"Nie chcę lansować celebrytów". Wywiad z naczelną polskiej edycji "Harper's Bazaar"

Joanna Góra, redaktor naczelna "Harper's Bazaar": Takie zarzuty świadczą o prowincjonalności naszego kraju. Początkowo mnie martwiły, teraz raczej śmieszą. Myślę, że to wynik zazdrości. Jako jedyni w Polsce mamy dostęp do świetnych, ekskluzywnych materiałów, dlaczego więc mielibyśmy, jak wszyscy, pokazywać polskie gwiazdy? Licencja daje niesamowitą możliwość korzystania z tego co najlepsze. Cenię bardzo polską prasę, ale nie chciałam, żeby „Haper's” był kopią „Pani” czy „Twojego Stylu”.

Wszystko to, co najlepsze. Zależy nam na tym, żeby pokazywać rzeczy wyjątkowe i najciekawsze. W naszym piśmie nie ma miejsca na bylejakość, nudę i sztampę. Nie ważne więc czy koncert będzie grany w Poznaniu, czy Londynie. Jeżeli jest to wydarzenie sezonu, to nasze czytelniczki muszą się o tym dowiedzieć. Świat Harpersa nie ma granic.

To wszystko zależy od podejścia. Nasza czytelniczka to Europejka, kosmopolitka, kobieta, dla której nie ma rzeczy niemożliwych. Sesje modowe pokazywane w naszym magazynie są w dużej mierze wrażeniowe i inspiracyjne. Nie chodzi więc, o to żeby je kopiować, ale żeby otworzyć się na nowe pomysły.

Harper's Bazaar to magazyn dla kobiet o pewnym stanie umysły, a nie określonym wieku. Jest dla każdego, kto jest ciekawy świata i mody. Zresztą w shoppingowych zestawieniach mamy pokazane ubrania zarówno dla 20-latek, jak i 70-latek. Z naszej strony to ukłon w kierunku starszych kobiet. Chcemy im pokazać, że nasz magazyn jest także dla nich.

Nasz magazyn to nie tylko moda, ale także kultura. Zaglądamy na wystawy, podglądamy kinowe nowości i chodzimy do teatru. Zależy nam na tym, żeby nasza czytelniczka była na bieżąco. Wiedziała co się czyta, czego słucha, ale też jak się nosi. Nie ukrywam, że najbardziej interesują nas związki kultury i mody, czego świetnym przykładem może być znakomity materiał z "Harpers'a" USA pt.”Wtopieni w modę”, w którym chiński artysta Liu Bolin „znika” słynnych projektantów mody w ich własnych dziełach czy nasz własny tekst o nowym Bondzie, gdzie opowiadamy o garniturach słynnego agenta.

Układ polskiej wersji niczym nie różni się od brytyjskiej czy amerykańskiej. "Harper's Bazaar" to pismo, które trzeba po prostu nauczyć się czytać. Do wszystkiego jednak można się przyzwyczaić.

Materiał historyczny wymusiła sytuacja. Większość Polaków kojarzy tytuł „Harper's Bazaar”, ale niewiele o nim wie. W pierwszym numerze chcieliśmy opowiedzieć czytelnikom fascynującą historię tego pisma, które jest najdłużej ukazującym się magazynem dla kobiet. Oczywiście jest to sytuacja wyjątkowa. W kolejnych numerach nie będzie już raczej tak obszernych materiałów historycznych.

Wywiady, sylwetki, sesje. Pilotażowy numer trochę różni się od tego, co znajdziemy w kioskach pod koniec lutego. Zawiera chociażby rozbudowany raport z wybiegu, który ma racje bytu tylko na początku sezonu, w momentach dla mody przełomowych.

O horoskop nie trzeba się martwić. Na pewno pojawi się w kolejnym numerze. Nie ma za to co liczyć na rubryki towarzyskie i poradniki psychologiczne. Oczywiście czasem będą się pojawiały takie materiały, ale nie ma mowy o stałej rubryce. Nie chcemy też lansować celebrytów.

Na pewno doczekamy się polskiej okładki. Nie chciałabym jednak zamykać się tylko w Polsce. Na świecie dzieje się tyle fantastycznych rzeczy, że grzechem byłoby o nich nie mówić. Polskich akcentów i tak jest sporo. Zdecydowana większość prezentowanych w magazynie ubrań i akcesoriów jest dostępna w naszych sklepach, polska jest rubryka kulturalna, no i oczywiście teksty. Wbrew obiegowym opiniom w "Harpersie" przeważają nasze artykuły.

Myślę, że jest tak dobry, że aż niszowy. Nie ma co się oszukiwać. "Harper's" jest tytułem ekskluzywnym i my nie chcieliśmy tego zmieniać. To pierwsze tego typu pismo w Polsce. Początki zawsze są trudne.

Dementuje te pogłoski. A tych, którzy nie wierzą zapraszam w lutym do kiosków. Będzie do poczytania, pooglądania i zakochania. "Harper's" uzależnia.