Suzuki Vitara. Crossover, który nie wypiera się przodków

Pamiętam jeszcze z czasów liceum, jak znajomy podbierał rodzicom Grand (tak, nowy model już nie jest "grand") Vitarę sprzed dwóch generacji i jechał nią do lasu. I bynajmniej nie jeździł wyłącznie po leśnych drogach wytyczonych przez leśników. Zdarzało mu się opuszczać ubity teren i sprawdzać limity tamtego auta.

Jednak po kolei. Vitara może nie jest prawdziwą terenówką, ale wygląda jak jedna z nich. Taka trochę zminiaturyzowana, mniejsza choćby od poprzedników, ale coś w niej jest. Wystarczy spojrzeć na auto z boku. Nie ma co tu szukać charakterystycznych dla współczesnych aut obłości. Mamy więc pudełkowate nadwozie pozbawione "zbędnych" udziwnień, duży grill z przodu i całkiem sensowny prześwit - 185 mm.

W środku też znajdziemy terenowy akcent, którego próżno szukać w innych crossoverach tej wielkości. Poniżej lewarka znajdziecie bowiem koło obsługi systemu ALLGRIP. Vitara ma prawdziwy napęd na cztery koła, który można przełączyć na cztery tryby: AUTO, SPORT, SNOW oraz LOCK. Ich działania nie trzeba tłumaczyć. To nasz łącznik z poprzednikami Vitary.

W środku rzuca się coś jeszcze. Testowany model to "sportowa" wersja S. Mamy więc zegary otoczone różowo-czerwonym (trudno określić ten kolor) plastikiem, taką samą nić na lewarku, skórzanej kierownicy czy fotelach. Ot, detale, w moim odczuciu niezbyt szczęśliwe. Prawdziwym "hitem" jest za to centralnie umiejscowiony zegarek. Zamiast cyfr arabskich mamy na nim jednak... japońskie kanji. I choć lubię japońską kulturę, uważam, że wygląda to po prostu źle.

Cała reszta jest już taka, jak w "zwykłej" Vitarze. Czyli dość smutno, ale ergonomicznie. I bardzo plastikowo - ale czego oczekiwać od tak niedrogiego auta. Na plus wybijają się bardzo wygodne fotele, obite po bokach skórą, a na środku wykończone miłym w dotyku materiałem, choć łatwo brudzącym się. Jest też całkiem przestronnie. Vitarą wygodnie będą podróżowały cztery osoby, w tym także te dwie osoby z tyłu. Cieszy bagażnik. Może niezbyt wielki (niecałe 400 litrów), ale foremny, z praktycznymi przegródkami i płytą wyrównującą z jednej strony poziom załadunku, a z drugiej tworzącą "ukrytą" przestrzeń poniżej głównej przestrzeni załadunkowej.

A teraz czas na doskonałą informację: Vitara jeździ lepiej, niż wygląda. Zastosowany silnik, turbodoładowany, czterocylindrowy benzyniak o pojemności 1.4, całkiem żwawo rusza do przodu. Dzieje się tak, bo auto jest lekkie - waży niewiele więcej niż 1200 kilogramów. W efekie 140 KM i 220 Nm momentu obrotowego jest więcej niż wystarczające dla przeciętnego kierowcy.

Na drodze jest całkiem wygodnie, choć zauważalnie sztywno. Szybka podróż po dziurawej drodze może zakończyć się podskakiwaniem kierowcy na fotelu. Układ kierowniczy jest bardzo precyzyjny, więc w razie czego polecam mijać co większe dziury.

Innymi słowy Vitara nie oferuje mniej niż podobne auta w segmencie. Za to daje więcej w terenie. Dzięki różnym trybom jazdy i napędowi na cztery koła Vitara chętnie porusza się po "umiarkowanie wymagającym" terenie. Pomaga w tym także wspominany już prześwit. Zwłaszcza, że wspomniany tryb na śnieg pomaga także piaszczystym podłożu. Więc jeśli zaskoczy was w Vitarze piaszczysta, nierówna droga - to tylko was, a nie auto.