Ania Dąbrowska zdejmuje kostium. Na nowej płycie szczerze opowiada o kobiecości po 30-stce [wywiad]

Każde buty kiedyś musza się znosić – retro było bezpieczną i wygodną konwencją, ale w końcu zaczęło uwierać i ograniczać swobodne wybory związane z tworzeniem muzyki. Potrzebowałam czegoś świeżego, co będzie mnie kręciło. Przede wszystkim nie mogłam zgodzić się na świadome ograniczenia w imię przyjętej estetyki. Nowa płyta nie jest może szczególnie rewolucyjna, nie robię na niej drastycznych i radykalnych ruchów. Zgodnie ze swoją naturą muszę najpierw dokładnie zgłębić materię, żeby poczuć się pewnie i móc podejmować odpowiednie decyzje.

Na pewno jest w tym coś z asekuranctwa. Podziwiam artystów, którzy rzucają się w nieznane nurty, eksperymentują i sprawdzają, co z tego wychodzi. Mnie w tym momencie jeszcze na to nie stać.

Brzmienie nowej płyty nie jest już takie słodkie i romantyczne, jak na poprzednich albumach. Jest surowsze i drapieżniejsze. Jestem kobietą po 30-stce, czas wyłożyć kawę na ławę i pokazać, że życie nie jest jednowymiarowe, że ja też borykam się niekoniecznie z prostymi emocjami.

Na pewno kiedyś byłam bardziej romantyczna, a ten romantyzm wynikał z większej naiwności i niewiedzy. Bardzo wygodnie było myśleć, że miłość wygląda tak jak w filmach i romansidłach i zawsze dobrze się kończy. Dzisiaj jestem większą realistką, życie odarło mnie z naiwności. Przestałam wierzyć w bajki i śnić o księciu, który mnie uratuje. Fajnie mieć marzenia, tylko że zdałam sobie sprawę, że najfajniejsze są wtedy, kiedy pozostają nierealne. Jak się spełniają, to już nie jest tak fajnie, zaczyna się brutalna rzeczywistość.

Jestem na etapie zmian, jeszcze się nie określiłam do końca. Ta płyta opowiada o byciu na granicy, pomiędzy, „w przesiadce”.

Wylewanie na zewnątrz problemów za pomocą piosenek jest dla mnie dobre. Słuszna jest obiegowa opinia, że im więcej się dany problem omówi, tym on staje się mniejszy. Trochę na zasadzie: jak się z kimś podzielę, to ktoś inny przejmuje ten ciężar, a ja już jestem od niego wolna.

Dziewczyny pomagały mi kończyć własne myśli. To niebywałe, jak spójną całość to stworzyło. Pewnie dlatego, że są to uniwersalne, wspólne przeżycia, z którymi wszystkie mamy do czynienia. Mimo pewnego zróżnicowania, wszystkie kobiety dzielą ze sobą doświadczenia podobnych życiowych uskoków.

Mam takie poczucie. Tym razem skupiłam się na sobie, nie na obserwacji otoczenia. Kiedy zaczynałam pisać teksty, nie wiedziałam jeszcze, o czym będą. Nigdy nie robię sobie planów, nie szukam konceptu na album. Staram się znaleźć w sobie gdzieś głęboko słowa, zaufać im i pójść ich tropem. To się czasem udaje i przy tej płycie udało się całkiem dobrze.

Tego się nie przechodzi tak z dnia na dzień. Chciałabym zresztą, żeby moje „pomiędzy” trwało jak najdłużej, bo jeśli się skończy, będzie to znaczyło, że nieodwołalnie jestem już po tamtej stronie. I wtedy z rozrzewnieniem będę wspominać ten czas, tak jak dziś wspominam swoją 20-tkę. Urodziłam dziecko dość późno, miałam 29 lat, ale na dziecko nigdy nie jest dobry moment. Miałam poczucie, że te narodziny odebrały mi trochę czasu przysługującego na szaleństwa i musiałam szybciej wydorośleć. Zostałam matką, skończyłam trzydzieści lat, scementowałam swój związek. Nagle okazało się, że w moim życiu już wszystko wiadomo.

Wtedy wszystko było pierwsze. Życie miało zdecydowanie mniej słabych punktów. Miałam więcej zapału, więcej werwy i rzeczywiście nie miewałam kaca. Natomiast mniej pracowałam, niż dziś – wolałam chłonąć ludzi, koncertować, chodzić na miasto z przyjaciółmi. Teraz mam dużo więcej zapału do pracy i pomysłów, chociaż czuję, że siły przerobowe słabną. Czas muszę dzielić dużo bardziej uważnie, zmieniły mi się priorytety. Praca już nigdy nie będzie numerem jeden. Teraz jest nim rodzina. Kiedy jej jeszcze nie miałam, nie rozumiałam, jaki to komfort dla umysłu, zupełnie z tego nie korzystałam. Niestety, już za późno.

