Nasłuchują dźwięku dzwoneczka, a potem kopią. Niewidomi piłkarze muszą być twardzi

Pomaga kubański perkusista
Lubomir Prask od kilkunastu lat pracuje z niewidomymi i słabowidzącymi piłkarzami. Gdy stało się jasne, że współorganizujemy Euro 2012, wyczuł dużą szansę. Próbował zainteresować media, próbował znaleźć ambasadorów tej dyscypliny. Niestety, wszystko bez powodzenia. - Pisałem do Jerzego Dudka. Maila, przez jego stronę. Ale nikt nie podjął tematu. Ale są ludzie, którym chce się nam wspierać. Pomaga chociażby Jose Torres, kubański perkusista, który mieszka we Wrocławiu - opowiada mi Prask, a w jego głosie czuć lekki żal.

Jest 22 czerwca 2012 roku. PGE Arena, za parę godzin ma się odbyć ćwierćfinał Euro, mecz Niemcy - Grecja. Najpierw jednak na murawę przepięknego stadionu wybiegają niewidomi i rozgrywają swój mecz. Dla wielu - najważniejszy mecz w życiu. - Odbyło się takie coś, to był przepiękny mecz, ale co z tego? Dzień wcześniej grali na tej samej murawie upośledzeni umysłowo i to dotarło do mediów, bo było w ramach olimpiad specjalnych. A meczu niewidomych nie widziałem natomiast żadnej poważnej relacji - przyznaje Prask.

Cztery faule i karny
W tej chwili dyscyplina jest jeszcze w powijakach. Dwie drużyny w kraju, Wrocław i Chorzów. Parę innych ośrodków wyraziło chęć dołączenia, ale nie idzie to łatwo. - Mamy kontakt ze wszystkimi trenerami w kraju, monitorujemy całą sytuację. Wydajemy też nasze pismo, miesięcznik "Cross", poświęcony kulturze fizycznej sportu i turystyki niewidomych i słabowidzących - dodaje Prask.

Nie widzą, ale muszą być twardzi
- Nie chcielibyście, by taki Dudek stanął w waszej bramce? - pytam Praska.
- Oczywiście, że byśmy chcieli. On by przyciągnął całe rzesze ludzi, bardzo wiele mediów. Z angielską kadrą kiedyś trenował David Beckham i o blind footballu zrobiło się bardzo głośno - odpowiada mój rozmówca.

Czemu jest jak w koszykówce? Bo zbiera się faule. Każdy zawodnik, który jest w pobliżu piłki, musi w trakcie gry powiedzieć słowo "voy". To hiszpańskie "idę" obecne jest w każdym zakątku świata. - Niewidomi i niedowidzący to specyficzni ludzie. Każda zmiana w ich otoczeniu oznacza konieczność adaptacji, a ta nie jest rzeczą łatwą - mówi Prask. Jeżeli nie powiesz "voy" lub zrobisz to za późno, jest faul. Zawodnik, który fauluje po raz piąty, musi opuścić boisko, zastąpiony przez kolegę z drużyny. Jeżeli drużyna popełnia w jednej połowie czwarty faul, za ten i każdy następny rywal ma przedłużony rzut karny. Wykonywany z ośmiu metrów.

Mecz trwa dwa razy po dwadzieścia pięć minut. Każdy zespół może wziąć w każdej połowie jeden minutowy czas. Nie ma spalonych. Boisko otoczone jest bandami ze wszystkich stron. Gra jest dynamiczna - faule, kontuzje są na porządku dziennym. W tekście Mateusza Skwierawskiego w "Przeglądzie Sportowym" możemy znaleźć takie wspomnienie Praska: "Zawodniczka biegła bardzo szybko i zatrzymała się na słupku. Wszędzie krew, ona w szoku. Założono jej 16 szwów". Zawodniczka? Tak, to nie pomyłka. W jednej drużynie grają osoby różnej płci i będące w różnym wieku. W rozmowie z NaTemat Prask dodaje: - To jest gra kontaktowa, kontuzjogenna. Żeby ją uprawiać, musisz być twardy.

Kot, którego pomylono z piłką
Ktoś pewnie zapyta, skąd zawodnicy wiedzą, że w pobliżu jest piłka. I co się w ogóle naokoło dzieje. Po pierwsze, każde boisko podzielone jest na trzy strefy. Obronną, strefę środkową i strefę ataku. W każdej z nich jest jedna osoba, która może podpowiadać piłkarzom. Tak zwany przewodnik. W obronie przewodnikiem jest bramkarz. Piłka jest w strefie środkowej? Trener ma prawo krzyczeć "po lewej", "metr z prawej". Strefa ataku. Każda drużyna ma za bramką rywala swojego człowieka, który instruuje kolegów. Pomaga im zdobyć bramkę. - Owszem, non stop lecą podpowiedzi, ale zawodnik ma wolną wolę. Często zdarza się, że postępuje wbrew zaleceniom. Że robi coś na własną rękę - opowiada Prask.

I kwestia druga, być może najważniejsza. W blind footballu piłkę słychać, bo ta zawiera dzwoneczek. Wydaje przez cały czas odgłos, przez co zawodnicy wiedzą gdzie jest i z której strony się zbliża. Anglicy stworzyli nawet dość kontrowersyjną reklamę. Mamy trening, być może mecz drużyny o nazwie Blind Wanderers. Nagle piłka wylatuje poza boisko, a na nim pojawia się kot, też mający dzwoneczek. I biega po murawie, a zawodnicy myślą, że tak szybko przemieszcza się piłka. W końcu jeden z nich kopie biednego kota. Ten gdzieś leci do góry.

- To nie jest nabijanie się z niewidomych piłkarzy? - pytam na koniec Praska.
- Wie pan, na początku tak to odbierałem. Ale potem stwierdziłem, że ta reklama świetnie pokazuje sedno sprawy. Sedno tej gry.