Szykujcie się, bo ta książka, to prawdziwa petarda. "Pod prąd" Sobieszka to istny "must read"

Cała książka to wywiad rzeka z arcyciekawym, pracowitym, pełnym pasji oraz pokory i szacunku do innych człowiekiem. Tym, który stworzył od zera profesjonalną federację sportową, który miał wizję i ją zrealizował. A Sobieszek pokazuje, jak to zrobił.

Martin Lewandowski opowiada w książce o swoim dzieciństwie, dorastaniu, swoich sukcesach i porażkach. Ważną częścią są także wywiady poboczne z osobami, które poznały w swoim życiu Martina i przez pryzmat swoich odczuć przedstawiają jego sylwetkę oraz to, co stworzył. Znani i nieznani, ludzie ze świata sportu i całkowicie do niego nie należący. Ich historie dopełniają całą opowieść.

A jest ona niesamowita i mówię to z ręką na sercu. Jest to jedna z najlepszych książek biograficznych ze świata sportu, którą przeczytałem. Zwłaszcza, że to pozycja nie tylko dla fanów KSW, chociaż pewnie niektórzy laicy po przeczytaniu jej, zapewne nimi zostaną. Jeśli jednak nie, to i tak może ona być dla nić źródłem inspiracji i motywacji do działania.

Bo nawet jeśli nie możecie odnaleźć swojej drogi w życiu to niezależnie, co teraz robicie, zawsze możecie dokonać czegoś wyjątkowego. I może brzmi to jak hasło z ciasteczka z wróżbą, ale Martin Lewandowski dowiódł tego. Pokazał, że z odpowiednią motywacją, zdolnościami i pomysłem, może się udać.

A wracając do sensu pytania. MMA to dla mnie przede wszystkim część szerokiej dziedziny, jaką są sporty walki. Zajmowałem się nimi jako zawodnik, później jako trener, jeszcze później jako sędzia, na końcu jako założyciel sieci klubów "Academia Gorila". Dlatego na MMA patrzę znacznie szerzej niż widzowie oglądający galę.

Dla mnie sporty walki to część szeroko rozumianego procesu edukacyjnego. To nie tylko gala oglądana dla rozrywki z przyjaciółmi w weekend, to życiowa droga. Jako trener uczę ludzi, nie tylko technik, ale również wzmacniam ich psychicznie, bo dla mnie to coś więcej niż wysiłek fizyczny. Mam nadzieję, że to samo poczuje czytelnik czytający "Pod prąd". Będzie znał nie tylko aspekty techniczne polskiego MMA, ale również w jakieś części zrozumie jego "duszę".

Oczywiście, ale musi pan także pamiętać, że niekoniecznie niesłusznie. MMA na początku ściągało do siebie bardzo różne środowiska. W tym ekipy chuligańskie różnych klubów piłkarskich, czy osoby będące z tzw. półświatka. W Polsce to KSW właśnie odczarowało wizerunek MMA i wprowadziło go na salony.

Dlatego dla wielu osób MMA = KSW, tak jak adidasy = buty sportowe. To że początki MMA w Polsce nie były łatwe to oczywistość, ale dlatego zupełnie inaczej patrzę na zawodników z tamtych czasów. Ludzie pozbawiają wartości sportowej zawodników z początków historii polskiego MMA twierdząc, że "nie byli kompletni i obecnie polegli by w walce z jakimś rankingowym średniakiem".

Możliwe, ale mieli serce do walki i chodziło im o coś więcej niż pieniądze, bo pieniędzy wtedy w tym sporcie po prostu nie było! Mi to imponuje. Prawdziwa pasja. I fajnie, że części z nich udało się to przekuć na pieniądze w dzisiejszych czasach. Początkiem jednak była pasja – trzeba to we współczesnym ciągle świecie podkreślać, bo niektórzy o tym zapomnieli.

