Zdrowi wiekowi. Andrzej Supron: W Polsce zakłada się, że człowiek stary jest uciążliwy. Dla rodziny, środowiska, państwa

Dlaczego wspiera pan kampanię akurat na rzecz osób starszych?

Andrzej Supron: Biorąc pod uwagę mój wiek, można powiedzieć, że ta kampania dotyczyć będzie również mnie. Problem ludzi starszych jest bardzo ważny. Mam świadomość tego, że starość jest niegodna. Najgorsze, co może się zdarzyć, kiedy człowiek jest całe życie samodzielny, sprawny, to moment, kiedy nie daje sobie sam rady z podstawowymi czynnościami. To jest uwłaczające ludzkiej godności. Jeżeli przez taką akcję edukacyjną można ulżyć tym ludziom, to ja chcę brać w tym aktywny udział.

Na pewno wielu starszych się niestety godzi na taką wizję, ale wynika to z okoliczności, które je otaczają. Nie chodzi tylko o nastawienie młodszego pokolenia. Jestem zachwycony stylem życia starszych ludzi w Finlandii. Za każdym razem, jak tam byłem, to wieczorem restauracje tętniły życiem, starsi ludzie tańczyli i wszystkim się to podobało. Nie czuli tej starości, nie byli przytłoczeni stereotypem starego człowieka. A u nas? Cisza i smutek. Mam taką nadzieję, że kampania ''Zdrowi wiekowi'' stworzy takie możliwości, żeby ludzie starsi nie czuli się niepotrzebni i wykluczeni.

Trzeba zacząć od zmiany świadomości. Wiele osób chce pomóc, ale nie wie jak. Starsi też chcą coś zmienić, ale też nie wiedzą jak. Często powtarzam: z kim się zadajesz, takim się stajesz, jak z młodymi pracujesz, młodo się czujesz. Trzeba szukać kontaktu z młodymi ludźmi, ale ci młodzi też muszą stać się otwarci i świadomi. Muszą chcieć. Jak jest inicjatywa ze strony młodych ludzi, to to dodaje takiej energii, że najlepsza terapia nie jest w stanie zastąpić tego starym ludziom. Serdeczność niewiele kosztuje, a dla starszych jest nieoceniona.

Pan rocznikowo załapuje się już do grupy seniorskiej.

Pojęcie wieku jest bardzo względne. Mam dużo młodszych kolegów, którzy wracają do domu, zakładają kapcie, w rękę biorą gazetę i koniec. Oni sami sobie wybierają takie życie. Oczywiście, czasem nie mamy wpływu na to, co się dzieje z naszym zdrowie, ale w większości przypadków możemy zapobiec wielu chorobom i dolegliwościom związanym ze starością. Niestety życie i najbliższe środowisko wielu osobom nie stwarza warunków, które umożliwiają im aktywność, które sprawiają, że mogą poczuć się młodsi. Nie mają np. takich fitness klubów, nie mają gdzie pójść do restauracji, żeby się spotkać. Kiedyś modne były takie kluby dancingowe, gdzie przychodziły osoby w różnym wieku, dziś mamy niemal wyłącznie młodzieżowe kluby. Trzeba zacząć myśleć o starszych ludziach również jako potencjalnych klientach, grupie docelowej. Jestem pewny, że chętnych na taki dancing nie zabraknie.

Będzie ich nawet przybywać, bo w 2020 roku mamy mieć już przeszło 9 mln emerytów. Pytanie tylko, jaki procent z nich będzie stać na wyjście do restauracji, czy fitness klubu.

Myślę, że tak. W sposób bezpośredni ma to przełożenie na stan psychiczny i fizyczny. Niestety starość w Polsce jest nie tylko niegodna, ale i niezapłacona. Nasi emeryci w porównaniu z innymi krajami pracują dużo więcej, a finansową starość mają dużo gorszą. Tam mają wyższe emerytury, opiekę i oferty wczasowe są dużo tańsze. Możliwości na Zachodzie są nieporównywanie lepsze. Tam to prawdziwy biznes, bo tamtejsi emeryci chcą jeździć, zwiedzać, wypoczywać. U nas emeryt walczy, żeby przeżyć od pierwszego do pierwszego. Ale jestem pewny, że możemy to zmienić.

Dziś już mają tę wolność, ale wielu starszych ludzi uważa, że im wielu rzeczy nie wypada.

To nieprawda. Nie musimy niczego unikać. Dziś naprawdę wypada mając siwą głowę ćwiczyć, wypada potańczyć, wypada śmiać się w restauracji. Jak jeszcze biegałem kilka lat temu, to wszyscy się za mną odwracali, a dziś okazuje się, że niemal wszyscy biegają. Na początku jak ktoś stary szedł z kijkami, to niektórzy się śmiali, złośliwie komentowali, a teraz chodzi coraz więcej osób. Starzy ludzie też się mobilizują widząc innych ćwiczących i to jest fantastyczne. Aktywność fizyczna robi się powszechna i nikt z tego nie szydzi i nie uznaje tego za dziwactwo.

Ruch trzyma pana w takiej kondycji?

Skłamałbym mówiąc, że codziennie, ale staram się czas organizować tak, żeby kilka razy w tygodniu coś ze sobą zrobić i znaleźć zajęcia. Teraz na przykład zaszczepiłem się na tenisika, więc chodzę sobie grać i daje mi to ogromną satysfakcję. No i jest też ten element rywalizacji (śmiech).

Tęskni pan za rywalizacją?

Jak jest mi ciężko, to odwracam się do tyłu i mówię do siebie: to co oni mają powiedzieć i myślę o tych ludziach w biednych krajach Afryki, czy Azji. My mamy high life, ile lat żyjemy bez wojny i nie musimy się martwić codziennie o przeżycie. Zadbajmy o siebie. Stworzyły się już lepsze możliwości, jest to coraz powszechniejsze, nie dziwią się, kiedy człowiek biega, nie kpią, kiedy chodzi z kijkami. Nawet do klubu przychodzi coraz więcej starszych osób, wcześniej to dziwiło, dziś jest to już naturalne.

Czyli już coś się zmienia.