Jak nie zostałem gwiazdą "The Voice of Poland". Czyli dzień z życia na castingu do telewizyjnego talent show

Na miejsce, czyli do siedziby TVP, wpadam godzinę po otwarciu rejestracji. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, jak duży to był błąd. Od razu widzę jakąś listę – jak na studiach do dziekanatu. Atmosfera też podobna: masa ludzi, tłok i powolne odliczanie: ilu jeszcze?. Wpisuję się – ładny numer w kolejce... 99. Patrzę na ludzi i już na pierwszy rzut oka widzę, że jest tam zdecydowanie więcej osób niż wskazuje lista. Może to rodzina? Ciekawe ile godzin będę czekał: dwie, trzy? – te pytania siedzą mi w głowie. Potem okazuje się w jak wielkim błędzie byłem.

Im dalej, tym większy tłum
Jeśli myślicie, że za mną długa droga, jesteście w sporym błędzie. Dopiero teraz pora zostawić kurtkę w szatni. Przeciskam się przez tłum, zdejmuję nakrycie.
– Pan na casting? – pyta mnie szatniarz. Odpowiadam, że tak. Błąd. Okazuje się, że „szatnia jest tylko dla gości TVP, a uczestnicy castingu nimi nie są”. No cóż, zakładam z powrotem kurtkę i szukam miejsca, gdzie jest trochę mniej ludzi.

Przyjechali tu z całej Polski
Formularz wypełniony, więc trzeba się czymś zająć. Wychodzę przed budynek, do mojego numeru jeszcze daleka droga. Przed wejściem stoi dwóch chłopaków, palą papierosy. – A was co ściągnęło do „The Voice of Poland”? Macie jakieś doświadczenie w śpiewaniu? – zaczepiam ich. Okazuje się, że to koledzy ze szkoły aktorskiej. Jeden przyjechał na casting aż z Władysławowa, drugi mieszka w Warszawie, ale pojawił się tu tylko w postaci przyjacielskiego wsparcia. – Kumple namawiali mnie, bym spróbował swoich sił. Dużo śpiewałem podczas zajęć w szkole aktorskiej. Wiele osób uważa, że mam talent – opowiada Aleksander.

Koczowanie na korytarzu
Wewnątrz atmosfera jak ta z egzaminów na studiach. Ludzie koczują na korytarzu, czekając aż pani wyjdzie i wyczyta ich nazwisko. Zaczynam rozmawiać z Andrzejem, który przyjechał tu z Białej Podlaskiej. Chce zaśpiewać piosenkę z polskiego musicalu. – Kazali przygotować dwie piosenki, w tym jedną polską, stąd taki wybór. Trzeba śpiewać to, co się lubi – mówi.

Siedząca obok dziewczyna ma bardziej jazzowy repertuar. Dlaczego akurat jazz? – U siebie w Trójmieście śpiewam w różnych zespołach. Wcześniej próbowałam się dostać do innego programu z jedną z moich grup. Niestety nie spodobaliśmy się jury. Może tym razem los się do mnie uśmiechnie – zastanawia się.

Jak uczestnicy castingu chcieli pomóc organizatorom
– Dziesięć osób na godzinę to jakiś skandal – skarży się siedzący obok mnie chłopak. – Jak oni przesłuchują, że dopiero tyle osób weszło? Mogliby podzielić się na kilka komisji, przesłuchiwać po trzy minuty każdą osobę. Muszą coś zmienić, bo na razie takie tempo to żenada. Specjalnie wstałem wcześnie, by zdążyć na ten casting, a na razie zapowiada się, że do 18:00 się nie wyrobimy – żali się.

Nie musieliśmy długo czekać na to, aby na schodach powstała samozwańcza komisja ds. castingu. W jej skład weszły głównie osoby spoza Warszawy, tak więc jej decyzje dyskryminowały warszawiaków. – Powinno się najpierw wpuszczać osoby przyjezdne, bo wiadomo, że mają dalej do domów – stwierdziła jedna z dziewczyn. Inni szybko podłapali tę retorykę. – Dokładnie, kto mieszka dalej, ten czeka krócej, w końcu ktoś z Suwałk ma dłuższy powrót do domu niż warszawiak – dało się słyszeć.