Takich punktów było wiele i wszystkie szczegółowo omawiamy w książce. Wydaje mi się, że wbrew temu co myśli przeciętny fan MMA, nie ma jednego punktu zwrotnego. Są oczywiście kamienie milowe w rozwoju tej dyscypliny, ale samodzielnie żaden z tych kamieni: umowa z Polsatem, debiut Pudziana, kariera Mameda, gala na stadionie narodowym - nic by nie zdziałał.

Martin ma dość dobre wyczucie, co było kluczowe, a co z perspektywy czasu nieistotne. Co ważne, potrafi się też przyznać do błędu i wielu razy pojawia się to w książce, przyznaje się, że się pomylił. Kilka razy zderzam go z odmiennymi wersjami tej samej historii, a on cierpliwie tłumaczy mi jak to wyglądało od zaplecza.

Z Heleną zresztą współpracowałem przy okazji innych projektów sportowych z dużym międzynarodowym graczem na rynku sportów walki i ona przedstawiła mnie jako osobę z której wiedzy i kontaktów może Martin skorzystać. Martin umie zarządzać zespołem i oceniać przydatność członków zespołu dla swojego biznesu, więc od razu zrozumiał, że KSW i jemu przyda się moja wiedza i pomysły.

Przez kilka lat pracowaliśmy razem, ale obecnie nie łączą nas wyłącznie relacje prywatne, bo przestałem pracować jako konsultant. Nasza znajomość na początku miała charakter stricte biznesowy, ale później zmieniała się w przyjacielską relację. W wielu tematach nadajemy na podobnych falach. W wielu się oczywiście nie zgadzamy, dlatego nasza rozmowa w książce ma odpowiednią temperaturę (śmiech).

Dla przykładu: w trakcie prac nad tą książką przyznałem się Martinowi, że byłem jedną z tych osób która mocno bombardowała zorganizowanie jednej z jego gal i pisałem nawet listy w tej sprawie do prezydenta miasta, aby wspomniana gala się nie odbyła. Jaka to była gala i o co chodziło, nie będę zdradzał potencjalnym czytelnikom, ale skończyło się tak, że Martin się śmiał z tego wyznania, że po tylu latach spotykamy się w takich okolicznościach, że piszemy o tym książkę.

Było tak. Inicjatywa wyszła od czołowego polskiego wydawnictwa - "Burda Książki", obecnie występującego pod marką „Słowne”. Martin dostał propozycję, żeby opisać jego historię i nieznaną historię KSW, w rozmowie z jednym z czołowych polskich dziennikarzy sportowych. Odmówił, ale nie rozmowy i książki, tylko zaproponował innego rozmówcę. Mnie.

Zawsze miałem tzw. lekkie pióro czego dowodem jest fakt, że na moim blogu uważny czytelnik naliczy pewnie z kilkaset publikacji. Ale faktycznie nie mam dużo wolnego czasu, bo duży klub, dziecko, dwie firmy, treningi i wszystkie inne aktywności zabierają mi go sporo, dlatego jak Martin przyszedł do mnie z propozycją, żebym to ja porozmawiał z nim, to początkowo myślałem, że to żart.

Okazało się, że to nie żart, choć żartem okazały się moje założenia dotyczące czasu powstawania tej książki.

Tak było. Ale to głównie z powodu tego, że mieliśmy z Martinem za dużo materiału bo rozmawialiśmy tysiące godzin… Niech ktokolwiek spróbuje spisać godzinną rozmowę i zobaczy ile z tego będzie tekstu. A my rozmawialiśmy trzy lata! To był szalony czas w moim życiu prywatnym, ale książka i proces pisania pozwalały mi się wyciszać.

Wyjeżdżałem dużo do swojej leśniczówki w puszczy i tam spisywałem moje rozmowy z Martinem, ale również te z Jurasem, Mamedem, Pudzianem, rodzicami Martina czy jego bratem. A jak już spisałem, to kluczowała była selekcja materiału, co serio zainteresuje czytelnika, co jest bardzo ważne, co kluczowe, a co mniej istotne i zupełnie nieważne.

