O Ślązaku, który samotnie zwiedził 111 krajów. "Jo je hajer. Hajer nie do zajechania"

Hajer to po śląsku górnik. To właśnie w kopalni rozpoczęła się życiowa przygoda Mietka Bieńka - człowieka, który z dnia na dzień postanowił zmienić całe swoje życie.

Urodził się i wychował w górniczej rodzinie na Śląsku. Przez 27 lat pracował jako górnik w kopalni KWK Wieczorek. Za swoje osiągnięcia dla górnictwa został dwukrotnie odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Przez wiele lat prowadził spokojne i szczęśliwe życie, wolne od przygód i szaleństw. Do czasu.

– Nie słyszy pan na jedno ucho, nie widzi na jedno oko. Nie nadaje się pan już do pracy – usłyszał Bieniek od swoich pracodawców. – I tak się poczułem, jakby cały świat osunął mi się spod nóg, jakby przestał istnieć. Budzisz się czasem w środku nocy zalany potem, ściany się na ciebie walą, przypominają się twarze kumpli, którzy już nie wyjechali na powierzchnię, ale kopalnia to cały twój świat. – mówi Hajer. – Nagle dowiadujesz się, że dla ciebie już zamknięty, odległy. Że już nie zjedziesz na dół, nie będziesz fedrował – wspomina ze smutkiem.

Na miejscu nie było już jednak tak kolorowo. Bez znajomości języka angielskiego nie był w stanie się dogadać, był przerażony i zagubiony. – Pomyślałem, chłopie, aleś ty głupi, już stąd nie wrócisz. Mój Boże, to był taki cykor. Nie wiedziałem gdzie iść. W prawo, w lewo, byłem kompletnie zagubiony – wspomina w rozmowie z naTemat. Przez kilka dni się oswajał, po dwóch tygodniach o całej sytuacji zawiadomił żonę. Nie uwierzyła. Była przekonana, że nie wraca, bo pije gdzieś w gołębniku z kolegami. Dopiero gdy usłyszała głos Hindusa, dała wiarę. – Matko Boska – skomentowała. Męża zobaczyła dopiero pół roku później.

– Indie były dla mnie terapią. Nabrałem tam pewności siebie, odzyskałem utraconą po wypadku chęć do życia. W schroniskach, które zakładała Matka Teresa zobaczyłem, jak niewiele potrzeba, żeby pomóc innym, jak ważne jest, żeby choć odrobinę podarować z siebie. Trzymałem umierających za rękę. Oni mówili coś do mnie, ja do nich, zupełnie się nie rozumieliśmy. I mnie, i im, było jednak jakoś lżej – mówi Bieniek.

Podczas swoich podróży wielokrotnie brakowało mu pieniędzy na podstawowe produkty, jedzenie. Aby się utrzymać, pracował. W Singapurze przy budowie krematorium, był rybakiem w Indonezji, pomagał w ośrodkach dla trędowatych, w Indiach był pomocnikiem mleczarza. Jak sam przyznaje, nigdy nie płaci za jedzenie, lecz odwdzięcza się za nie uczciwą pracą. Do dziś przekonuje, że choć pieniądze są podstawą, to nie są w podróżowaniu najistotniejsze.

– To poznawanie siebie. Dla tych pięknych chwil podróży warto żyć, warto poznawać inny świat i innych ludzi – mówi Hajer. – Nie zmyślam, tylko sobie radzę, tak jak potrafię najlepiej. Wszystkiego próbuję. Jak miejscowi idą sadzić ryż - jestem rolnikiem, jak łowią ryby - jestem rybakiem, jak w Laosie karczują las - wsiadam na słonia i idę z nimi wycinać drzewa – opowiada.

Mietek Bieniek nigdy nie podróżuje na czas, nie trzyma się ściśle ustalonych reguł. Bywa, że zatrzymuje się gdzieś na dłużej lub w ostatniej chwili zmienia zdanie i postanawia jechać w zupełnie innym kierunku.

