Przerwy na żądanie w meczu piłki nożnej jak w koszykówce, czy siatkówce? Absurdalny pomysł trenera Borussii Dortmund

Była 20. albo już nawet 25. minuta meczu ligi francuskiej pomiędzy Lille a Nancy, gdy zawodnicy obydwu drużyn zeszli z boiska, stając przy linii bocznej. Wyglądało to jak przerwa pomiędzy dwoma połówkami dogrywki, ale przecież nie było żadnej dogrywki. Toczył się normalny mecz drugiej kolejki Ligue 1.

Jeśli ktoś oglądałby ten mecz bez komentarza, nie wiedząc, skąd ta przerwa, w pierwszej chwili mógłby pomyśleć, że może na stadionie są jakieś starcia kibiców? Ale we Francji? Na nowiutkim stadionie Grand Stade Lille-Metropole, pierwszej arenie gotowej na mistrzostwa Europy w 2016, które odbędą się w kraju nad Sekwaną?

– We Francji panują teraz ogromne temperatury. Większość meczów jest przekładanych na późniejsze godziny, ale bardzo często nawet to niewiele pomaga. Federacja już przed rokiem postanowiła, że sędzia w takich warunkach ma prawo zarządzić krótką przerwę na uzupełnieni płynów przez zawodników. Jedną w każdej połowie – wyjaśnia naTemat Stefan Białas, trener piłkarski i ekspert ligi francuskiej w stacji Canal Plus.

– W Marsylii jest dziś bardzo gorąco. Zastanawiano się, czy w ogóle rozgegrać spotkanie z Sochaux. Ostatecznie przesunięto jedynie godzinę jego rozpoczęcia z 14.00 na 17.00 – mówi Białas.

Pamiętać też trzeba, że rozgrywanie meczów Ligue 1 o godzinie 14.00, wiąże się z marketingowymi planami podboju azjatyckiego rynku telewizyjnego przez ligę francuską. Decyzja o przesunięciu meczu o trzy godziny nie pozostaje bez wpływu na zysk z transmisji. Przecież, gdy w Anglii pije się tradycyjną herbatkę, w Azji grzeczne dzieci już dawno leżą w łóżkach, bo jest tam wówczas prawie północ.

Pomysł dodatkowych przerw w trakcie spotkań, oprócz jednej oddzielających połówki meczu, nie jest zatem pozbawiony sensu. Ale zrozumiały jest tylko w sytuacji, gdy "jest niedziela, godzina siedemnasta i pogoda nie sprzyja do grania w piłkę". Co jednak z pomysłem Kloppa?

Ale jak to miałoby wyglądać? Przeciwnicy pędzą na bramkę rywala, mają doskonałą akcję, ale piłka wypada na aut. Dalej jednak mają przewagę liczebną, bo przeciwnicy nie zdołali wrócić na swoje pozycje w obronie. Kibice czekają na szybkie wznowienie gry, fani przed telewizorami podnoszą się z foteli, a w tym czasie trener broniącej się drużyny macha tabliczką przed głową sędziego technicznego. "Przerwa na żądanie. Przerwa" – krzyczy. Na trybunach jęk niezadowolenia i gwizdy. Tak to sobie wyobrażam.

– To niedopuszczalna sytuacja. Pomysł dodatkowych przerw może być dobry, ale tylko wtedy, gdy będą jakoś usankcjonowane w przepisach. Można na przykład dopuścić je pomiędzy 20. a 25. minutą meczu. I w drugiej połowie między 60. a 65. minutą. Powinien też decydować o nich sędzia, a nie trenerzy, bo oni będą wykorzystywać je w niewłaściwy sposób – uważa Białas.

Jednak wprowadzenie dodatkowej przerwy w każdej połowie, o której decydowałby sędzia, nie różniłoby się niczym od podzielenia gry na cztery kwarty. A od tego już tylko krok od wyznaczenia linii strzałów za dwa punkty, przeniesienia rozgrywek do hal, zamienienia bramek na kosze i nazwanie nowej dyscypliny piłkokoszem. Absurdalne porównanie? Jak najbardziej, ale doskonale wpisuje się w obraz sensu usankcjonowania przerw w trakcie gry w piłce nożnej. Futbol to nie koszykówka, to też nie siatkówka. To nawet nie jest dyscyplina rozgrywana w halach. Dlatego bliżej mi do zdania, które na Twitterze wyraził Michał Pol, dziennikarz Sport.pl.