Tu nie ma znaczenia, czy usiądziesz z brzegu. Byliśmy w pierwszym kinie, które otacza obrazem

Jak dobrze wiemy, tak zwane kina 4D na dłuższą metę są męczące, a wszelkie świsty za uchem lub ruchome fotele nie pozwalają się skupić na samym filmie. Z kolei seanse trójwymiarowe dają efekt "ŁAŁ" przez pierwsze minuty, a potem już nie zwracamy na to uwagi. Jak jest ze ScreenX?

Pierwsze wrażenia są bardzo pozytywne. Przede wszystkim nie potrzebujemy żadnych okularów i nawet jak usiądziemy z boku sali - i tak ogarniamy wzrokiem przynajmniej dwa ekrany. Główna część akcji jest wyświetlana na środku, na klasycznym płótnie. Boki niestety są puszczane na gołych ścianach, przez co obraz jest lekko rozmazany.

Podobnie jak filmy IMAX-owe, te ScreenX-owe powstają z myślą o przystosowanych do tej technologii salach. Akcję filmują trzy kamery. Głównemu operatorowi towarzyszą dwaj inni, którzy kręcą po bokach. Dzięki temu obraz się nie dubluje i widzimy trzy różne ujęcia. Immersja jest momentami bardzo silna.

Czułem się jakbym stał na środku sceny, gdy po lewej widziałem filmowego Rogera Taylora na perkusji, po środku śpiewał Freddie, a po prawej szalał tłum. Nie wiem, czy "Bohemian Rhapsody" było przerobiony pod standard ScreenX, czy od razu tak kręcony, ale doświadczenie tego koncertu było mocne jak głos Mercury'ego.

Na "Kapitan Marvel" odrobinę się zawiodłem i nie mam na myśli samego filmu (o którym za chwilę), ale "przerywany" ScreenX. Przez większą część seansu działał tylko główny projektor. Boczne włączały się tylko na sceny akcji, bijatyki i tym podobne. W sumie ma to sens, ale i może niektórych rozpraszać.

Owszem, jest kilka scen, w których dość karykaturalnie przemycany jest wątek nierównego traktowania kobiet, ale nie to może irytować fanów komiksu. Ten film jest po prostu krokiem w tył - i nie chodzi o retrostylistykę. Ot, kolejna, geneza superbohatera na tropie swojej tożsamości. Lekka i przyjemna. Szkoda, że twórcy zapomnieli o konkretnym szwarccharakterze i lepiej zarysowanym punktem kulminacyjnym finału.