Dlaczego wciąż płaczecie po Paulu Walkerze?

– Kiedy moja przyjaciółka Kenesha obwieściła mi, że Paul Walker nie żyje, musiałam wygooglować jego nazwisko – pisze Ann Friedman w serwisie The Cut. Dziewczyna szybko zrozumiała, że w swojej konfuzji była jedną z nielicznych. W ciągu kolejnych dwóch dni od śmierci aktora, niemal każda nastolatka (i nie tylko) wspomniała za pomocą Facebooka lub innego portalu społecznościowego o tragicznym wypadku Walkera. Posypały się internetowe znicze, "RIPy", wypłynął publiczny żal i gorycz po stracie. Rozpacz, prawie tak wielka, jak po śmierci byłego chłopaka, po którym zostało już tylko wspomnienie, wręcz rozlała się w internecie. To wszystko jest oczywiście zrozumiałe, ale czemu rozpaczamy tak bardzo z powodu kogoś, kogo w ogóle nie znaliśmy?

Eksperci twierdzą, że opłakujemy celebrytów w sposób podobny do opłakiwania śmierci członków własnej rodziny, ponieważ na swój sposób z nimi "dorastamy". Funkcjonują oni w świecie równoległym do rzeczywistego, ale bardzo ważnym, szczególnie dla nastolatków. Są w naszych domach, nierzadko stają się także tematem naszych rozmów. – W chwili gdy ktoś taki umiera (zwłaszcza w sposób nieprzewidziany, tragiczny) żal i strata staje się dla nas dużo bardziej osobista. Nie dlatego, że była to osoba sławna i rozpoznawalna, lecz dlatego, że była z nami gdy dorastaliśmy i wiązaliśmy z nią wiele pozytywnych wspomnień – powiedział amerykańskiemu dziennikowi "News & World Report" dr. Alan Hifler, psycholog z Nowego Jorku. Innymi słowy, Paul Walker był nam bliski mimo tego, że nigdy nie było nam go dane spotkać.

Żałoba po Walkerze trwa. Zarówno ta zdrowa, jak i ta nieco obsesyjna. – Aż strach pomyśleć co by się wydarzyło, gdyby tragicznie zginął Jared Leto. Albo, nie daj Boże, Ryan Gosling. Nawet nie próbujmy sobie tego wyobrażać – konkluduje z przekorą Ann Friedman.