Reklama.
Reklama.
Reklama.
Piłsudski, de Gaulle i "mąż stanu". Tak Karnowski, Zaremba, Semka i Ziemkiewicz opisywali Kaczyńskiego za rządów PiS
23 października 2013, 09:02·3 minuty czytania
Publikacja artykułu: 23 października 2013, 09:02Pamięć jest zawodna, ale papier pamięta wszystko. Zajrzeliśmy do starych gazet, by przypomnieć sobie jak niepokorni dziennikarze pisali o Jarosławie Kaczyńskim gdy ten był szefem rządu. Donald Tusk (a nawet każdy polityk) swojemu poprzednikowi mógłby tylko pozazdrościć takiego traktowania przez media. Jego nikt nie porównywał do Józefa Piłsudskiego, Charles'a de Gaulle'a czy Konrada Adenauera. Kaczyńskiego opisywali tak Piotr Zaremba, Michał Karnowski, Rafał Ziemkiewicz i Piotr Semka.
Reklama.
Politycy Prawa i Sprawiedliwości, szczególnie Jarosław Kaczyński, jak mantrę powtarzają, że ich rząd był krytykowany przez wszystkie media, co po części doprowadziło do przyspieszonych wyborów. Ale prezes zapomina, że miał wtedy grono (bardzo) zagorzałych fanów. To tzw. dziennikarze niepokorni i niezależni, którzy dzisiaj są recenzentami kolegów po fachu i zarzucają im zbyt delikatne obchodzenie się z władzami.
Sami, jak na przykład Rafał Ziemkiewicz, swoją bezstronność demonstrują życząc Donaldowi Tuskowi więzienia. Okazuje się, że nie zawsze byli nastawieni tak antysystemowo. Wybraliśmy się do biblioteki, aby odkopać gazety wydawane w latach 2006-2007, kiedy premierem był Jarosław Kaczyński, który na stanowisko został desygnowany przez swojego brata dokładnie 10 lipca 2006 roku. Piotr Zaremba, Michał Karnowski, Rafał Ziemkiewicz i Piotr Semka szybko zapełnili łamy swoich pism peanami adresowanymi do nowego szefa rządu.
Właściwie wystarczyło im sam fakt, że Kaczyński zajął stanowisko, wymierne efekty jego działań nie były aż tak ważne. Już dwa dni po nominacji, na tydzień przed głosowaniem nad wotum zaufania, za wychwalanie prezesa PiS wziął się Piotr Semka. Na łamach "Dziennika: Polska, Europa, Świat" przekonywał, że już samo zdecydowanie się na objęcie urzędu premiera świadczy o politycznej dojrzałości Kaczyńskiego.
Komplementuje też jego sprawność w rozgrywkach z Andrzejem Lepperem i Romanem Giertychem oraz umiejętność "gaszenia kolejnych pożarów". Dalej jest tylko lepiej. "Kaczyński to postać jakby żywcem wyjęta z czasów de Gaulle’a czy Adenauera. Owi giganci polityki nie mieli złudzeń co do skłonności natury ludzkiej i demokrację uważali za zło konieczne" – pisze redaktor Semka. W podsumowaniu dodaje, że Kaczyński "ma wiele cech męża stanu" i ocenia, że "to kluczowy moment w jego karierze"
Bardziej stonowany jest Rafał Ziemkiewicz, który w dzień głosowania nad wotum zaufania dla premiera Kaczyńskiego wychwala jego przebiegłość i spryt w rozgrywce z Donaldem Tuskiem, która skończyła się zerwaniem rozmów koalicyjnych. Przekonuje, że Kaczyński był dużo sprawniejszy w politycznych manewrach i zgrabnie zrzucił winę za pogrzebanie PO-PiS-u na Donalda Tuska.
Znacznie mniej ostrożny w swoich prognozach (ale już nie w rozdawaniu pochwał) był Michał Karnowski, wtedy wicenaczelny "Dziennika", dzisiaj razem z bratem (formalnie to Jacek jest naczelnym) stoi na czele własnego tygodnika. Swoją drogą bardzo dobrze żyjącego z prezesem PiS. Analiza połączona z reportażem z pokładu samolotu premiera niemal wyciska łzy z oczu. Karnowski opisuje jak heroiczny Jarosław Kaczyński odróżnia się od swoich poprzedników, między innymi mniej rzucającą się w oczy ochroną i niejeżdżeniem kolumną na sygnale.
Według relacji Karnowskiego nawet spotykający się z Kaczyńskim wyborcy "mają świadomość spotkania z politykiem, który jest w stanie narzucić innym swoją wolę". To "nowy ton w polskiej polityce", przypominający bardziej Leszka Millera niż Jerzego Buzka. Warto wspomnieć, że było to już po pierwszym kryzysie rządowym i odwołaniu Andrzeja Leppera.
Karnowski znalazł też inne komplementy w swojej autorskiej szafie:
Oddanemu współpracownikowi Karnowskiego, Piotrowi Zarembie, udało się przemycić kilka pochwał pod adresem Kaczyńskiego nawet w artykule "Jarosław Kaczyński traci polityczny instynkt". Bo wbrew temu, co wskazuje tytuł, nie jest to krytyka premiera (napisana w lutym 2007 roku, na 6 miesięcy przed skróceniem kadencji Sejmu), ale próba wyrwania go z letargu.
