Najpierw ekscytacja, potem ciarki żenady. "Drakula" miał być świetnym serialem, ale nie wyszło

Jednak podczas gdy i "Sherlock", i "Doktor Who" ery Moffata początkowo zachwycały, stopniowo zaczynały się psuć. Ten pierwszy tytuł z inteligentnego serialu kryminalnego stał się pomieszaniem z poplątaniem, w którym nielogiczne i dziwaczne zwroty akcji zastąpiły detektywistyczne zagadki. A ten drugi stał się ofiarą obsesji Stevena Moffata na punkcie swojej genialności. Jego "Doktor Who" miał być lepszy niż wcześniej – bardziej inteligentny, bardziej rozrywkowy, zaskakujący do bólu. Rezultat? Chaos i zepsucie własnych postaci.

I ten scenariusz w przypadku "Drakuli" sprawdził się co do joty. Twórcy, zamiast mieć porządny pomysł, który nie będzie efekciarski i nie będzie bazował jedynie na pustym zaskoczeniu, postanowili stworzyć po prostu "fajny" serial. I ta "fajność" go zgubiła, jak i ostatnie dwa sezony opowieści o najsłynniejszym detektywie świata.

Podczas gdy pierwszy odcinek jest rozkosznie gotycki, miejscami lekko przerażający, a miejscami zwyczajnie obrzydliwy, to już drugi odcinek – który już znacznie śmielej pogrywa sobie z literackim pierwowzorem – zupełnie zmienia ton. Przekształca się w konfrontację kilku osób zamkniętych ze sobą na jednej przestrzeni, która tutaj jest statkiem "Demeter' płynącym do Anglii – to ona jest bowiem celem Drakuli. Chociaż może lepszym słowem, niż konfrontacja będzie tu polowanie kota na myszy. Tak bowiem traktuje swoich współpasażerów spragniony krwi Drakula.

Drugi odcinek nie jest tak efektowny, jak pierwszy. Nie dość, że jest zwyczajnie nudnawy, to jeszcze widz zaczyna zadawać sobie pytanie: do czego zmierza ta opowieść? Jasne, mamy magnetycznego Drakulę gardzącego ludzkim życiem, ale bojącego się śmierci, mamy jego wrogów z Agathą na czele i osoby – jednowymiarowa postać Lucy Westenry – które nie są odporne na jego urok (nawiasem mówiąc wszystkie postaci, oprócz tej tytułowej oraz siostry Agathy są jednowymiarowe i proste jak konstrukcja cepa). Mamy zero-jedynkowe odniesienia do powieści, garść ironii, kilka mrugnięć okiem od Moffata i Gatissa, czarny humor oraz całe morze świadomego kiczu (campu).

Sporo tego. Ale do czego dążą showrunnerzy? Po świetnym pierwszym odcinku i umiarkowanym drugim chyba czeka nas epicki finał, prawda? Nieprawda, czego można się było spodziewać po wspomnianych już showrunnerach. Bo trzeci odcinek – o którego fabule nie można nic napisać bez spoilerów – jest po prostu... bezsensowny i stylistycznie pasujący do całości, jak kwiatek do kożucha. Zwrot akcji, który miał widzów oszołomić, owszem, oszołomił ich, ale chyba nie tak, jak chcieli tego Moffat i Gattis. Nie da się bowiem pozbyć wrażenia, że twórcy "Drakuli" lekko, mówiąc łagodnie, się zagalopowali. Mówiąc "po młodzieżowemu" reakcja na odcinek finałowy może być tylko jedna: "wtf".

Gdyby nie odcinek trzeci, "Drakula" byłby dobrym serialem. Nie świetnym – dobrym. Twórcy mieli kilka dobrych pomysłów (obok tych wielu katastrofalnych) i udało im się w pewnym sensie uwspółcześnić historię o hrabim Drakuli. Jednak chaotyczność trzeciego odcinka, w którym dzieje się tyle, że nie wiemy, co się dzieje oraz niespójność całego serialu – bo ma się wrażenie, że każdy odcinek jest odrębną całością – są dużym telewizyjnym przewinieniem.

Warto zresztą obejrzeć "Drakulę" dla trzech rzeczy. Pierwsza to gotycki klimat premierowego odcinka, który przesycony jest zmysłowością i erotyką. Klimat, który jest dość zaskakujący, jak na wiktoriańską powieść, w której bogobojność i pozorna pruderia odgrywały znaczącą rolę. Jednak akurat ten odstęp od literackiego oryginału jest dobrym pomysłem showrunnerów "Drakuli". Nadaje to historii o hrabim z Transylwanii współczesnego rysu i akcent perwersji, który świetnie gra z postacią serialowego Drakuli.

Druga rzecz, dla której warto obejrzeć "Drakulę, to brytyjska aktorka Dolly Wells, która wciela się w siostrę Agathę. Aktorka gra tak doskonale, że momentami zapomina się nawet o głupstwach fabularnych, które zaserwowali nam Moffat i Gattis. Jednak problem jest z jej postacią. Wzorem bohaterek w serialach obu tych panów (Mary Watson i Irene Adler z "Sherlocka", River Song i Master z "Doktora Who"), zakonnica w "Drakuli" jest po prostu... zbyt fajna. Super, że pokazuje się przebojowe postaci kobiece, ale nikt nie jest aż tak fajny. Bo to fizycznie po prostu niemożliwe.

Wnioski? Rozczarowanie. Nie można więc nie skierować prośby od fanów seriali i brytyjskiej telewizji do Stevena Moffata i Martka Gattisa. A oto ona: panowie, wiemy, że jesteście zdolni i inteligentni, ale przestańcie przeginać, proszę. Co za dużo, to niezdrowo. A szczególnie jeśli tyczy się to plot twistów.