Reklama.
Reklama.
Reklama.
Alkoholizm wśród księży - kościelny temat tabu
24 października 2012, 06:48·1 minuta czytania
Publikacja artykułu: 24 października 2012, 06:48Przypadek biskupa Piotra Jareckiego to tylko jeden z wielu dowodów na to, że część księży ma problem z alkoholem. Pod względem uzależnień znajdują się w grupie podwyższonego ryzyka, tyle że nikt głośno o tym nie mówi, bo Kościół uczynił z alkoholizmu temat tabu.
Reklama.
Wypadek biskupa Jareckiego, który uderzył samochodem w latarnię mając we krwi 2,6 promila alkoholu, zwrócił uwagę na problem uzależnień wśród księży. Jak przypomina dziś "Rzeczpospolita", to nie pierwszy hierarcha, który po alkoholu wsiadł za kółko. W 2003 roku wypadek spowodował nieżyjący już biskup elbląski Andrzej Śliwiński. Ucierpiały w nim dwie osoby, a biskup Śliwiński w konsekwencji złożył rezygnację.
Jak mówi cytowany przez "Rz" anonimowy ksiądz, na sprawę bp. Jareckiego trzeba spojrzeć jako na szansę, a nie porażkę. Problem alkoholizmu w Kościele jest bowiem zbyt poważny, by, tak jak dotychczas, zbywać go milczeniem. Samotność, brak zrozumienia przełożonych, presja w parafii – to wszystko sprawia, że ksiądz jest bardziej narażony na uzależnienie.
Czy Kościół po przypadku biskupa Jareckiego poważnie potraktuje problem alkoholizmu? Można mieć wątpliwości. Jak zwracają uwagę psychologowie, jest zamkniętą grupą, w której robi się wszystko, by nie wynosić kłopotów na zewnątrz.
Źródło: "Rzeczpospolita"
Reklama.
Księża alkoholicy mają w Polsce do swojej dyspozycji dwa ośrodki, gdzie mogą się leczyć: w Kowalewie koło Pleszewa w diecezji kaliskiej oraz ośrodek w Nałęczowie w diecezji lubelskiej. Ośrodek w Kowalewie prowadzi trzeźwiejący od ponad 30 lat ks. Wiesław Kondratowicz. Księża odbywają w ośrodku czterotygodniową terapię, a następnie raz w miesiącu przyjeżdżają na spotkania poterapeutyczne. CZYTAJ WIĘCEJ
Księża należą do grupy podwyższonego ryzyka. Podobnie jak sędziowie, lekarze, nauczyciele, dziennikarze, czyli ludzie, którzy biorą na siebie problemy innych i jednocześnie doradzają im, jak żyć. Księżom często nie ma kto powiedzieć, że są chorzy i muszą się leczyć. W rodzinie o to łatwiej. Jeden z księży żalił mi się, że bardzo długo nie zdawał sobie sprawy z choroby, a w tym czasie, o czym się później dowiedział, śmiano się z niego i plotkowano.