"Nie wiesz gdzie jesteś, totalnie cię odcina". Khalidov szczerze o chorobie, która zakończyła jego karierę

Tak. To byłaby zwykła zachłanność, jeśli robiłbym to dalej na siłę i nie mógł zawalczyć w stu procentach. Jeśli masz przeszkody związane z fizjologią, to jest to niemożliwe. Nie ma co się pchać w to i ryzykować, że kolejna walka będzie przegrana lub słaba.

Mam za sobą pewien fragment kariery, który mogę uznać za udany - to co najmniej 10 lat. Czas mija, przychodzi kolejne pokolenie, niech oni teraz walczą i osiągają swoje szczyty.

Zadecydowałem o tym w trakcie samej walki, kiedy zrozumiałem, że znowu mam problem. Kibice zastanawiają się dlaczego odszedłem - mam problem zdrowotny, który powraca. To nerwica, która co jakiś czas mnie "łapie".

Kiedy na koniec pojedynku podnieśli rękę przeciwnika, pomyślałem sobie "stop", ja już nie chcę walczyć.

To nie ma sensu, bo to jest loteria. Ja mogę nawet w kolejności powiedzieć, kiedy mnie łapała choroba. Z Azizem Karaoglu wygrałem, ale miałem kiepską walkę, bo w ogóle nie wiedziałem gdzie jestem. Kolejna walka była super, bo już się dobrze czułem.

Z Borysem Mańkowskim walczyłem na 50 proc., bo znowu mnie złapało, ale musiałem doprowadzić do zwycięstwa. W pierwszej walce z Tomaszem Narkunem czułem się znakomicie, dwie rundy wygrywałem, ale znowu mnie złapało. O drugiej walce już mówiłem.

To loteria i ryzyko - nie tylko dla mnie, bo przecież nie jestem sam w tym wszystkim. Wychodzę w stu procentach sprawności fizycznej, ale co z tego skoro głowa przestaje działać.

Osoba, która tego nie miała albo nigdy o tym nie słyszała, nie zrozumie tego. Problem polega na tym, że totalnie cię odcina. Jesteś nieobecny. Kiedy cię złapie, to może cię trzymać pół dnia, dzień i przechodzi. To stan, w którym twój mózg nie współpracuje z ciałem. Nie wiesz gdzie jesteś.

Kiedy pierwszy raz mi się to przytrafiło, to nie umiałem się zebrać, z kolejnym razem już wiedziałem jak sobie z tym radzić. Wyjdę do walki i zawalczę, choćby byle jak. Jednak wolę nie być w najlepszej formie fizycznej, ale żeby mój mózg pracował idealnie. Wtedy bawię się, czuję dystans, mam timing, widzę przeciwnika, nie mam zawrotów głowy. Kiedy jest inaczej i masz bałagan w głowie, to nie odbędziesz dobrej walki.

"Ikona" to zbyt duże słowo. MMA w Polsce stworzyło mnóstwo osób, zawodników i ja również dołożyłem do tego swoją cegiełkę. Jest mnóstwo fighterów, którzy mogą osiągnąć bardzo dużo. Będziemy mieli na co popatrzeć.

Zawsze chciałem tego spróbować, a akurat miałem dużo wolnego czasu. I to był jeszcze pierwszy film m. in. o MMA, który współrealizuje KSW. Nie trzeba było mnie zbytnio namawiać.

Same sceny walk nie były trudne. Najgorsze było to, że kręcenie trwało długo i trzeba było ciągle coś powtarzać. I tak przez cały dzień. Było to męczące, to jest naprawdę ciężka praca. Podziwiam aktorów.

Bardzo dobrze, bo Eryk trenuje MMA i boks. Jest w formie i nie miał żadnych problemów w scenach walk.

Nie. Widzisz, gdyby ta ostatnia walka potoczyła się inaczej, to nawet nie myślałbym o zakończeniu karieru. To było spontaniczne, postanowiłem, że jeśli jeszcze raz mnie to choroba złapie, to powiem dość. Złapało mnie, rzuciłem rękawicę i stwierdziłem, że tak nie będę walczył.

Aktorstwo potraktowałem jako przygodę pomiędzy trenowaniem i przygotowywanie się do walk. Moim celem zawsze było robić to, co kocham - MMA. Okazało się, że jednak to już nie będzie dane i zrezygnowałem. Na razie nie wiem, co będę robił dalej. Jestem świeżo po walce i podjęciu spontanicznej decyzji o końcu kariery.

Scenariusz do filmu napisał Mariusz Kuczewski - jest również autorem scenariuszy do m. in. "Listy do M. 2" oraz "Listy do M 3". Czy zmiana klimatu z romantycznej komedii na film o sportach walki nastręczyła trudności?

– I tu i tam opowiadamy o ludziach. Niezależnie czym się zajmują, to aż tak bardzo od siebie się nei różnią. W „Underdog” jest historia o miłości i o człowieku, który ma swoje problemy. To nie aż tak odległe, jakby się mogło wydawać. To inna konwencja i gatunek, ale to było też wyzwanie. Scenarzyści lubią wyzwania – tłumaczy Kuczewski.

Kino gatunkowe w Polsce praktycznie nie istnieje. Mamy sporo filmów np. policyjnych, historycznych czy wspomnianych komedii romantycznych, ale inna tematyka dopiero raczkuje. O sportach walki - konkretnie o boksie - na dobrą sprawę traktował film „Klincz” z 1979 roku. "Underdog" jest pierwszą polską produkcją z MMA w tle.

– Jeszcze ważniejsza niż skille, które da ci szkoła filmowa, jest wizja. Znam się na planach zdjęciowych i budowaniu emocji dla widza, ale nigdy nie mierzyłem się z fabułą i aktorami – mówi reżyser "Underdoga".

– Jestem przekonany, że to była katorga dla aktorów, kiedy opowiadałem na planie o swojej wizji, a potem słyszeli tylko dwie rzeczy: słuchaj, inaczej to widziałem w swojej głowie albo zrobiłeś, to co chciałem zobaczyć. Nie mam specjalnych technik, ale jestem przekonany, że wiem, kiedy dana scena wyszła dobrze, a kiedy źle.