Masz czasem tak, że zaczynasz oglądać serial i musisz nagle włączyć pauzę, żeby zapytać siebie, co tam się w ogóle, na Boga, dzieje? Jeśli nie to "Moja Lady Jane" będzie pierwsza. To absolutna perła – o taki serial kostiumowy nic nie robiłam.
Mamy tam: XVI-wieczną Anglię; historię na bakier; ludzi zamieniających się w zwierzęta; pyskatego narratora, który klnie jak szewc; szalone sceny seksu; rockowo-popowe hity i napalony romans, przy którym "Bridgertonowie" są jak spacer w parku.
Amazon umie w szalone seriale, które za nic mają kategorie, etykietki, decorum i zasady, co wypada, a co nie. To Prime Video zawdzięczamy absolutnie porytych (bo lepszego słowa nie znajdę) "The Boys", ale też pokręconych na swój własny sposób: '"Fleabag", "Fallouta", "Pokolenie V", "Panna to mój znak", "Kleszcza", "Rój", "Carnival Row" czy "Dobry omen".
Jest takie angielskie, modne dziś słowo unhinged i takie są właśnie seriale spod szyldu Amazona. Kłaniam się w pas.
Te butne i rozwydrzone serialowe dzieciaki właśnie doczekały się równie krnąbrnej koleżanki. To "Moja Lady Jane", adaptacja powieści Jodi Meadows, Brodi Ashton i Cynthii Hand z 2016 roku, którą bardziej nieświadomy widz może włączyć, żeby pooglądać "miły, kostiumowy romans". Bo co może pójść nie tak? Cóż, bardzo się zdziwi.
Trochę historii (spokojnie, żaden spoiler). Lady Jane Grey, bohaterka serialu, istniała naprawdę. Była kuzynką króla Anglii Edwarda VI z dynastii Tudorów (syna Henryka VIII, tego od sześciu żon), którą ten niespodziewanie ogłosił jako następną w kolejce do tronu w swoim testamencie. Kiedy zmarł po ciężkiej chorobie w 1553 roku, korona spoczęła na głowie 16-latki.
To oczywiście nie spodobało się ówczesnym elitom, a zwłaszcza Marii (potem królowej Marii I), siostrze Edwarda, która była prawowitą następczynią. Nie uszanowała testamentu, uwięziła Jane Grey oraz jej męża lorda Guildforda Dudleya w The Tower i przejęła władzę.
Młoda monarchini została ścięta w lutym 1554 roku. Kojarzycie ten przejmujący obraz poniżej? To właśnie egzekucja Lady Jane, która jest znana jako Dziewięciodniowa Królowa, bo właśnie tyle czasu rządziła Anglią i Irlandią.
I w tym momencie w "Mojej Lady Jane" zuchwały i przekorny narrator (Oliver Chris), który opowiada na początku całą tę historię – i dlatego nie musieliście bać się spoilerów – mówi: "Ch*j z tym". Dosłownie.
Serial opowiada zupełnie inną, alternatywą historię nie tylko Jane, ale całej Anglii. W historii walczyli między sobą protestanci i katolicy, a tutaj? Tutaj mamy analogicznie Werytów, czyli zwykłych śmiertelników oraz Etian, ludzi mogących przemieniać się w zwierzęta. I to w dowolne zwierzęta: psy, niedźwiedzie, sokoły, żaby.
A sama Jane (znakomita Emily Bader)? Jest wykształcona, ambitna, niezależna i sypie ciętymi ripostami jak z rękawa, chociaż te nie zawsze jej wychodzą. Zna się na ziołach, czyta w wielu językach, ciągle kłóci się ze swoją wiecznie knującą matką (Anna Chancellor, która jest absolutnie fantastyczna) i nie ma zamiaru poślubić kogoś, kogo nie zna. Chce sama kuć swój los, tyle że pech chciał, że żyje w XVI-wiecznej Anglii, więc nikt nie pyta jej o zdanie.
Kiedy próby ucieczek Jane kończą się niepowodzeniem, wkurzona dziewczyna musi wyjść za lorda Guildforda Dudleya (charyzmatyczny Edward Bluemel) – chociaż ma jeszcze asa w rękawie – i... wtedy wszystko się komplikuje. I to nie tylko dlatego, że jej małżonek niesamowicie ją wkurza, ale i frustrująco pociąga.
Jane jeszcze nie wie, że jej kuzyn i przyjaciel, chorujący król Edward VI (Jordan Peters) zapisał jej koronę w testamencie, a na jego, a więc i jej, życie czyhają nienawidząca Etian księżniczka Maria (Kate O'Flynn) oraz zakochany w niej ślepo doradca (Dominic Cooper w nietypowej dla siebie, pysznej roli). Wtedy zaczyna się cała zabawa.
A raczej jazda bez trzymanki. "Moja Lady Jane" wpisuje się w obecną modę na seriale kostiumowe, którą zapoczątkowali "Bridgertonowie", hit Netfliksa, również flirtujący z prawdą historyczną i... bardzo napalony.
Jednak showrunnerki Gemmy Burgess zupełnie nie interesowało zrobienie czegoś podobnego. Owszem, ona również uwspółcześnia historię: dialogi, zachowania bohaterów, muzykę (w "Mojej Lady Jane" słyszymy dzisiejsze kawałki oraz oryginalną ścieżkę dźwiękową, która jest połączeniem renesansowych melodii oraz popu i rocka). Ale przy "Mojej Lady Jane" serial "Bridgertonowie" to spokojny spacer w parku.
Burgess jest wierna szalonej książce sprzed ośmiu lat, ale jednocześnie zuchwale mieszka gatunki, które nie powinny razem współgrać, a... jednak im się to udaje.
W "Mojej Lady Jane" jest więc epickość fantasy niczym z "Rodu smoka"; absurdalna, czarna komedia i f*cki rzucane na prawo i lewo rodem z "The Boys"; młodzieżowy vibe w stylu "Cienia i kości"; oraz kostiumowy romans, który jest śmiałą subwersją tego gatunku (nieco w klimacie "Wielkiej"). Dodajmy do tego kotła jeszcze kilka łyżek akcji, przyprawmy feministycznym, dziewczyńskim sznytem i mamy coś, czego jeszcze w telewizji/streamingu nie było.
Dzieje się tu tyle, że lepiej nie odwracać się od ekranu. Ktoś zamienia się w karczmie w niedźwiedzia, żołnierze podtapiają ludzi w studni, siostra podtruwa brata, brat gada z psem, narrator mówi o napaleniu Jane na niegrzecznego chłopca Guildforda, a ta musi leczyć infekcje intymne swoich koleżanek, bo przecież kobieta bez seksu wybucha i umiera.
Pokręcone? W realu "Moja Lady Jane" jest bardziej pokręcona. Ale i genialnie błyskotliwa, zabawna, rozrywkowa i wciągająca.
Gwarantuję: albo wyłączysz ten serial po kilku minutach, albo tak się zachwycisz, że obejrzysz wszystkie osiem odcinków na raz. Ja należę do tej drugiej grupy i nie tylko ja: w agregatorze recenzji Rotten Tomatoes serial Amazona ma aż 94 procent od krytyków i 79 od widzów. Czyli od recenzentów znakomicie, od publiki bardzo dobrze.
To triumf Amazona, który znowu udowodnił, że ma gdzieś serialowe zasady. Robi co chce, nawet z historią. I chwała mu za to. A ja chcę drugi sezon "Mojej lady Jane", bo długo bez niej nie wytrzymam.