Sorry, mam zapie***l na Netfliksie i HBO. Jak słodki nadmiar zamienił się w serialową klątwę

Serial nasz codzienny

Długo broniłam się przed serialami. Wiedziałam, że należę do tej szalonej grupy, która nie poprzestanie na jednym odcinku (sprawdziłam na "Californication"). Ciekawość wygrywała ze świadomością, że muszę wcześnie wstać i być wyspana. Wolałam wiedzieć, niż być wyspana. Co gorsza: mam syndrom "nawet najgorsze gówno muszę obejrzeć do końca". Zasadę tę złamałam może dwa razy w życiu.

To ta sytuacja, gdy na spotkaniu towarzyskim pada tytuł i okazuje się, że jesteś jedyną osobą, która nie ma pojęcia, kim jest Dwight, Pam i Jim (spoko, też JESZCZE nie oglądałam "The Office") i jedyne co pozostaje, to zamienienie się w słuch.

Więcej presji niż przyjemności

Pierwsze durne poczucie presji pojawiło się, gdy musiałam zdecydować "co na pierwszy ogień?". Co obejrzeć, skoro do wyboru mam milion tytułów? Zadawanie tego pytania w grupach filmowych nie ma sensu: odpisze ci tysiąc osób. Każdy poda inny tytuł.

Padło na "Opowieść Podręcznej" (nie bez znaczenia było wykorzystywanie przez kobiety na całym świecie charakterystycznej stylizacji podręcznych). Potem poszło już z górki, jednak tylko pozornie. Świat nie przestał produkować seriali, żebym sobie na spokojnie nadrobiła.

Wiele osób się jednak nie godzi na zamykanie peletonu i stawia na półśrodki, żeby nie wypaść z obiegu. Gdy poznałam te półśrodki, to zrozumiałam, że presja serialowa naprawdę istnieje. I – co gorsza – staje się kolejnym dowodem, że większość z nas po prostu już nie potrafi dźwignąć nadmiaru, którym charakteryzują się nasze czasy.

Pod "naszymi czasami" mam na myśli ostatnie 10-15 lat, w ciągu których zmieniło się tak dużo, że naprawdę łatwo się pogubić. Ponad 10 lat temu wkurzałam się, że na każdy odcinek serialu "Lost" puszczanego w TVP muszę czekać tydzień.

Kawałek po kawałku czy tort na raz?

Trudno się dziwić, że gdy pojawił się Netfliks, to pokolenie wychowane w tęsknocie za kolejnym odcinkiem rzuciło się na pełen, nieograniczony dostęp. I tak trendem stał się binge-watching, czyli kompulsywne oglądanie seriali i połykanie kilku odcinków z rzędu. Z jednej strony to świetny temat na memy o "planach na weekend", z drugiej ciche niebezpieczeństwo, które okazuje się, że może skutecznie pogorszyć samopoczucie, a nawet doprowadzić do depresji.

A na ile mamy ochotę? Na więcej. Chcemy więcej, ale brakuje nam czasu. Chcemy więcej, chociaż dużo mamy. A producenci dają nam to więcej, wszak dla nich to praca i zarobek. I nie obchodzi ich, JAK oglądamy. Ważne, że kliknięcie zostało zarejestrowane i można podać je w oficjalnych statystykach. To ważne, żeby móc napisać w tytule "kolejny hit, który pokochały miliony widzów".

Zaliczanie, a nie oglądanie

Mam wrażenie, że coraz więcej osób nie ogląda seriali, a je "zalicza". A to wyklucza głębszą dyskusję. Nasza rozproszona uwaga i brak koncentracji, które wynikają z nadmiaru, sprawiają, że chyba globalnie jako ludzkość coraz mniej oglądamy – przy czym używając słowa "oglądamy" mam na myśli nie tyle kliknięcie "odtwórz". Chodzi mi o przeanalizowanie, zrozumienie, co do nas dociera i uruchomienie jakiegokolwiek procesu myślowego i emocjonalnego.

Przyspieszanie, przewijanie i oglądanie "z doskoku"

Pisałam ostatnio recenzję niezbyt udanego powrotu "Seksu w wielkim mieście". Fakt, "I tak po prostu" nie jest dziełem wybitnym. Świadoma zagrożenia "straty czasu", włączyłam i obejrzałam. Szukając później informacji na temat tego serial, natknęłam się na dyskusję o tym, co ludzie robią, gdy coś im się nie podoba, ale z jakieś powodu nie decydują się na wyłączenie danej produkcji.

Nie, nie przeszkadza mi to jakoś szczególnie i nie wpływa na moje życie. Właściwie mam to gdzieś, poza jedną refleksją. Dzięki tym komentarzom wiem, dlaczego każdy ogląda seriale, ale nie z każdym da się o nich pogadać, poza kategorią "fajne/niefajne". Jedni po prostu oglądają, a inni "oglądają". Ot, cała zagadka.