"Zdrajczyni" Joanna Mucha. Tak wyborcy opozycji upodabniają się do PiS

Na to pytanie zresztą wciąż nie znamy odpowiedzi. Bo może odeszła dlatego, że Platforma nie ma zdecydowanego przywództwa, jasnego programu, nie proponuje niczego poza trwaniem w roli niemrawego antyPiS, nie nagłaśnia olbrzymich afer i nadużyć Prawa i Sprawiedliwości i w ogóle stwarza wrażenie, jakby jej wyborcom zależało o wiele bardziej niż samej partii?

A może dlatego, że w deklaracji programowej PO, jak wczoraj usłyszeliśmy od posła Rasia, nie będzie postulatu rozdziału Kościoła od państwa, który przecież jest zapisany w konstytucji, co oznacza, że PO, dokładnie tak jak PiS zamierza dogadywać się z Kościołem ponad głowami i wbrew interesom obywateli?

Samo słowo „zdrada”, o którym wspomniałam na początku, niesie ze sobą ogromny ciężar gatunkowy i jest dowodem na to, że PiS przez ostatnie lata wywarł ogromy wpływ na polską politykę i jej język. „Zdrajcy”, „zaprzańcy” to jest przecież wprost język partii Kaczyńskiego, do tej pory używany tylko przez nią. Język pogardy, wojny, dzielenia, oceniania politycznych adwersarzy ad personam i deprecjonowania ich jako ludzi, zamiast zmierzenia się merytorycznie z ich argumentami.

I jeśli tego języka zaczynają używać wyborcy opozycji, to powinni zastanowić się głęboko, jak bardzo PiS z którym walczą, już zmienił ich sposób postrzegania świata.

Reakcje na transfer Joanny Muchy z partii do partii pokazały też, że pozwoliliśmy sobie wmówić, że społeczeństwo powinno być jednomyślne, jednorodne, a ludzie nie mogą się od siebie różnić. A jak już mają czelność to robić, to powinni to swoje zdanie wyrażać w domu, po kryjomu.

Odpowiadam na to: i tak i nie. Tak - w idealnym świecie, gdzie polityka rządzi się olśniewająco wysokimi standardami i wszyscy tak postępują. W sytuacji, gdy nikt tak nie postępuje, nie widzę powodu, dlaczego ona jedna miałaby być jedyną sprawiedliwą, zwłaszcza, że jej kariera od zawsze w jednym ugrupowaniu dowodzi jednak stałości politycznych upodobań. Oczywiście mogłaby dać dobry przykład i być świętsza od papieża, ale czy naprawdę nie robiąc tego zasługuje aż na miano zdrajczyni?

Zresztą partie się zmieniają. Czasem partia z której się startuje, po kilku latach jest już inną, gorszą partią - bo zmienił się szef, cele, program, priorytety. Czy wtedy także wszyscy posłowie mają wiernie trwać na posterunku?

I kolejny argument przeciwników tego transferu, który jako jedyny trafia do mnie w całości: Hołownia tworzy nowe ugrupowanie na krytyce dotychczasowej klasy politycznej, obiecując wyborcom nową jakość polityki, nie powinien więc brać na listy spadochroniarzy z innych partii, tylko otoczyć się w stu procentach nowymi ludźmi.

I tu mam jednak zastrzeżenia: nikt nie zdoła wypełnić wszystkich miejsc na listach tylko nowymi ludźmi - jest ich po prostu za dużo. Ci nowi ludzie także nie gwarantują świętości, a łapiąc byle kogo, byle wypełnić listy też łatwo się wpakować w kłopoty.