Od festiwalu w Cannes do serialu HBO. Rozmawiamy ze Szwedem kręcącym polskie filmy

Jest mi bardziej przykro z powodu tego, że mój film nie został pokazany publiczności na dużym ekranie. Szkoda, że nie mogliśmy tego przeżyć razem z ekipą. Nie zmienia to faktu, że bardzo się cieszę z obecności na tegorocznym festiwalu, specjalny znaczek "oficjalnej selekcji Cannes 2020" pomaga w dystrybucji filmu. Tak, by mógł trafić do widza.

Wszyscy żyjemy w niewiedzy. Chcemy puścić film, ale nie wiemy kiedy. Każdy przecież chce wrócić do kin – widzowie również. Jednak żaden plan lub strategia nie jest w stanie przewidzieć najbliższej przyszłości. Dlatego musimy improwizować. Chciałbym, by "Sweat" jak najszybciej trafił do repertuaru, ale to też nie jest zależne tylko od nas.

Jestem pełen miłości.

Uważam, że był to cudowny pomysł. Stymulował rynek, który nagle został bez pracy. Podobała mi się też forma, by nakręcić film tym, co mamy w domu. Nie mieliśmy więc żadnej ekipy ani tony sprzętu. Nie mogliśmy się więc schować za technologią. Przynajmniej ja tak odczytałem ten zamysł.

To był efekt współpracy z parą aktorską – są małżeństwem również poza planem. Sebastian Pawlak to zawodowy aktor, a jego żona, Ania Frączak i ich córka dopiero debiutowały. Jesteśmy znajomymi, więc skontaktowałem się z nimi i opowiedziałem, że chce nakręcić film o rozstaniu w czasie pandemii.

Również i ja z moją rodziną mieszkaliśmy wtedy w małym mieszkaniu. W normalnych warunkach, to nie sprawia żadnego problemu. Jednak kiedy nie mogliśmy wychodzić, a dzieci nie mogły iść do szkoły, to wszyscy zaczynaliśmy w takich warunkach wariować. Uciekając od wirusa, trafiliśmy na inny rodzaj wirusa. Właśnie o tym miał być ten film. Następnie dostosowaliśmy scenariusz do rodziny Sebastiana i Ani.

Pomysł był taki, by film powstał przez Skype'a. Mnie nie było u nich w domu – kręciliśmy to w czasie największych obostrzeń. Wszystko nagrali za pośrednictwem kamerki w laptopie. To oni też ustawiali światło i mikrofon. Było to technicznie męczące, ale i ciekawe. Zgodnie z z regułami dogmy.

Mam nadzieje, że nic już nie będzie takie samo, że czegoś się nauczymy. Boję się, że ludzie wrócą do dawnego stylu życia. Liczę jednak, że coś się zmieni, bo wtedy ta pandemia będzie miała jakieś znaczenie.