Z mniej istotnych rzeczy bardzo dużo rozmawialiśmy o rzeczach filozoficzno światopoglądowych, ale uznałem, że dla czytelnika są one mniej ciekawe niż nieznane fakty z historii powstawania giganta jakim jest KSW obecnie.

Mogłaby, ale wydaje mi się to teraz niepotrzebne. Historia polskiego MMA potrzebowała akurat takiej książki, bo ona w pewien sposób porządkuje myślenie o historii i rozwoju federacji, a tym samym o historii polskiego MMA. Oczywiście ta historia jest opowiedziana oczami założyciela KSW, ale w książce są zawarte perspektywy również innych osób.

Na przykład Jurasa, z którym federacja miała kiedyś taki konflikt, że na chwilę przed galą groził, że nie będzie komentował wydarzenia i sobie pojedzie do domu. Takie rzeczy są w książce i wydają mi się one dla czytelnika dużo ciekawsze, niż nasze rozmowy o podejściu do rodziny, czy przemijającego czasu i życiowych priorytetów (śmiech)

Miałem faktycznie w planach pisanie kolejnej historii polskiego sportowca, ale uznałem że troszkę potrzebuję przerwy od polskich sportów walki. W głowie powstaje szkic kolejnej książki, są też pierwsze propozycje od wydawców. Tak więc: mam w planach pisanie, ale raczej nie będzie to biografia.

A rozmowa z Mamedem? Faktycznie była ona dla mnie ogromnym przeżyciem, głównie dlatego, że w tzw. kryzysie uchodźczym z ostatnich lat zająłem wyraźne stanowisko, dotyczące pomagania uchodźcom. Głośno, publicznie i wyraźnie deklarowałem, że osobom uciekającym przed wojną, biedą i prześladowaniami należy pomagać.

Było to stanowisko w świecie sportów walki mocno niepopularne, bo w tym świecie (moim świecie, dodajmy) nie brakowało głosów, że pontony z uchodźcami należy topić, a nie tym ludziom pomagać. Z powodu moich poglądów wiele osób mnie krytykowało publicznie.

I nagle siedziałem naprzeciwko Mameda w olsztyńskiej kawiarni. Słuchałem jego historii, historii człowieka, który uciekał przed konsekwencjami wojny w Czeczenii do Polski. Historii legendy polskiego MMA, człowieka który w ogromnym stopniu spopularyzował ten sport nad Wisłą. Człowieka który był oklaskiwany przez setki tysięcy ludzi jak wygrywał.

Rozmawialiśmy i widziałem jego wewnętrzny smutek i wyraźne ślady depresji o której niedawno zdecydował się publicznie mówić, ale z głowy nie mogłem się pozbyć obrazu który zobaczyłem, odwiedzając jego klub "Arrachion Olsztyn" na dwie godziny przed naszym spotkaniem.

W podstawówce każdy miał być tak samo dobry z matematyki, fizyki, polskiego, geografii, historii i jeszcze z W-F, a tak się nie da. Wszyscy się różnimy między sobą i w tym tkwi cały potencjał. Każdy ma w swoich rękach pewne zdolności i pedagodzy powinien umieć to dostrzegać. Pomagać tam, gdzie jest problem, ale przede wszystkim budować kompetencję w obszarach, gdzie jest zauważalny talent i umiejętności.

Za moich czasów system szkolnictwa koncentrował się na wadach, a nie zaletach. A na studiach zakres materiału był po prostu przytłaczający i w 90 proc. wypełniony jedynie teoretyzowaniem. Przedmioty, które nie miały żadnego pokrycia w praktyce. Uczyło się wkuwania "na blachę", zapamiętywania tysiąca stron.

Trzeba było: zadać i zapomnieć. Rozumiem przez pierwsze, dwa-trzy lata, ale nie pięć! Gdyby nie moja chęć zdobywania doświadczenia na własną rękę, prowadząc swój własny biznes, to skończyłoby się tak: stanąłbym po studiach z teoriami w głowie i z zerową praktyką.

