Mama stołówka, tata bankomat - po to studenci jeżdżą do domu

Domówka w mieszkaniu znajomych. A.: - Dobre kiszone ogórki. Skąd masz?
B.: - Od babci, mogę dać ci jeden słoik. W szafce mam jeszcze dziesięć.

To standardowy tekst słyszany na polskich uczelniach w piątkowe popołudnie. Może ze wstydu, raczej szczerze, młodzi nie mówią już, że wracają do domu, by spotkać się z rodzicami. Częściej padają słowa: jedzenie, pieniądze. Co się stało?

Powód nr 1: nie lubię
- Stołówki, bary mleczne, a nawet wykwintne restauracje przyprawiają mnie o jadłowstręt. Od zawsze byłam przyzwyczajona do potraw gotowanych przez moją mamę. Nie zamienię tego na żadne inne jedzenie - mówi 21-letnia Olga, studentka Turystyki i Rekreacji na Uniwersytecie Ekonomicznym, która z termicznymi torbami "wozi się" do Krakowa od dwóch lat.
Ale przecież można zapytać o przepisy. - Co to to nie! Obrzydza mnie nawet widok surowego drobiowego mięsa. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym dotknąć, pokroić, a później usmażyć kurczaka!

Przyznaję się. Jajecznicę po raz pierwszy zrobiłam samodzielnie niecały miesiąc temu. Jestem w stanie zepsuć najprostsze danie. Nawet jeśli przepis jest bardzo krótki: "Odgrzej". Ale nie wstydzę się tego. Tym bardziej, że jestem skutecznie rozpieszczana przez babcię, która po prostu mnie demotywuje. Czym? Pierogami ruskimi, pierogami z mięsem, kluskami śląskimi, rybą po grecku - przez cztery lata życia "na obczyźnie" moje menu wygląda tak samo. A gusta nie odbiegają od ogólnych tendencji. Wg danych Philips Index 2012, 3/4 Polaków uważa rodzimą kuchnię za ulubioną. A kto ulepi lepsze pierogi od babci? Nie zraża mnie nawet to, że kiedy podróżuję do domu, moje bagaże cuchną mielonym mięsem, a przystojni towarzysze podróży kręcą nosem. Co wtedy robię? Wzruszam ramionami.

Bazyl ma 26 lat. Co prawda nie jest już studentem, ale jeszcze się nie obronił. Niedawno stracił pracę, a oszczędności szybko się rozpłynęły. Dlatego wpadł na świetny pomysł. - W połowie tygodnia, kiedy dopada mnie największy głód, jeżdżę do rodzinnego Tarnowa. Zostaję na dwa dni, najadam się do syta i wracam. Czasem przed wyjściem na dworzec, moja mama sypnie groszem. Wtedy jeszcze zwraca mi się za bilet.
Ale dlaczego tylko na dwa dni? Jego żołądek cieszyłby się z dłuższych odwiedzin. - Nie jestem już w stanie wytrzymać w domu dłużej. Od siedmiu lat żyję, jak chcę. 48 godzin i spojrzenie mamy, które pyta kiedy wrócę z imprezy wystarczy, by przekonać mnie, że wolę przez pięć dni głodować, niż mieszkać z rodzicami - tłumaczy Bazyl.
Zdarza się też tak, że pieniądze na jedzenie bardzo szybko się rozchodzą.
- Za pieniądze, które powinnam przeznaczyć na jedzenie, kupuję ciuchy. W połowie miesiąca nie mam już kasy na nic. Przez pierwsze dni z pustym kontem i brzuchem pocieszam się, że to wyjdzie mi na lepsze. Trochę schudnę, zacznę szanować pieniądze. Ale w pierwszy weekend i tak jadę do domu - spowiada się Dominika z Poznania, która studiuje dziennikarstwo. I zabezpiecza się kulinarnie na wszystkich możliwych płaszczyznach. Je, ile zdoła, pomaga w przygotowaniu dwutygodniowych zapasów. I robi zakupy w supermarkecie, tym samym, który ma obok bloku w Poznaniu. Jest jednak różnica. Tutaj płaci mama. - Dzięki temu skutecznie oszukuję siebie i innych, że umiem racjonalnie rozporządzać gotówką. W końcu na wszystko mi wystarcza - kwituje Dominika.

- Bardzo często nie chcę brać jedzenia z domu. Pracuję do późna, stołuję się na mieście, a to, co przywiozę do domu gnije w lodówce - żali się 24-letnia Ania.
Ale nie ma wyjścia. Dziadkowie wydzwaniają do niej na trzy tygodnie przed wizytą, żeby ustalić weekendowe menu. Nie potrafi im odmówić i z pamięci recytuje swoje ulubione zupy i ciasta.