Jak to jest żyć w "warszawskiej bańce"? Biedroń zauważył coś, z czego wielu nie zdaje sobie sprawy

Często sami nie zdajemy sobie strawy, kiedy ją tworzymy, lub że jest ona tworzona za nas. Na Facebooku robią to algorytmy, które zamykają nas w "bańce informacyjnej", gdzie dostajemy więcej, albo tylko takie treści, jakie lubimy. Spójrz na swoją tablicę i zastanów się, jakich treści dostajesz najwięcej.

– Wszyscy żyjemy trochę w takich bańkach czy kapsułach środowiskowych – mówi nam profesor Krzysztof Podemski, socjolog z Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu.

Socjologowie po prostu nie używają takiego stwierdzenia jak "bańka". – Mówimy habitus lub środowisko społeczne. Wszyscy żyjemy w swoich światach. Są one ograniczone geograficznie, klasowo i coraz bardziej także politycznie. W Polsce szczególnie po 2010 roku polityka podzieliła kręgi towarzyskie, a niekiedy nawet całe rodziny – stwierdza.

Co gorsza, nie widzimy innej perspektywy, bo de facto już urodziliśmy się w tej swojej "bańce". Nie znamy punktu widzenia osób z innych grup społecznych, czy ludzi mieszkających w innych miastach. Często nawet nie chcemy go znać. Ale ci, którzy zmienili swoje miejsce zamieszkania widzą zmiany zachodzące w ich "bańce".

– Zaczęło się oczywiście od pieniędzy. Tam jako informatyk zarabiałem 3 tysiące na rękę, a w Warszawie na dzień dobry dostałem prawie trzy razy tyle. Jak kasa się poprawiła, to i nawyki się zmieniły. Miejski klub zmieniłem na eleganckie bary w stolicy, a piwo na whisky i drinki z palemką – opowiada.

– Tak samo ze sportem. Mam karnet na siłownię, chodzę na squasha i na tennis. Tutaj też o wiele bardziej zacząłem się interesować polityką niż w moim mieście. Tam nie interesowało mnie, co się dzieje na moim osiedlu, a tutaj bywa i tak, że pojawiam się na zebraniach rady mieszkańców – przyznaje Krystian.

Podobnego zdania jest Tomek, 32-latek z małej miejscowości na Mazurach. Stwierdza, że ludzie szybko zmieniają swój światopogląd zmieniając miejsce zamieszkania. On jednak bardziej doświadczył tego w politycznym wymiarze.

– To przychodzi falowo. Od własnego otoczenia i rodziny, której poglądy nagle zaczynają cię irytować, po znajomych, których usuwasz z Facebooka, bo wstyd jest patrzeć na to, co wypisują. Potem nie zdajesz sobie sprawy, kiedy na twojej tablicy są same posty na prawo lub tylko na lewo i jak denerwuje cię, że w twoim rodzinnym mieście głosują na pana "X", bo nie jest z twojej ulubionej partii "Y" – mówi nam Tomek.

– W moim rodzinnym Płońsku nie czułem się dobrze – wyznaje 34-letni Czarek. W domu królowały poglądy, że co niedziela, to do kościoła, po szkole praca, żona i dziecko. A ja tak nie chciałem. Nie dość, że nie odpowiadał mi ten kościół, to jeszcze żona i dziecko. Chciałem się samorealizować i reszta nie była dla mnie tak ważna. Możliwe, że dlatego tak dobrze odnalazłem się w Krakowie. Teraz nie narzekam, a z rodziną mam niestety średni kontakt – mówi.

Dlatego zgubne jest ocenianie ogółu Polski przez pryzmat swojego środowiska czy swojej grupy znajomych. Nawet jeśli liczy 1023 osoby, czyli tyle co grupa reprezentatywna CBOS-u. Dlatego ważne, żeby wyjść czasami ze swojej "bańki" lub zmienić perspektywę, by zobaczyć, czy to, co mówimy, jest ważne i istotne dla innych. A jeśli chcemy w niej siedzieć, to po prostu przyjąć, że gdzieś w kraju są też inne bańki.