Koszmar w trawie piszczy? Natura coraz bardziej przeraża miastowych

Małgorzata najbardziej boi się robaków. Nigdy nie leży na trawie i – jak przyznaje – zawsze ma oczy szeroko otwarte. Nawet w mieście. Gorzej jest, kiedy na jakiś czas wraca do rodzinnego domu. W górach najbardziej boi się szczypawic. – Pojawiają się sezonowo. Wtedy mam manię. Dokładnie sprawdzam pokój przed zaśnięciem. Wytrzepuję ręcznik zanim pójdę się kąpać. Kiedyś jedna mi z niego wyszła – mówi. – Najbardziej boję się, że coś wejdzie mi do ucha. Wiem, to głupie, ale nie mogę się tego pozbyć.

Podobnych zwierzeń pełno jest też na forach internetowych. Niektórzy boją się zwierząt:

– Różnica jest taka, że ludzie z miasta nie umieją wchodzić w bezpośredni kontakz z przyrodą. To dla nich ziemia nieznana, która może wzbudzac niekontrolowane reakcje prsychologiczne – przekonuje. – Kiedy mieszczuch idzie w las, czuje się niepewnie do tego stopnia, że mogą zacząć się mu projekcje lękowe. Kobieta będzie myślała, że śledzi ją gwałciciel. Inna osoba może stwierdzić, że jest w lesie coś obcego, czego nie zna. Każdy zobaczy to, czego najbardziej się boi – nie ma wątpliwości.

Zresztą sama także miała podobne historie. –  Byłam kiedyś w Karkonoszach, szłam w Dolinę Śnieżnych Kotłów. Powyżej granicy lasu złapała mnie burza. Byłam zdana tylko na siebie, a w pewnej chwili byłam prawie pewna, że zza niskich krzaków wyłania się wataha wilków. Oczywiście ich tam nie było – mówi.

– Ludzie są przywiązani wręcz somatycznie do najbliższej okolicy. Traktują ją jako przedłużenie mieszkania. Przestrzeń, w której czują się bezpiecznie. Wchodzą w posiadanie tego terenu, dzięki czemu czują się tam bezpiecznie. Rodzina, która siedzi przy obiedzie w domu nad jeziorem, gdy zobaczy obcego, pewnie powie: o, zobaczcie, ktoś obcy nad naszym jeziorem – mówi. – Czegoś takiego nie wykazują mieszczuchy, których kontakt z naturą ogranicza się do parków i ogrodów, gdzie jest ona obłaskawiona, uporządkowana. Mieszczuchy boją się spontaniczności.

Nie ma jednak wątpliwości, że kontakt z naturą każdemu mieszczuchowi jest potrzebny. – Dzięki niej odzyskujemy spokój. Gdy patrzymy na piękne okoliczności przyrody, widzimy harmonię, logikę, sens. Wyjeżdżamy z miasta, żeby się wyciszyć, zachwycać się – mówi dr Elżbieta Widota, psycholog zachowań z UW. – Jesteśmy dziećmi biologii. Stamtąd wyszliśmy i tam powinniśmy wracać jak najczęściej.