Totalnie dziki wschód. "Magnezja" to spaghetti western po polsku, o dziwo całkiem zjadliwy

Tempo filmu jest nierówne, chwilami wieje nudą, akcja nienaturalnie do rytmu historii spowalnia, a nadążenie za wątkami wymaga skupienia.

I tak co rusz na pierwszy plan, ale tylko na chwilę, wysuwa się inna postać i dodaje swoje trzy grosze. Oczami zrośniętych bokami braci syjamskich (Mateusz Kościukiewicz i Dawid Ogrodnik) przyglądamy się dyskryminującej społeczności, która właściwie tylko czeka na polecenie "bij dziwaków"; życie Erwina (Bartosz Bielenia) toczy się wokół narkotyków i romansu ze Zbroją (Borys Szyc); Stanisława Kochaj (Agata Kulesza) pojawia się nagle, by wyjaśnić okoliczności wypadku samochodowego.

Dzieje się dużo, ale jednak wolno. W niektórych scenach napięcie całkowicie siada, ujęcia się ciągną i tej dynamiki mi zabrakło, bo "Magnezja" mogła być naprawdę dobra. Niestety kolejnym minusem jest fatalny dźwięk. Nie umiem określić, czy to wina kina, w którym byłam, czy samego filmu, jednak w kwestie aktorów musiałam się wsłuchiwać, a tam, gdzie oczekiwałam, że muzyka wyrwie mnie z fotela (strzelanina, akcja), zaczynałam się poważnie martwić, że może to ja mam problem ze słuchem.

Róża jako kobieta, która nagle przejmuje władzę, musi odnaleźć się w męskim świecie. Bliźniacy Albert i Albin próbują wyszarpać przestrzeń dla swojej odmienności. Jest też Zbroja grana przez Borysa Szyca. W tym przypadku padają zarzuty o głupkowaty żart o "facecie przebranym za babę". Mam jednak wrażenie, że nie o to chodziło.

Owszem, siostra Róży, wyróżnia się wyglądem, jednak w świecie filmowym nie jest traktowana jak przebieraniec. Wzbudza respekt, a nawet strach, bo jest impulsywna, agresywna i stanowcza. Jej aparycja jest subtelnie komentowana jako "odbiegająca od kobiecej normy" (może to po prostu przełamanie kanonu?), jednak pokazywana jest również jako czuła ciocia i spragniona miłości kochanka.

Pomimo kilku ogólnych informacji o miejscu i czasie akcji, cały czas jednak wiemy, że filmowe wydarzenia i postaci są wytworem wyobraźni. Dało to twórcom duże pole do popisu, mogli podążać za fantazją i kreatywnie ingerować w wygląd aktorów.

"Magnezja" to ciekawy eksperyment. Na pewno dobrze się na ten film patrzy – za sprawą świetnych zdjęć, kolorowych kadrów, kostiumów, oryginalnych stylizacji i charakteryzacji (Chyrę trudno poznać, a Ostaszewska przypomina Meridę Waleczną po prostowaniu włosów). Fabularnie kilka razy twórcom powinęła się noga, jednak nadal jest to zjadliwa propozycja na absolutnie niezobowiązujący sens w leniwe i upalne popołudnie.