Wrażenia z bycia "w  środku"
Z przesłuchania właśnie wychodzi Andrzej. Pytam go o szczegóły. – Na początku każdy z grupy zaproszonych osób musi zaśpiewać a'cappella całą piosenkę. Po niej eliminuje się kilkoro uczestników. Drugą śpiewamy z podkładem muzycznym. Miałem ten musical przygotowany, ale nie pozwolili mi go zaśpiewać. Sprawdzili co mam na pendrivie i puścili mi coś innego. Nie znałem do końca tekstu, więc zmyślałem. Ale co z tego? Super było, bardzo mi się podobało – mówił uśmiechnięty od ucha do ucha Andrzej.

Znów jestem w środku. Gdzieś słyszę gitarę. To normalne, w końcu organizatorzy powiedzieli, że można przynieść ze sobą instrumenty. Widzę grupkę śpiewającą „Teksańskiego” oraz inne piosenki. Wszystko wygląda ładnie dopóki nie przychodzi pan ochroniarz: – Proszę przestać śpiewać, tu się nie śpiewa – powiedział gburowatym tonem. Przy okazji znowu przegonił wszystkich w głąb korytarza.

Artyści z procentami...
Na zewnątrz pojawia się kolejna grupka osób, która ma zamiar coś wypić.
– Skoro mamy jeszcze czekać kilka godzin, to czemu sobie odmawiać? Te małpki to na rozgrzanie strun głosowych. Idziemy tam za kontener, idziesz z nami? – pyta się chłopak pokazując na sam koniec parkingu przed budynkiem TVP. A co z castingiem? Tym się teraz nie przejmują.

Idę tylko dla towarzystwa, tam pytają mnie o mój repertuar. Poza różnymi pieśniami ludowo-patriotycznymi czy kolędami, nie znam zbyt wielu piosenek.
– Zaśpiewam „Czerwony jak cegła” oraz „Sloop John B.” Beach Boysów, ale śpiewam co najwyżej pod prysznicem – rzucam.

Szybko odpowiada mi chłopak, który przez kilkanaście lat śpiewał w chórze przy Teatrze Wielkim. – No cóż, każdy ma różne doświadczenie. Jednak to nie oznacza, że ktoś kto śpiewa dłużej, okaże się lepszy. Ja też tu idę z czystej ciekawości. Nie robię sobie wielkich nadziei na karierę muzyczną. Wejdę, zaśpiewam i zobaczę co dalej – mówi.

Pożegnalny koncert
Choć ilość alkoholu na pewno nie była wystarczająca do osiągnięcia stanu wskazującego, to owa grupa zrobiła się nieco weselsza. Wracając zza kontenera natrafiamy na chłopaka, który przed wejściem gra na gitarze. – Tu przynajmniej jest spokój i ochroniarz nie wygoni. Tylko, co to ma znaczyć, że przychodzisz do programu muzycznego i nie masz okazji się odpowiednio rozgrzać – mówi.

Dobija godzina 19. Na horyzoncie nie widać poprawy sytuacji. Wciąż kilka godzin czekania na swoją kolej. Mam dosyć. Zresztą po co mam zaśpiewać, skoro i tak nie przejdę dalej? Z podobnego założenia wychodzą też niektóre osoby. Parę osób radzi mi, bym jeszcze trochę poczekał. Mówią, że to może być moja jedyna szansa na zrobienie kariery. Chyba nie słyszeli jak śpiewam. Wychodzę i mam nadzieję, że którejś z tych osób, z którymi spędziłem dzień na castingu uda się dostać do programu głównego. Życzę im tego z całego serca.

A gdyby kolejka nie była tak długa, na castingu zaśpiewałbym tak: :-)