„Gdybym jej nie bił, to by mi weszła na głowę” czyli jak telewizja promuje przemoc

Dawniej, kiedy telewizja opowiadała o przemocy i ogólnie o sprawach, które wiążą się z przestępstwami, rozmówca stał zazwyczaj odwrócony tyłem do kamery. Często miał też zmieniony głos. Czasy się zmieniły – w ostatnich "Rozmowach w Toku" o wymownym tytule „Mój chłopak mnie bije” było zupełnie inaczej. Najpierw wchodząca do studia „ofiara” przywitała się z Ewą, później grzecznie usiadła i z uśmiechem zaczęła opowiadać. O czym? O tym jak chłopak złamał jej rękę, jak stosuje na niej zapaśnicze chwyty i wychowuje ją za pomocą „klapsów” w tył głowy. Z radością mówiła, że jest workiem treningowym swojego partnera.

"Nie biję w brzuch"
Publiczność przysłuchiwała się jej słowom jakby opowiadała o pogodzie. Niektórzy nawet się śmiali, bo opisywane sytuacje były faktycznie absurdalne. Dziewczyna pokazywała na manekinie w jaki sposób chłopak wykręcał jej rękę i rzucał ją na łóżko. Później sam zainteresowany wszedł do studia i opowiadał, że bije dziewczynę wszędzie, ale unika twarzy i brzucha. Ewa Drzyzga ze śmiechem dopowiedziała, że to trochę drastyczne.

Sceny, które opisują bohaterowie programu bardzo przypominają opisaną przez Annę Dryjańską dramatyczną historię Pani K. Jednakże w "Rozmowach w Toku są opowiadane z uśmiechem na ustach, co sprawia, że w odbiorze przestają być w jakikolwiek sposób traumatyczne i stają się jedynie ciekawą opowiastką.

Za jaką cenę?
Mówi się, że program czasami serwuje widzom „ustawki” i pewnie ten odcinek także jest ustawiony, bo niemożliwe chyba byłoby przyjście do telewizji po to, aby opowiadać o tym, jak codziennie popełnia się przestępstwo i jeszcze się z tego cieszyć. Jednak „aktorzy” zadziwiająco dobrze ze sobą współpracują, jakby faktycznie się znali i coś by ich łączyło. Są bardzo naturalni i tak samo niepoprawni językowo, co nadaje im jeszcze więcej autentyczności.

Śmieszne okulary i zabawa w kury
I najważniejsze: dlaczego przed emisją programu nie ma stosownego komunikatu, że sytuacje w nim pokazane nie są prawdziwe, tak jak na przykład przed pseudo-kaskaderskimi popisami lub amerykańskimi paradokumentami? Telewizja bezczelnie próbuje nam wmówić, że to wszystko jest na serio. Że naprawdę zapraszają damskich bokserów wybijających kobietom zęby. To w takim razie czemu osoby przyznające się do przestępstw nie wychodzą ze studia w kajdankach, a jedynie są głaskane po głowie i otrzymują jako prezent „śmieszne” okulary? Nie, to nie żart - TVN-owski psycholog jako lek na kłótnie i przemoc domową zaproponował zakładanie na siebie śmiesznych rzeczy i zabawę w kury (na czymkolwiek miałaby ona polegać).

Przemoc jest spoko
Na oczach widzów miała miejsce swobodna promocja przemocy. Nie było tutaj żadnego negatywnego wartościowania, żadnej nauczki, penalizacji czynów. Telewizja za pomocą podstawionych aktorów pokazała w paradokumentalnej formie, że można kogoś codziennie bić i wszystko jest świetnie. Można o tym opowiadać i prowadząca program tylko się uśmiechnie.

Wiele osób wierzy, że do "Rozmów w Toku" przychodzą prawdziwi ludzie. Jak widzowie zareagują na to wszystko? Również uznają, że przemoc to coś fajnego, czym warto się chwalić? Czy telewizja była świadoma, że w pogoni za oglądalnością i nieskończonym przedłużaniu wyczerpanego już formatu programu uczyniła wielu osobom realną krzywdę, a innych zwyczajnie zniesmaczyła?

Możliwe że tak, ale to niczego nie zmieni. Media w swym zdegenerowaniu zaszły już naprawdę daleko, skoro strojenie sobie żartów z cierpienia oraz promowanie przemocy wobec kobiet jest absolutnie legalne i odpowiednie do pokazywania w telewizji.

Czytaj także: TVN musi zapłacić 250 tys. zł kary za "Rozmowy w toku"