Reklama.
Reklama.
Reklama.
Nagle odkryta maszyna do pedofilii i profanacja sprzed 20 lat - dlaczego politycy nie chodzą do muzeów?
04 listopada 2013, 08:29·3 minuty czytania
Publikacja artykułu: 04 listopada 2013, 08:29Jakże emocjonujący dla polskiej kultury i nauki był ubiegły tydzień! W zeszłą środę poseł PiS, Andrzej Jaworski, doniósł prokuraturze o mającej miejsce w murach CSW obrzydliwej profanacji krzyża, natomiast dzień wcześniej, profesor Ryszard Legutko, eurodeputowany tej samej partii, były minister edukacji, odkrył w Centrum Nauki Kopernik „maszynę do pedofilii”. Czuję się podobnie jak posłowie - jestem w szoku, lecz nie z powodu ocierania się o krzyż i „obrzydliwych” stref erogennych. Nie mogę uwierzyć, że tak wiele czasu zajęło im odkrycie tych przebrzydłych, lewackich eksponatów. Czy w muzeach straszy i to dlatego posłowie do nich nie chodzą?
Reklama.
Profesorowi Ryszardowi Legutko bite trzy lata pochłonęło odnalezienie „lewackiego” eksponatu w Centrum Nauki Kopernik. Maszyna pokazująca strefy erogenne kobiet i mężczyzn, opisująca reakcje na dotyk poszczególnych części ciała (mająca faktycznie dość kontrowersyjną nazwę, mówiącą o pieszczeniu chłopców i dziewczynek), stoi w popularnym Koperniku już od samego początku działania, czyli od 2010 roku. Profesor Legutko był ministrem edukacji w rządzie Jarosława Kaczyńskiego od sierpnia do listopada 2007 roku. Nie jestem w stanie pojąć tego, że sprawując taką właśnie funkcję, nie trafił wcześniej do CNK - jednej z ciekawszych instytucji w Polsce, która stawia na edukację dzieci i dorosłych raczej z dość dużym impetem.
Minister edukacji na bakier z edukacją
Możliwe, że profesor kiedyś przechodził obok tego ciekawego, brunatnego gmachu na warszawskim Powiślu, lecz najwyraźniej nie wszedł do środka, nie przyjrzał się eksponatom i nie „skontrolował” ich z ramienia byłego ministra. Jak to możliwe, że nie widział osławionej „maszyny do pedofilii” wcześniej? Jakim cudem zupełnie nie przejął się CNK, jednym z najważniejszych punktów na mapie polskiej edukacji będąc wcześniej... ministrem edukacji?!
Możliwe, że profesor kiedyś przechodził obok tego ciekawego, brunatnego gmachu na warszawskim Powiślu, lecz najwyraźniej nie wszedł do środka, nie przyjrzał się eksponatom i nie „skontrolował” ich z ramienia byłego ministra. Jak to możliwe, że nie widział osławionej „maszyny do pedofilii” wcześniej? Jakim cudem zupełnie nie przejął się CNK, jednym z najważniejszych punktów na mapie polskiej edukacji będąc wcześniej... ministrem edukacji?!
Trudno mi to zrozumieć. Jednak co się odwlecze, to nie uciecze - reakcja posła na eksponat tłumaczący reakcje ciała na specyficzny dotyk, była niezwykle żywiołowa, jak gdyby faktycznie poczuł się on dotknięty. Prof. Legutko w swoim zawiadomieniu do prokuratury napisał: „To ewidentny przykład nachalnego propagowania lewackiej ideologii, który stoi w sprzeczności z polskim prawem. Kodeks Karny stanowi jasno – prezentowanie treści pornograficznych osobom małoletnim poniżej 15. roku życia podlega karze. Podobnie jak zachęty do zachowań pedofilskich a przecież eksponat mówi wyraźnie o , a nie o mężczyznach i kobietach”.
Reakcja Centrum Nauki Kopernik była szybka. "Dziś zdecydowaliśmy o czasowym wyłączeniu eksponatu 'Strefy erogenne'. Umieściliśmy przy nim tabliczkę 'Eksponat w przebudowie'. Przyjrzymy się mu ponownie i zastanowimy się nad sposobem jego rearanżacji, by był dobrze przyjmowany przez wszystkich zwiedzających" - poinformowano.
