Gdzie jedzą kucharze? Krótki przewodnik po miejscach, w których stołują się polscy kulinarni profesjonaliści

Kiedy idę do restauracji, liczy się dla mnie tylko dobre jedzenie. Wystrój czy obsługa to sprawy drugorzędne: kelner może być taki, czy inny, może mieć gorszy dzień. Ja raczej się tym nie interesuję, skupiam się na jedzeniu. I tak jak fryzjer jest gotowy jechać na koniec miasta, żeby tylko dobrze się ostrzyc, tak i my kucharze możemy zrobić wiele, by znaleźć restaurację na odpowiednim poziomie.

Jeśli chodzi o Warszawę, to osobiście lubię bywać w “Noodle World” przy Żelaznej. Serwują tam bardzo dobre makarony i są niezwykle systematyczni – nie zdarzyło mi się jeszcze, żeby któreś z dań mnie zawiodło. Wysoko cenię sobie także “Aioli” przy Świętokrzyskiej. Dlaczego? Maja tam niezłą pizzę i bardzo dobre jak na włoską restaurację hamburgery.

Po pierwsze, “Bar Gdański” przy Andersa. Ten bar mleczny pamiętam jeszcze z czasów dzieciństwa. Do dziś zachował swój wyjątkowy klimat i wciąż pracuje tam przemiła obsługa. Moja żona uwielbia tamtejsze pierogi ze szpinakiem, ja preferuję rewelacyjny ozorek. Bywam też w “Dziurce od klucza” przy ul. Radnej, małym lokaliku otwartym przez moich znajomych. To kameralne miejsce, gdzie podają świetne makarony. Zaletą jest też nie nazbyt obszerne menu.

Ponieważ niestety jestem mięsożercą, polecam też “Butchery and Wine” – naprawdę świetny wybór mięs. Nie mógłbym też nie wspomnieć o “Sowa&Przyjaciele”. Robert Sowa to bądź co bądź człowiek-instytucja.

Jeśli chodzi o jedzenie poza Warszawą, to mam swój ulubiony zajazd “Oaza” na trasie do Bydgoszczy i Torunia. Zawsze zatrzymywaliśmy się tam na pstrąga prosto z pobliskiej hodowli.

Podoba mi się nowa kuchnia włoska w “Mące i Wodzie” przy Chmielnej. Ponieważ kocham wino, lubię też bywać na Mokotowskiej w “Ale Winie”. Nie ma tam jakiegoś wielkiego gotowania, ale przekąski do wina są świetne. Czego oczekuję od knajp, do których chodzę? Muszę mieć do nich zaufanie i wiedzieć dokładnie, które pozycje w menu są warte grzechu. Często jest tak, że w danym miejscu zamawiam tylko jedno ulubione danie i nic innego – tak jest np. z carpaccio w “Mela Verde”.

Najczęściej jadam w Warszawie. Wybierając miejsce kieruję się osobowością kucharza. Lubię kiedy czuć, że to gotuje właśnie ta, konkretna osoba. Najczęściej bywam w “Soul Kitchen” i “12 stolikach”. Mam też jednak swoich faworytów poza stolicą.

Cenię sobie nowoczesną kuchnię w gdańskiej “Metamorfozie”, i świetne ryby w sopockiej restauracji “Bulaj”. W Lublinie urzekło mnie “16 stołów” i “Kardamon”. To ostatnie miejsce polubiłam za bardzo fajne podejście do dzieci: to jedna z niewielu restauracji, gdzie naprawdę się o nich myśli, a nie skazuje na dziecięce menu składające się ze spaghetti, albo frytek z paluszkami rybnymi.

Nie chodzę zbyt dużo do eleganckich restauracji. Odpoczywam raczej w gastronomii “casualowej”. Niedaleko Bukowiny Tatrzańskiej jest restauracja “Bury Miś”. Właściciel ma prawdziwego fioła na punkcie designu, spawania, metaloplastyki, a jego żona świetnie gotuje. I oboje bardzo lubią ludzi. Jeśli chodzi o Warszawę, to cenię sobie Pawła Oszczyka i Karola Okrasę. I na tym w sumie moja lista się kończy.

Warszawa jest pełna gastronomii, ale moda na gastronomię wyrządza jej krzywdę. Co chwilę na Pudelku można przeczytać o kolejnych celebrytach otwierających swoje restauracje, ale to przecież fikcja – w KRS-ie nie znajdziecie ich nazwisk. Z nostalgią myślę o powoli upadającym barze “Chińczyk” na rogu Okopowej i Żytniej. Pamiętam jeszcze czasy, gdy mieścił się przy pl. Bankowym – ktoś z klasy zrywał się z lekcji, żeby trzymać nam miejsce w kolejce.