Na muzyce z "Tony'ego Hawka" wychowało się niemal całe pokolenie. Kultowa seria ma już 20 lat

"Symulator deskorolki" sygnowany nazwiskiem legendarnego skatera otworzył przed dzieciakami drzwi do fascynującego świata szeroko pojętej muzyki alternatywnej. Śmiem twierdzić, że punk rock nie przeżyłby w Polsce takiego renesansu, gdyby nie przebój studia Neversoft. Ba! Wiele osób w ogóle nie tknęłoby był cięższej muzy, gdyby nie katowali w "Tony'ego Hawka" po szkole. Żeby to zrozumieć, trzeba przenieść się do początku XXI wieku.

Pewnym ukoronowaniem fascynacji tym soundtrackiem było wybranie się na koncerty Bad Religion na Jarocinie (2011 r., choć niestety nie zagrali "You"), czy Public Enemy na Open'erze (2012 r.). Poczułem wtedy to przyjemne smyranie nostalgii po serduchu.

– Choć minęło kilkanaście lat odkąd grałem w tę grę, do tej pory pamiętam te piosenki. Miałem swoje ulubione, czasami resetowałem grę tak długo, aż z playlisty wskoczyła ta, którą lubiłem i dopiero wtedy "jechałem". To chyba też pierwszy raz, gdy kawałki potem znajdowałem sobie online i też ich słuchałem. A wtedy było to trudniejsze niż wklepanie tytułu na YouTube. Cudowny mix punkowo-rockowych piosenek. Chyba tylko "FIFA" wywarła podobne wrażenie – mówi mi 29-letni Maciek.

Na marginesie dodam, że w moim przypadku, takim kawałkiem do resetowania gry było "No Cigar" Millencolin. Wtedy jakoś zawsze lepiej szło i się mniej wywalałem. Szczególnie przydatne w czasie wymagających konkursów.

– Nie będę mówił, że to jakieś doświadczenie duchowe, ale był to jakiś wstęp do muzyki w pewnym sensie. Człowiek w sumie grał w tę grę i nawet nie wiedział, co za muzyka leci. Ale potem przyszedł czas internetu, Winampa, empetrójek i człowiek już szukał tego, co mu się podoba. A podobało mu się właśnie to, co tam usłyszał. Od tego zaczęła się ta fascynacja lekkim – tak to nazwijmy, bo przecież hardkorowi fani się obruszą - punk rockiem. Blink 182, Good Riddance itp. Przeleciało na tym całe gimnazjum – opowiada 30-letni Rafał.

Równie przebojowy i dla niektórych ciut lepszy, był soundtrack z trzeciej części gry. Znalazły się na nim takie gwiazdy muzyki jak Red Hot Chili Peppers, Motörhead, House of Pain, czy Ramones. Wiele kawałków wciąż możemy na playlistach milenialsów o nazwie "ulubione".

– Dla mnie takie kawałki jak "Ace of Spades" albo "Boy Who Destroyed The World" to był czysty ogień. Kwintesencja powrotu ze szkoły, w połączeniu z niekończącymi się grindami w Rio. Kilkanaście lat później poleciałem na saksy do Anglii, gdzie na niedzielnym targu kupiliśmy używane PS2 i kilkadziesiąt gier. Wśród nich – THPS3. Wierzcie to jak +100 do komfortu psychicznego, kiedy po pracy w magazynie mogłem wypić piwo i kręcić score'a na rurach w Rio. Oczywiście z Lemmy'im krzyczącym "Ace of Spades" na cały dom – wspomina 27-letni Krzysiek.

Ostatnia gra cyklu ukazała się w 2015 roku (oprócz mobilnej odsłony z zeszłego roku) i na razie nie zapowiada się na kolejne. Będzie za to dokument. Powstaje od 2017 roku, a jego współtwórcą jest jeden z producentów serii Ralph D'Amato.

Dokładna premiera filmu nie jest jeszcze znana - wiadomo za to, że pojawi się jeszcze w tym roku. Pozostaje nam zatem czekać z niecierpliwością i rozkoszować się wspaniałą muzyką, która miała niebagatelny wpływ na współczesną kulturę.