Gdy wchodzili do nowych domów, w kuchni czekały na nich ludzkie odchody. O tych wysiedleniach mało kto pamięta

Bełzianin Marian Bielański miał ledwie siedem lat, kiedy z matką wyszedł z wojskowej ciężarówki przed drewnianą chatą w pobliżu Strwiąża. – Był już wieczór, żołnierze świecili latarkami i tak nam pokazywali nasz nowy majątek. Po ich odjeździe usiedliśmy na tobołach w rogu izby, żeby jakoś doczekać ranka. No a jak już się rozjaśniło, zerwaliśmy się jak poparzeni. Dopiero teraz ujrzeliśmy całą nędzę tej chałupy: zawalony piec, zerwaną instalację elektryczną i posiekaną podłogę. Wyglądała tak, jakby jakiś szaleniec krok za krokiem uderzał w nią ostrzem siekiery, żeby nie zostawić ani jednej deski w całości. Wszędzie walały się fekalia, w kuchni leżał zabity kot, a ściany pomazane były krwią. Kolejne dwa zdechłe koty pływały w przydomowej studni. Nie uwierzyłem, że same się utopiły. Pluskwy zdzierali ze ścian motyką. Tylko takie narzędzie mieli pod ręką. A gdy wydawało się im, że już sobie poradzili, pojawiały się następne. I tak przez parę dni, dopóki nie wygrali z pasożytem. (...)

Na przykład Warzochowie z Bełza. Z dwoma innymi rodzinami dostali w Ustrzykach zamieszkaną przez szczury, na wpół przegniłą chałupę. – Na żeliwnym blacie kuchennego pieca leżały zaschnięte ludzkie odchody – opowiada Kazimierz Warzocha. – To nami wstrząsnęło. Chyba poprzednicy tam się nie załatwiali, tylko specjalnie rozrzucili to świństwo. Jakby chcieli nas upokorzyć, zostawić gówno zamiast chleba.