Do dnia dzisiejszego Hajer zjechał 111 krajów. Był już praktycznie wszędzie. W Chinach, Singapurze, Etiopii, Laosie, Birmie, Ekwadorze, Kolumbii, Boliwii, Rosji, Kazachstanie, Armenii, Gruzji, Iranie. Nazwy państw zwiedzonych przez Bieńka można by wyliczać praktycznie bez końca. On sam, w rozmowie ze mną ze śmiechem podkreślał, że czasami nawet nie miał pojęcia gdzie się znajduje, dopiero miejscowi informowali go o tym, w jakim kraju aktualnie przebywa.

Na podróż brakowało mu pieniędzy, poszedł więc na casting do "Benka" Roberta Glińskiego - szukali górnika do trumny. Na miejscu poznał Pawła Wysoczańskiego, który najpierw nie uwierzył w historię Mietka, a później postanowił nakręcić o nim film. Tak powstał dokument "W drodze", o ich wspólnej podróży do Dalajlamy.

Na początku rzeczywiście nie udawało dostać się do Dalajlamy. Bieniek nie odpuścił. Biegał po wszystkich urzędach, biurach, prosił i błagał, aż w końcu los się do niego uśmiechnął. Jako jedyny dostał pozwolenie na uczestnictwo w prywatnej modlitwie Dalajlamy.

– Miałem dla niego prezent. Pomyślałem, że jeśli już jadę do tak ważnej osoby, powinienem coś mu dać. Moja przyjaciółka wyhaftowała mi dwa łabędzie z napisem "dziękuję ci za to, że jesteś". Po trzech godzinach, gdy skończył swoje modły, podszedł do mnie i zaczęliśmy rozmawiać – opowiada. – Poczułem niesamowitą ulgę, bo po tylu miesiącach starań i wyrzeczeń udało mi się spełnić jedno z ważniejszych marzeń w moim życiu – wspomina.

Na pytanie o to jaki jest Dalajlama, Bieniek odpowiada ze śmiechem – Zawsze wyobrażałem sobie, że to jest ktoś nietykalny, a tu stanął przede mną zwykły człowiek, uśmiechnął się i porozmawiał jak równy z równym. To było niesamowite przeżycie.

Po powrocie z podróży, na jednym ze spotkań Hajer poznał Romana Gołędowskiego, wydawcę książek podróżniczych. Porozmawiali, nawiązali współpracę i w efekcie powstała książka "Hajer jedzie do Dalajlamy".

28 kwietnia bieżącego roku Mietek wsiada na rower i rozpoczyna swoją wielką przygodę. – Pomyślałem, że chciałbym zrobić coś wyjątkowego. Myślałem, myślałem i w końcu wymyśliłem. Jeszcze żaden Polak nie wjechał na rowerze do Murmańska! – mówi z pasją w głosie. Jedzie więc przez Litwę, Łotwę, Estonię, Norwegię. Stojąc przed drogowskazem w Finlandii postanawia zmienić chwilowo cel podróży i zupełnie spontanicznie jedzie odwiedzić świętego Mikołaja.

Po powrocie na "właściwy" szlak zagłębia się w Rosję, w Moskwie próbuje dostać się do Władimira Putina. – Niestety nie było go wtedy w kraju – wspomina z żalem. W końcu dociera do Soczi i stamtąd, po wielu przygodach (również nieprzyjemnych - Bieniek wielokrotnie chorował, był ranny, napadano go) wraca do Polski.

Mieczysław Bieniek to człowiek wyjątkowy. W życiu kieruje się niezwykle cennymi wartościami, a jego bezinteresowność nie zna granic. Dużo przeklina, jednak jego opowieści dzięki temu stają się jeszcze bardziej zabawne i interesujące. Niewielu jest ludzi takich jak Hajer. A Hajer, jak sam przyznaje - jest nie do zajechania.