CSW? Gdzie to jest?
Eksponat, który czekał na „zdemaskowanie” trzy lata, to wcale nie żaden rekord. Nie tylko polska nauka, ale i polska sztuka współczesna, to o zgrozo dla większości polityków, ląd nieznany. Druga afera w tym tygodniu, która dotarła aż na łamy Pudelka, dotyczy właśnie sztuki. Rozpętała się po reakcji posła PiS, Andrzeja Jaworskiego na pracę Jacka Markiewicza, przedstawiającą nagiego artystę ocierającego się genitaliami o krzyż.
Eksponat, który czekał na „zdemaskowanie” trzy lata, to wcale nie żaden rekord. Nie tylko polska nauka, ale i polska sztuka współczesna, to o zgrozo dla większości polityków, ląd nieznany. Druga afera w tym tygodniu, która dotarła aż na łamy Pudelka, dotyczy właśnie sztuki. Rozpętała się po reakcji posła PiS, Andrzeja Jaworskiego na pracę Jacka Markiewicza, przedstawiającą nagiego artystę ocierającego się genitaliami o krzyż.
Poseł Jaworski, podobnie jak profesor Legutko, wystosował pozew do prokuratury „przeciwko temu pseudoartyście o znieważenie naszego Boga, ale też przeciw Ministerstwu Kultury, że publiczne pieniądze są trwonione na tego typu obsceniczne sceny” i obiecał objąć placówkę specjalnym nadzorem, co w przypadku problemów, z którymi boryka się Zamek Ujazdowski byłoby całkiem sensowne, lecz już chyba jest na to za późno. Pracownicy CSW wzięli sprawy w swoje ręce i wystosowali wotum nieufności wobec dyrektora, Fabio Cavallucciego.
Praca Markiewicza może szokować, bo ewidentnie godzi w sferę „komfortu” nie tylko katolików, ale nawet i ateistów. Reakcja prawicy byłaby dla mnie całkowicie zrozumiała, gdyby nie jeden, mały szczegół – powstała 20 lat temu, a wystawa na której jest prezentowana, czyli „British British Polish Polish” miała swój wernisaż już dwa miesiące temu i jest uznawana za największe wydarzenie kulturalne tego roku w Polsce. Dlaczego zatem ominęło ono posłów, „elitę” naszego kraju, oraz prawicowych dziennikarzy?
Sztuka = konieczność
Człowiek inteligentny i wykształcony – a taki przecież powinien być polityk - nawet jeżeli nie jest na co dzień związany ze sztuką, musi mieć przynajmniej pojęcie o rzeczach w niej najistotniejszych. Utopijna wizja? Raczej nie. Pójście na cztery najważniejsze wystawy w roku (do których „British British Polish Polish” niewątpliwie należy) nie boli i stanowi według mnie swego rodzaju konieczność, szczególnie w momencie, gdy jest się w grupie uprzywilejowanych „wybrańców narodu”.
Człowiek inteligentny i wykształcony – a taki przecież powinien być polityk - nawet jeżeli nie jest na co dzień związany ze sztuką, musi mieć przynajmniej pojęcie o rzeczach w niej najistotniejszych. Utopijna wizja? Raczej nie. Pójście na cztery najważniejsze wystawy w roku (do których „British British Polish Polish” niewątpliwie należy) nie boli i stanowi według mnie swego rodzaju konieczność, szczególnie w momencie, gdy jest się w grupie uprzywilejowanych „wybrańców narodu”.
Dlaczego? Bo polska sztuka, a wraz z nią jej sukcesy i porażki na arenie międzynarodowej, tak samo stanowi jakieś odbicie ogólnej sytuacji naszego kraju, jak płaca minimalna i wyniki produkcji w hutach miedzi. Przeraża mnie fakt, że większość polityków nie tyle nie jest kulturą zainteresowanych, co nawet nie chce się przy jej pomocy "odchamić".
CZYTAJ TAKŻE:
Reklama.