Żałuję, że nie wykorzystałam w pełni mojej młodości. Byłam zakompleksiona, totalnie nie czułam siebie jako kobiety, nie nosiłam ciuchów, które wtedy należało nosić, bo wydawało mi się, że do mnie nie pasują. A jak patrzę z perspektywy na ten czas, to widzę, że nigdy nie byłam ładniejsza.

Kobiety zwykle są tym bardziej pewne siebie, im starsze się stają. Chociaż podziwiam współczesne młode dziewczyny, które już jako nastolatki są świadome siebie i tego, że teraz jest ich najlepszy czas. Wiele jednak też widzę takich jak ja, może i ładnych, ale szarych myszek, które nie potrafią się wyleczyć z kompleksów. Ja do dziś się swoich nie pozbyłam. Staram się z nimi walczyć, ale wiem, że to nie minie.

Na pewno taka będę. To nie jest piosenka z obawą. To jest dla mnie piękny obrazek: Jeszcze się tli W niej dawny blask Spod sztucznych rzęs Dramatów czar. Nie docenia się tego, jak kobiety się starzeją. A dla mnie to zachwycające zjawisko. Ponieważ jestem teraz „w środku”, mogę rozglądać się „na boki”. Patrzeć w przeszłość, ale także w przyszłość. Jak masz dwadzieścia lat to myślisz, że starość cię nie dotyczy. Kiedy jesteś starsza, zaczynasz przyglądać się kobietom, szukać w nich wieku, porównywać się z nimi.

Nigdy nie mówią sobie: hej, Anka, zrób coś szalonego. Wydaje mi się to totalnie sztuczne. Po prostu staram się żyć tu i teraz. Nie dumam, czy za miesiąc będzie źle albo będzie dobrze. Zapominam, że jestem w związku już 10 lat. To chyba jest najlepsza metoda. Te wszystkie podsumowania są trochę nużące. Dziewczynki powinno się uczyć nie o tym, jak się zaczyna miłość i jak kończy, ale o tym, jak to jest „w środku”. Nikt nam tego nie mówi. Znam bardzo wiele osób, które nie potrafią przejść bariery wejścia w poważny związek. Kiedy kończy się ten fajny, pierwszy etap, to one już nie chcą, trzeba się zmywać, jest źle. Nikt nie myśli o tym, że nad związkiem trzeba pracować. Każdy związek przechodzi różne momenty, są wzloty i upadki, można się w sobie zakochać drugi raz albo trzeci i tak w kółko. Nie jest przesądzone, że jak jest źle, to już nigdy nie będzie dobrze. Sama się o tym niejednokrotnie przekonałam. Jutro może nie będzie fantastycznie, trzeba na to pracować kilka miesięcy, ale to przejdzie. To trochę smutne, ale tak wygląda życie.

Zawsze życie innych wydaje się lepsze. Ale jak już ma się coś fajnego, to lepiej się na tym skupić.

„Nadziejka” to piosenka o tym, kim jestem. Mówiąc krótko: jestem samotnikiem i cenię sobie własną przestrzeń. Nie lubię tam nikogo wpuszczać, łącznie z najbliższymi. Reaguję źle, jeśli ktoś chce wejść w mój świat. Tam mogę być sobą, nie muszę nikogo udawać. Wyobraź sobie, że czytasz książkę, ale obok ciebie twój facet też czyta książkę i już nie jesteś sama… To moje wyobrażenie szczęścia.

Kiedy byłam mała, bardzo dużą przyjemność sprawiało mi wyobrażanie sobie, jak moje życie będzie wyglądało, kiedy będę dorosła. To był taki mój uspokajacz nasenny. Wyobrażałam sobie, że będę śpiewać, będę mieć męża. O dzieciach akurat nie myślałam. Z czasem zaprzestałam tej czynności, ale wspominam tę praktykę z sentymentem. Jak nie będziesz mieć marzeń, to umrzesz. Ale marzenia nie mogą zatrzymywać cię przed życiem.

Dziecko w tym wieku to rozwalająca słodycz. Wymyśla sobie świat, dopasowuje do tego, co już wie. Ostatnio szukaliśmy na niebie księżyca, a Staś w pewnym momencie powiedział: „Nie ma go, dzisiaj nie pracuje“. Widocznie skojarzył to z jakąś sytuacją z naszego życia. Wyszła czysta poezja. Chcesz zatrzymać takie chwile, bo wiesz, że to się za moment zmieni.

To prawda. Wcześniej zawsze chowałam się za postacią. Ale chyba pora pokazać się bez kostiumu. Czasem po prostu czujesz potrzebę powiedzenia czegoś o sobie. Przy tej płycie zdecydowanie chciałam też odejść od stylizacji filmowych, od kostiumu, od wchodzenia w jakąś rolę. To było bardzo fotogeniczne, na pewno wyglądałam ładnie w ładnej bajce, ale na tej płycie chciałam pokazać mnie bez przebrania.