoje odsiedział to postanowiłem mu trochę pomóc, bo jego całym dobytkiem były te jego gacie. Zostawiłem go w tym barze, kazałem kelnerce mu dać browarów ile chce, a sam poszedłem do jakiegoś lumpeksu i kupiłem mu cały komplet ciuchów, z obuwiem włącznie, bo też nie miał. Jak wróciłem to go ubrałem, on wypił jeszcze z 2 piwa po czym zasnął na ławce na tym ogródku. Nagle przyszło 4 żuli (jakichś jego ziomków, bo wcześniej widziałem, że coś tam gadali), wzięli go za ręce i nogi i wynieśli. Tyle go widziałem.

To bardzo trudne pytanie, bo znowu dotyczy subiektywnego odbioru. Z pewnością ten „rynek” się rozwija, o czym najlepiej świadczy to, że wywiady z ich autorami publikowane są na pierwszej stronie działu Kultura w Gazecie Wyborczej, a filmy oparte na pastach będą w tym roku pokazywane na mainstreamowych festiwalach filmowych (śmiech). Mówiąc serio, wzrost zainteresowania „gatunkiem” widać dobrze choćby po facebookowej grupie Sekcja Past, która pół roku temu miała niecałe 10000 członków, a teraz ma ponad 50000. Wraz z rozrastaniem się gatunku zmienia się też jego odbiór i pasty, które uważane były za najlepsze 5-6 lat temu (jak o Peji kupującym długopis czy Owsiaku na pogrzebie jakiejś sławnej osoby) dzisiaj by się pewnie nie przebiły. Wydaje mi się, że zasada jest tutaj taka sama jak z filmami – to co np. w latach 90-tych uznawane było za fantastyczne, przezabawne i przełomowe dzisiaj byłoby poniżej przeciętnej.

Na pewno dostrzegam, że dużą popularnością cieszą się pasty bardzo krótkie, nawet jeżeli są niskiej jakości (muszę zaznaczyć, że część jest dobra i sam jestem zwolennikiem raczej skracania tekstów niż wydłużania ich) i to jest moim zdaniem związane z ogólną „memizacją” przekazu w internecie, której kwintesencją są obrazki z kilkuwyrazowym opisem – wynika to z tego, że wielu ludzi przerasta tekst dłuższy niż dosłownie kilka linijek i jak widzą, że coś ma kilka akapitów, to automatycznie przechodzą do kolejnej rzeczy na swoim feedzie na Facebooku. Pasta o Paulinie, Pici i Patologu, podobnie jak pasta Ojcu Wędkarzu, ma około 8000 znaków czyli 4 strony maszynopisu, a i tak setki osób piszą, że za długie i „niech ktoś streści”.

To pewnie stwierdzić mogą genolodzy i literaturoznawcy, ale myślę, że w pewnym sensie zostaną oni postawieni przed faktem dokonanym. Podejrzewam, że wielu literackim ortodoksom to się nie spodoba, ale patrząc na zawrotnie rosnącą w Polsce popularność past, po prostu nie będzie się dało zbyt długo ich ignorować. Z tym, że słowo pasta definiuje raczej formę utworu i sposób jego "dystrybucji", niż gatunek.

Z tymi, które już istnieją na pewno nie, bo one są już własnością internetu i kto miał je przeczytać ten przeczytał. Nie wykluczam napisania czegoś zupełnie nowego, ale trudno mi sobie wyobrazić, żeby była to jakaś jedna powieść, bo to zupełnie nie w moim stylu – moja najdłuższa do tej pory pasta miała 25 stron, a i tak składała się z 6 części. Myślałem raczej nad zbiorem luźno powiązanych ze sobą opowiadań, połączonych sytuacjami, miejscami i bohaterami.

W maju skończyliśmy zdjęcia do filmu, montaż jest już prawie gotowy, pozostaje nam korekcja kolorów i montaż dźwięku. Wiele osób pyta nas o datę premiery, ale nie jesteśmy w stanie jeszcze jednoznacznie im odpowiedzieć, bo zależy ona od ustaleń z producentami. Wiemy na pewno, że będzie miała miejsce w tym roku, późnym latem lub jesienią, na jednym z dużych polskich festiwali filmowych. Od tego, który festiwal to będzie, zależy też poniekąd ostateczny wygląd filmu, bo różni organizatorzy mają różne wymagania względem długości dzieła – jeżeli będzie to maksymalnie 30 minut to niektóre rzeczy musimy skrócić, jeżeli do 40 minut to możemy co nieco wydłużyć.

Aktorzy, podobnie jak cała ekipa, spisali się niesamowicie. Popatrz na to z mojej perspektywy: jestem jakimś tam typkiem z internetu, którego największym osiągnięciem jest, że napisał historyjkę o tym, że "karasie jedzo gunwo". Nagle kontaktuje się ze mną Michał Tylka, wygrywamy konkurs Krakowskiego Klastra Filmowego, do obsady dołączają ludzie tacy jak Cyrwus, Radwan, Nowicki, Dziędziel, Schimscheiner, Chrząstowski czy Krzysica, czyli pierwszoligowi aktorzy, potem wychodzi nam mega zbiórka na polakpotrafi.pl, znajdują się firmy chcące wyłożyć na Fanatyka pieniądze itp. W końcu trafiam na prawdziwy plan filmowy, gdzie jest 30 osób ekipy, jakieś dźwigi, wozy strażackie, kamery, agregaty. To wszystko już bardzo dawno przerosło moje najśmielsze oczekiwania, a jeszcze fakt, że tak bardzo spodobało się tak znanym w branży osobom (umówimy się, że inaczej byśmy nie zebrali takiej ekipy jaką mamy, bo jesteśmy dwoma nikomu szerzej nieznanymi typkami) to już w ogóle największe wyróżnienie.

Przełożenie pasty na scenariusz nie było łatwe i nie udało by się bez Michała Tylki, czyli reżysera Fanatyka, bo ja nie miałem wcześniej żadnych doświadczeń z kinematografią. Z tego też powodu ciężko mi ocenić jego wartość filmową – dlatego będę posługiwał się opiniami aktorów i reszty ekipy filmowej. Umówmy się, że gdyby scenariusz nie był zajebisty, to nigdy nie udało by nam się nakłonić do współpracy takiego zespołu jaki mamy, biorąc pod uwagę nasz budżet. Mamy aktorów z 30-40 letnim doświadczeniem w branży, czołowe nazwiska polskiej sztuki filmowej, którzy mówią nam, że jeżeli będziemy kręcili kolejne rzeczy, to wchodzą w to bez słowa.

Pomimo krótkiego stażu w branży nauczyłem się już, że o przygodach z planu nie wspomina się w mediach (śmiech).

Nowe pasty będą pojawiały się w zależności od natchnienia – może to być 3 dni, może miesiąc. Zdradzę, że wygląda na to, że "Fanatyk" nie będzie naszym jedynym dziełem w najbliższym czasie. Pracujemy już nad scenariuszem kolejnej ekranizacji pasty. Ogólnie mamy bardzo płodny artystycznie okres.