Kabriolety, seks i gangsterka. Gierszał, Figura, Kot. Idź na "Yumę", dobry polski film!

Początek lat 90-tych był prawdziwym Eldorado dla cwaniaczków, zwłaszcza tych mieszkających przy niemieckiej granicy. Najlepiej zdaje sobie z tego sprawę Halinka (boska Katarzyna Figura), która prowadzi przydrożną knajpkę proponującą nie tylko spirytus z przemytu. Ma duży wpływ na Zygę (Jakub Gierszał), który szybko uczy się od niej tajników „prawdziwego życia”, stając się jej prawą ręką w „interesach” pod drugiej stronie Odry.

Napis na plakacie filmu głosi, że „Gierszał jest o wiele bardziej przekonujący niż w Sali Samobójców”. Trudno się z tym nie zgodzić – młody aktor dorasta na naszych oczach. Już dawno nie mieliśmy w Polsce takiego talentu, który z filmu na film zachwyca coraz większą grupę odbiorców nie grając przy okazji w gniotach i serialach.

Wydaje się, że w roli amanta polskiego kina Gierszał może mieć konkurencję tylko w osobie Tomasza Kota, który w tej samej „Yumie” pokazuje (wreszcie) swoje męskie oblicze. Już nie jest smutnym misiem pysiem, lekko skretyniałym chłopcem w ciele dorosłego mężczyzny. Wysoki, dobrze zbudowany, z bliznami i tatuażami – taka jest postać Opata, rosyjskiego mafiozy, w którego wciela się Kot.

Mimo mocnej męskiej obsady i historii, której główny wątek opowiada o jumaniu, napadach i relacjach między facetami, nie wolno zapomnieć o bardzo ważnych rolach kobiecych, bez który ten film nie byłby tak barwny i zwyczajnie poruszający. Tutaj dominuje oczywiście Katarzyna Figura jako Halinka – rola najbliższa jej emploi słodkiej tygrysiczki. Lekko przykurzonej czasem (plus dla Figury za dystans do siebie i pokazywanie zmarszczek!), ale ciągle uwodzącej mężczyzn i mającej własną „firmę” z usługami pań lekkich obyczajów.

Przeciwieństwem Bajadery jest Majka (piękna Karolina Chapko), która z jednej strony stara się trzymać z daleka od Zygi i jego towarzystwa, ale z drugiej ciągnie ją do chłopaka. Ładna, ambitna, chce wyrwać się z Brzegów w momencie, w którym Zyga zaczyna się odnajdować w szemranym towarzystwie swojej ciotki Helenki.

Cały film ma też inny wymiar – pokazuje dramat małych mieścin, które nie mając żadnych perspektyw, będąc zapomniane przez system i prawo, moralność zastępują relatywizmem, w którym kradzież nie jest kradzieżą, a tytułowym jumaniem, gdzie Zyga nie wyjeżdża okradać Niemców, a załatwiać interesy za granicą.

Ten nastrój trwa przez większość filmu. Reżyser Piotr Mularuk świetnie manipuluje emocjami widzów, którzy zaczynają utożsamiać się z głównym bohaterem, lubić go i razem z nim śmiać się, zupełnie zapominając o jego niechlubnej profesji. Apetyt rośnie w miarę jedzenia, co widać w drugiej połowie „Yumy”, gdy kradzieże przestają już wyglądać jak niewinne zabawy nastolatków, pojawia się broń, a w końcu śmierć. Widz otrząsa się z iluzji, w której żył wraz z częścią bohaterów. To nie jest zabawa, to jest gangsterka.

Film ma wszystko co jest potrzebne, by stać się wakacyjnym, młodzieżowym hitem – wybuchy, seks, przemoc, cięty dowcip, kabriolety, znane wszystkim kawałki i ładni aktorzy. A jeśli bardziej kasowa okaże się kolejna „komedia romantyczna” (w cudzysłowie, bo ani to komedie, ani romantyczne), to nie pozostanie nic innego niż zajumać taśmy gniotów. Bez żadnych skrupułów.