Oglądamy nową kolekcję ulubieńca gwiazd i zastanawiamy się, czy pokazy mody będą operą XXI wieku

Jakkolwiek można powiedzieć, że w kwestii form to marka dość zachowawcza, jeśli chodzi o tkaniny Tomek nie boi się eksperymentować. Być może dlatego, że świetnie zna swoje klientki. Użycie w jednej z poprzednich kolekcji jedwabnego żakardu we wzór z tancerkami, był na polskim rynku skokiem na głęboką wodę. Kolorowe, niegeometryczne printy nie są pierwszym wyborem kobiet po 30. Jednak kolekcja Tomka została przyjęta z zachwytem, a błyszczący bomber w baletnice stał się szybko bestsellerem.

Pozornie klasyczne elementy garderoby roją się od koronek, ręcznie naszywanych koralików i piór. Zdobień pojawiających się często w kolekcjach haute couture. Kolejnym motywem przewodnim są wariacje na temat kołnierzyków. Na przykład ozdobne obramowania dekoltów przypominające starodawne, doczepiane kołnierzyki – u Olejniczaka przekornie i prowokacyjnie rozwiązane. To wbrew pozorom także bardzo francuski element, kojarzony najczęściej z francuskimi pensjonarkami, który do mody wszedł za sprawą skandalizującej na początku XX wieku książki – „Klaudyna w szkole”.

W Piano Forte dominują przedłużone marynarki o wypchanych ramionach, głębokie dekolty w kształcie litery „V” i poszerzone, choć proste rękawy. Dobrym pomysłem była współpraca z marką optyczną. Okulary na nosach modelek nadały kolekcji nowy kontekst, pokazując, że mimo ultrakobiecych detali część ubrań można z powodzeniem założyć do pracy. Choć nie zabrakło modnych elementów, to kolekcja raczej ponadczasowa niż zgodna z trendami, „ładne ubrania”, które będą zachwycały i za kilka lat.

Na pokazie nie mogło zabraknąć gwiazd, które szczególnie lubią Olejniczaka. Zresztą z wzajemnością – długoletnią przyjaciółką projektanta, a także jego muzą, jest Weronika Książkiewicz, na której cześć nazwał nawet jedną ze swoich kolekcji. Ta plejada ubranych jak na rozdanie Złotych Palm twarzy z okładek wyjątkowo pasowała do tego eleganckiego wieczoru. A to, nie jest pewnikiem – na pokazach mody awangardowej, gdzie przed pstrokatymi celebrytkami defilują modelki w konceptualnych sukmanach czuć komiczny dysonans.

Ubrania Tomaotomo wkłada się, żeby błyszczeć na galach, salonach i balach, więc oprawa pokazu, na którą składają się też zaproszeni goście, pasowała tu jak ulał. W zabytkowym budynku Reduty Banku Polskiego można się było poczuć jak w filmie kręconym na Lazurowym Wybrzeżu. Takim, w którym wszyscy są eleganccy i światowi, a słuchanie dźwięków pianina obstawionego białymi kwiatami to dla nich codzienność.

Zdaje się, że dziś ich miejsce zajęły pokazy, na które chodzi się także, żeby się pokazać i poplotkować. Ten balans świetnie obrazują późniejsze publikacje, w których raczej znajdziemy zdjęcie znanej aktorki, niż kreacji, która otwierała pokaz. Projektanci znaleźli zresztą sposób na obejście tego problemu – na większości pokazów pojawiają się zaprzyjaźnione gwiazdy w elementach kolekcji, która zostanie zaprezentowana. W ten sposób projekty okrężną drogą trafiają jednak do mediów. Nie ma się zresztą co oburzać, ścianki to w końcu też przejaw życia społecznego.

Jeden z portali plotkarskich pod relacją z pokazu Tomaotomo umieścił sondę „Byłeś/aś na pokazie mody?”. Jeśli wierzyć odpowiedziom, na pokazie mody było przynajmniej raz aż 39% czytelników. Można by się zastanowić, czy za kilkanaście lat pokaz mody stanie się instytucją na miarę opery czy baletu. W tych czasach to zjawiska kulturowe, których można nie rozumieć, czy nie lubić, ale wypada zobaczyć choć raz. Może wkrótce pokazy mody także dołączą do tej listy, w końcu też są rodzajem przedstawienia.