To prawda. Świat biznesu wymusza bardziej pragmatyczne podejście do rozwiązywania problemów i to mi bardziej odpowiada. Jest inna odpowiedzialność za swoje decyzje i całkowicie inaczej gospodaruje się własnymi pieniędzmi, których zgromadzenie wiążę się często z dużymi wyrzeczeniami. Biznes lepiej też weryfikuje kto nadaje się do czego.

Myślę, że to należy potraktować bardziej uniwersalnie. W wielu dyscyplinach sportu, poza samym wysiłkiem, ciężkimi treningami, stawaniem się coraz doskonalszym technicznie zawodnikiem, zawodniczką, tkwi wiele atrybutów, które wychodzą poza czysto fizyczny aspekt.

Każdy sport, nie tylko MMA to przede wszystkim praca nad i z samym sobą. To determinacja, poświęcenie, koncentracja, pokonywanie barier, słabości. Uważam, że każdy sport w swój sposób uczy, aby stawać się lepszym człowiekiem. Proszę podać mi przykład, w którym zawodzie, ludzie mają szansę zmienić swoje życie, w której praca uratowała komuś życie i powstrzymała przed zejściem na "złą drogę"?

Nie słyszałem, aby kiedykolwiek bankowiec, lekarz, prawnik, sprzedawca… mówili, że ich zawód dał im taką siłę. Dla mnie osobiście ze sportu płynie wspaniała nauka pokory i samodyscypliny, ale także budowania zdrowej pewności siebie.

Był kompletnie pozbawiony jakichkolwiek pozytywnych skojarzeń. Na początku roku 2000 MMA były synonimem nielegalnych walk chuliganów, za którymi stali mafiosi. Poza promocją samej dyscypliny musieliśmy koncentrować się, aby właśnie uciekać od tych skojarzeń.

Tyle samo czasu zajmowało organizacja wydarzeń, co odczarowanie tej dyscypliny i tłumaczenie na każdym kroku, dosłownie każdemu, czym jest prawdziwe MMA, że są zasady, że wcale nie walczy się na "śmierć i życie".

Porównałbym to do wychowywania dziecka. Na co dzień, kiedy towarzyszy się dziecku każdego dnia, nie zauważamy, jak rośnie, jak się zmienia, do czasu, kiedy spojrzymy wstecz i wówczas zdajemy sobie sprawę, ile czasu upłynęło i jak to nasze dziecko "wyrosło". Zawsze potrzebny jest dystans i czas, aby ocenić pewne zjawiska.

Cóż zdecydowanie za dużo i chciałbym to móc powiedzieć w czasie przeszłym. Niestety, jak w każdej dziedzinie znajdą się jednostki, które popróbują grać nieuczciwie. Do dziś widzę, jak niektórzy menadżerowie wykorzystują pewną naiwność swoich podopiecznych albo popróbują się przykleić do czyjegoś sukcesu i zakłamywać rzeczywistość. Dlatego bardzo selekcyjnie podchodzę do tego, z kim pracuję i bardzo cenię sobie lojalność.

Rzeczywiście, pierwsze dwie gale zlewają mi się w pamięci, a to dlatego, że za dużo spraw miałem na głowie, za mały team i też za małą wiedzę o organizacji gal MMA. Nikt wówczas jej w Polsce nie miał. Nie było na kim się wzorować, a to co działo się w sportach walki w tamtym czasie nie pasowało mi "estetycznie".

Z pozostałymi galami, już nie mam takiego problemu (śmiech). Pod względem sportowym to zdecydowanie wygrana Mameda Chalidowa na KSW 11 z roku 2009. A organizacyjny majstersztyk to KSW 39 "Colosseum" z 2017 – największa europejski gala i druga największa gala MMA na świecie w całej historii tego sportu.