Nowy koreański serial goni "Squid Game" i staje się światowym hitem. Wcale się nie dziwię

A i zapewne przyciągającego, bo przecież słowo "wirus" od 2020 roku towarzyszy nam każdego dnia i koreańska produkcja bez kokieterii i skrupułów żongluje skojarzeniami i kontekstami pandemicznymi, przypominając, że nawet jeżeli "wygramy" z koronawirusem, to przed nami kolejne epidemia, więc chyba pora zaakceptować, że jesteśmy bezradni w starciu z cząsteczkami, których nasze oko nawet nie widzi.

"Ludzkość nie pokonała żadnego wirusa" – mówi nauczyciel biologii. I przypomina, że to, co gubi człowieka, to mylne wrażenie swojej potęgi, ważności i wielkości.

Pomysł fabularny serialu zdaje się wręcz banalny – ot, w jednej ze szkół w Hyosan ludzie zaczynają dziwnie się zachowywać. Służby właściwie nie mają czasu na reakcję i podjęcie działań, bo z jednej zakażonej osoby w kilka godzin robią się setki. Grupie nastolatków, która szybko łączy kropki i widzi, że to, co dzieje się na ich oczach do złudzenia przypomina kadry z "Zombie express", udaje się schować.

Uff, na szczęście obyło się bez dochodzenia przez sześć odcinków, czy to zombie, czy tylko chorzy na grypę.

Nie jest jednak tak, że poznajemy jedynie ich nastoletnią perspektywę. Twórcy rozłożyli rzeczywistość Hyosan na kilka planów i takie rozwiązanie sprawia, że jedni powiedzą, że serial naszpikowany jest dłużyznami i niepotrzebnymi wątkami, inni natomiast potraktują to jako dogłębne przedstawienie bohaterów, ich codzienności, ale też miasta i jego mieszkańców.

Dzięki tej warstwie produkcja nabiera globalnego, uniwersalnego, a nawet trochę filozoficznego wymiaru. Wirus powstał bowiem nieprzypadkowo. Jego twórca miał konkretny cel. O tym, dlaczego zdecydował się manipulować naturą, dowiadujemy się z pozostawionych przez niego nagrań i zeznań.

Jednak serial to nie tylko akcja, krew tryskająca z rozbitych czaszek i otwartych jam brzusznych, ucieczka i próba przeżycia w świecie, który zdaje się, że już jest pogrzebany.

Zbudowanie narracji wokół grupki nastolatków z jednej klasy było strzałem w dziesiątkę. Obok walki o przetrwanie młodzi odbywają całkiem poważne rozmowy (te sekwencje pewnie wielu uzna za niepotrzebne dłużyzny) o oczekiwaniach, marzeniach, presji, traumach i smutkach. W tym kotle nie zabrakło również pierwszych miłości, złamanych serc i ważnych pytań. Co jest moralne w takiej sytuacji? Czym jest bohaterstwo i poświęcenie? Czy równość istnieje? Jak to jest z tymi biednymi i bogatymi? Każdy ma takie same szanse?

Zdaje się, że to dosyć wyraźna sugestia, że może się walić i palić, ale człowiek, zwyczajnie i naturalnie zwraca się ku swojemu wnętrzu, a kwestia dostania się na studia czy wyznania miłości koleżance jest w danym momencie równie ważna, co zdzielenie kijem zombiaka.

Właśnie ten przekaz – czysto ludzki, emocjonalny sprawia, że to nie jest zwykły serial o unicestwianiu żądnych krwi trupo-stworów i wymyślaniu kolejnych sposobów na przetrwanie.

Kolejnym plusem, wynikającym z poruszania się z kamerą wśród młodzieży, są możliwe metody rozładowywania napięcia – głupie żarty, które odciążają sceny, wyzwiska czy poruszanie tematów, których w momencie walki o życie być może dorośli by nie poruszyli (komu jeszcze brakowało wyjaśnienia, gdzie ludzie zamknięci w małym pomieszczeniu przez kilkanaście godzin robią siku?!). A to wszystko przy dźwiękach muzyki często przypominającą tę z gier z lat 90.

Trzeba przyznać, że Koreańczycy są po prostu mistrzami w budowaniu atmosfery, jest w ich produkcjach jakiś specyficzny ładunek niepokoju, który uzyskują często jednym kadrem, nieustannie powracającą postacią (szkolny agresor, który pojawia się i znika, doprowadzał mnie do szału) czy dźwiękami (reżyser zaleca, by wytężyć słuch). Tempo w niektórych odcinkach spowalnia – to fakt – nadal jednak wydaje mi się, że serial miał być o czymś więcej niż walce z zombie, więc chyba warto wybaczyć ten wciskany raz na jakiś czas hamulec.

Jeżeli poza dużą dawką rozrywki, przyjmiemy też tę kolejną, bardziej refleksyjną warstwę "All of Us Are Dead", to bez wątpienia nie pożałujemy czasu przeznaczonego na dwanaście odcinków.