Poronić po ludzku. "Płód – moje dziecko – odcięłam sama nad ligniną"

Podobną historią podzieliła się Joanna. "Jak 24 lata temu roniłam swoją pierwszą ciążę, w szpitalu przy Żelaznej położna wydzierała się na mnie, że nie daję się jej zbadać, a "facetowi to daję". Nie zapomnę tych słów do końca życia. A tak strasznie bolało, że nie mogłam uleżeć na fotelu" – przyznała. Dodała później, że kolejnym razem, 18 lat temu, w innym szpitalu, wcale nie było lepiej.

Dopóki nie zaczęłam rozmów z bohaterkami mojego reportażu – Olgą i Magdą, które w ostatnich trzech latach poroniły w szpitalnej toalecie, myślałam, że takie historie od dawna już się nie zdarzają. Po wysłuchaniu ich opowieści o smutku, braku empatii, zdenerwowanych lekarzach i pielęgniarkach, nie mam już złudzeń. Zwłaszcza po tym, co opowiedziały kolejne czytelniczki, np. Matka Agrafka:

Skoro problem może dotknąć każdą z nas, tym ważniejsze jest, abyśmy wszyscy zawalczyli o podstawowe prawa: okazanie szacunku przez personel szpitala, badania w intymnej atmosferze, obecność bliskiej osoby, ograniczenie zbędnej biurokracji, łyżeczkowanie w znieczuleniu ogólnym, pomoc psychologa, dostęp do informacji medycznej, pobyt na sali bez pacjentek w ciąży i pożegnanie z dzieckiem. Rzeczy, które nie wymagają wielkich nakładów finansowych, a jedynie dobrej woli i empatii.