Przekonuje, że prezes osiągnął niesamowitą sprawność w zarządzaniu, by nie powiedzieć władaniu ludźmi. Zaremba porównuje ich do pionków na szachownicy.
Chwali też Kaczyńskiego za to, że nie boi się sprawować władzy.
A niepokorni, jak widać, nie bali się "ostro krytykować" rządzących. Ciekawe tylko, czy nadal podtrzymują swoje diagnozy? Przecież konsekwencja to podstawa.
Współpraca: Anna Jośko
czytaj także:
Reklama.
Kaczyński jest rasowym liderem i być może dlatego tak często w gazetowych fotomontażach ubierany bywa w strój komendanta Piłsudskiego. Istotnie, podobnie jak jego wielki poprzednik na stanowisku (Piłsudski dwa razy obejmował funkcję premiera RP) ma zdolność do znoszenia sytuacji kryzysowych i presji okoliczności.
Jarosław Kaczyński to klasyczny polski inteligent. A to oznacza, że jest raczej człowiekiem słowa i
idei, a nie pragmatyki zarządzania i żmudnego wykonawstwa decyzji.
Źródło: "Dziennik" z 12.07.2006 r.
Jarosław Kaczyński, jak polityczny strażak gasi kolejne kryzysy, nie tracąc nadziei na zrealizowanie
programu IV RP. Jak dotąd zdaje egzamin z politycznej zręczności i opanowania.
Kaczyński to postać jakby żywcem wyjęta z czasów de Gaulle’a czy Adenauera. Owi giganci polityki
nie mieli złudzeń co do skłonności natury ludzkiej i demokrację uważali za zło konieczne. Wiedzieli, że
nie należy traktować jej jak bożka, ale trzeba wykorzystywać do realizacji wyższych celów.
Ma on wiele cech męża stanu, potrzebuje tylko atrakcyjnego medialnego opakowania dla swojej
polityki. To kluczowy moment w jego karierze- oby był dlań „gwiezdnym czasem”, chwilą gdy ludzie
wnoszą się ponad swoje ograniczenie i małostkowości.
Kaczyński zdołał sklecić parlamentarną większość i, jak dotąd, panuje nad nią. Jeśli nie popełni jakiegoś znaczącego głupstwa, będzie w stanie rządzić do końca kadencji.
Prezes PiS okazał się dużo sprawniejszy w manewrach od szefa PO, a także potrafił bardziej
przekonująco zrzucić na rywali winę za fiasko koalicyjnych rozmów. Przez cały czas Kaczyński
występował w roli zwycięzcy, rozgrywającego, tego który rozpatrywał polityczne afery i wybierał
najkorzystniejszą.
Źródło: "Dziennik" z 17.07.2006 r.
A na tym tle szef rządu - coraz bardziej pewny siebie, swej siły i pozycji, raczej nauczający z wysokości i ogłaszający wolę władzy niż zapobiegający o sympatię odbiorców. Słowa "mój rząd zamierza", "mój rząd opowiada się", "mój rząd chce "wypowiada coraz częściej.
Źródło: "Dziennik" z 20-21.01.2007 r.
Krótkie przemówienie ( Kaczyńskiego), ale wyraźny polityczny komunikat. I charakterystyczna
reakcja sali, artystów i menedżerów kultury: postawa stojąca gdy premier wchodzi, oklaski, absolutna
cisza i bezruch w czasie 10- minutowego wystąpienia. Dająca się wyczuć, tu i na innych spotkaniach,
świadomość spotkania z politykiem, który jest w stanie narzucić innym swoją wolę.
To nowy ton w polskiej polityce. Wyraźnie różny od emocji, jakie budzili Aleksander Kwaśniewski
czy Kazimierz Marcinkiewicz. Różny od miękkiej charyzmy Jerzego Buzka czy Józefa Oleksego. Jeśli już
szukać podobieństw, to w intencjach podobny jest do wrażenia jakie chcieli wywoływać Leszek Miller
czy Włodzimierz Cimoszewicz.
Kaczyński nie jest mydłkiem sterowanym przez doradców, ma wizję, która może brzmieć chropawo,
ale przez niedopowiedzenia staje się atrakcyjna.
Ambicje Kaczyńskiego wydają się wykraczać poza budowanie nowego wizerunku. Zresztą ten
wizerunek to raczej uboczny efekt stylu rządzenia, jak wybrał. Stylu kanclerskiego, gabinetowego,
trochę z epoki przedtelewizyjnej.
Jarosław Kaczyński jako premier bardzo się zmienił. Do pewnego stopnia na lepsze. Zręcznie używa swych wrodzonych umiejętności: szybko przebija się przez tony dokumentów, zapamiętuje liczby, żeby potem nimi ciskać w twarz ministrom.(...) Nie opatruje swoich wypowiedzi dygresjami, szanuje- cudzy i przede wszystkim swój czas. Nie ma też tak jak Buzek, a nawet trochę Miller- kłopotów z podejmowaniem decyzji.
Źródło: "Dziennik" z 15.02.2007 r.
„W nowym premierze można widzieć człowieka panującego nad rzeczywistością. Tak różnego od własnej przeszłości, gdy epatował radykalnymi diagnozami i za nic nie odpowiadał. Człowieka przestawiającego dziś ludzi jak pionki na szachownicy, rozgrywającego ich po to, żeby dla siebie zarezerwować ostatnie słowo”.