"Opowieść Podręcznej" już nie grzeje jak kiedyś. Czwarty sezon wieje nudą i irytuje

Przyznam, że największe szaleństwo na "Podręczną" przespałam. Obudziłam się rok temu, gdy już dość miałam nieustannego dopytywania znajomych, czy w końcu się przełamałam i obejrzałam ten "najlepszy serial ostatnich lat", a przy okazji pandemicznego zamknięcia w domu zdecydowałam się złamać swoją żelazną zasadę "nie oglądam seriali".

Żelazna zasada okazała się idiotyczna, więc nie żałuję, że w końcu się jej pozbyłam i poznałam historię June (Elisabeth Moss). Trzy pierwsze sezony wchłonęłam, więc na czwarty czekałam z wielką niecierpliwością. Ale emocje opadły.

Wieje nudą

Oczywiście nie u wszystkich. Widzowie właściwie podzielili się na dwa obozy, co w przypadku tego serialu jest zaskakujące – wcześniej trudno było znaleźć krytyczną opinię o "Podręcznej". Teraz wiele osób przyznaje, że jedyne, co ich trzyma przy ekranie, to sentyment.

"Opowieść Podręcznej" potrzebuje również nowej (albo drugiej) bohaterki, bo June staje się męcząca. Od początku aktorsko nie odpowiadała mi Elisabeth Moss (całkowicie subiektywne odczucie) i trudno było mi "połączyć" ją z June. W 4. sezonie ta postać przybrała jeszcze wyraźniejsze kontury i uwolniła swoje demony. Aktorsko jest to poruszanie się pomiędzy dzikim wrzaskiem, nienawistnym spojrzeniem, nerwowym mruganiem i płaczem. Jakby sama aktorka była już przeciążona tym emocjonalnym bagażem.

Nieśmiertelna June

Całkowicie rozumiem psychologiczną strategię, którą potraktowano June. To ma być postać, która wzbudza wątpliwości, której trochę nie rozumiemy, a trochę próbujemy "być po jej stronie". Jest rozerwana i nas rozrywa, gdy na nią patrzymy. Fajnie, jednak gdybyśmy dostali kogoś bardziej wyraźnego niż ona – kogoś, kto "przejąłby" część narracji i trochę ją zobiektywizował, albo chociaż dostarczył nowych wrażeń. Pierwsze odcinki sugerują, że mogłaby to być nieobliczalna i bezwzględna 14-letnia pani Keyes.

Na początku logicznym było, że główna bohaterka musi przetrwać, że jest ważna, bo musi rodzić dzieci. Ale inne podręczne też muszą, a są zabijane lub boleśnie okaleczane (świetne warunki na ciążę). A June? Poddawana jest torturom, które za każdym razem kończą się zbliżeniem na jej zaciśnięte usta i rozpalone wściekłością oczy, a następnie w magiczny sposób ucieka.

Przygotuj chusteczki

Bez wątpienia 4. sezon jest sezonem najbardziej płaczliwym. Mniej jest tutaj okrucieństwa i tortur, więcej emocji, które się w ich wyniku pojawiają. To głębsze wejście w bohaterów uznaję akurat za zaletę, bo pokazuje, jak różni jesteśmy, jak reagujemy na kryzysy i jak radzimy sobie z traumą. I że po tych wszystkich okropnych doświadczeniach nadchodzi kolejne wyzwanie – poukładanie swojego życia na nowo, odnalezienie się w świecie, mając świadomość, że chwilowe uwolnienie się od cierpienia nie sprawia, że ono znika.

Trudno jednak nie odnieść wrażenia, że "Podręczna" stała się już tylko maszynką do zarabiania pieniędzy. Mógł to być wybitny miniserial, bo przecież po pierwszym sezonie stał się światowym fenomenem nie tylko kulturowym, ale i społecznym. Potem było już tylko gorzej, a twórcy zapowiadają nawet 10 sezonów!