Miał załamanie nerwowe, trafił do psychiatryka w Tworkach. Przeżył tam 4 dni koszmaru. "Nikogo nic nie obchodziło"

Trafiłem tam po moim telefonie na 112. Byłem w naprawdę złym stanie, to był czwartek. Nie widziałem innego rozwiązania. Zadzwoniłem na 112, mówiąc, że potrzebuję pomocy. Zrobiłem to, żeby nie popełnić samobójstwa. Za pierwszym razem jakaś bardzo arogancka pani zaczęła wypytywać mnie o to, na co się leczyłem, co miałem już zdiagnozowane. Ale w takich chwilach nie myśli się przecież o takich rzeczach, najpierw jest ratowanie życia, a potem papierkowa robota. A ona zaczęła się ze mną kłócić, że jak nie wie co mi jest, to nie wie czy ma przysłać karetkę. Rozłączyłem się, zadzwoniłem drugi raz.

Tak, trafiłem na normalną osobę. Wysłała do mnie karetkę i rozmawiała ze mną, dopóki karetka nie przyjechała. Kompetentna, wiedziała, co robić w takiej sytuacji.

Było trzech sanitariuszy. Kiedy przyjechali, ja jeszcze byłem na linii z dyspozytorką. Tylko jeden z nich rozmawiał ze mną w miarę normalnie, wykazał się wrażliwością, wiedział, jak zachować się w takiej delikatnej sytuacji. Pozostali dwaj nie byli tacy, usłyszałem od nich bardzo miły komentarz, którego miałem nie usłyszeć, że "panu się tutaj nie chce żyć, a nam się odechciewa, jak musimy taki kawał jechać".

Bardzo. Zrobili ze mną wywiad: co, jak, dlaczego i zaczęli się zastanawiać, czy zawieźć mnie do Tworek, czy do Sobieskiego. Mówili, że powinni na Sobieskiego, bo w tym rejonie jestem zameldowany, ale do Tworek mieli bliżej. Skontaktowali się z kimś, nie wiem z kim, przez krótkofalówkę i zdecydowali, że jedziemy do Tworek, bo to będzie trwało krócej i szybciej karetka będzie wolna.

Tak, wprowadzili mnie do środka, wypełniali jakieś dokumenty do przyjęcia i rozmawiali z panią, która mnie przyjmowała. Przyszedł jakiś lekarz dyżurny, ten zrobił ze mną krótki wywiad. Trzy razy powtarzałem to samo, co mi jest: najpierw sanitariuszom, potem pani przyjmującej, a potem temu lekarzowi. Mówiłem też na co się leczę, jakie leki biorę i tak dalej. Kiedy już wszystko załatwiliśmy, przyszli sanitariusze już ze szpitala i zabrali mnie na oddział. Tam po raz kolejny podczas przyjęcia musiałem opowiadać wszystko od nowa, to samo: co, jak, po co, czy się leczę, czym i tak dalej.

Wypełnili kartę na oddziale, zabrali mi ubranie, dali piżamę. Zabrali nawet sznurowadła.

Tak, zabierają wszystko, co może posłużyć do zrobienia sobie albo komuś krzywdy.

Nie, nic takiego nie mówili. Zanim jeszcze zasnąłem, widziałem innego pacjenta, był bardzo pozytywny: zagadywał, pytał, jak się czuję, proponował czekoladę.

Obudziła mnie jakaś pielęgniarka, powiedziała, że jest śniadanie. Ja nie poszedłem, bo jakoś nie chciałem jeść. Personel się tym w ogóle nie przejmował, nie patrzył, czy ktoś poszedł jeść, czy nie. Tylko ten pozytywny przekonywał mnie, że trzeba jeść, bo inaczej będę słaby i śmiał się, że to jedyna rozrywka tutaj. Ale jemu też, grzecznie, odmówiłem. I siedziałem, czekałem, obserwowałem co się dookoła dzieje.

Tak. Ja wcześniej miałem nadzieję, że w takich szpitalach są oddziały dla chorych, bardzo chorych i tych najpoważniej chorych. A tutaj ze mną na oddziale było całe spektrum chorych. W tej sali obserwacyjnej leżał, jak go nazywali sanitariusze, Boguś, Bogusław. Nie udało mi się ustalić, co mu było. Leżał non stop przywiązany do łóżka, cały mój pobyt, wrzeszczał dziwne rzeczy, wyrazy. Zaczynał nagle śpiewać piosenki Perfektu. Kiedyś mu się uważniej przyjrzałem, musiał chyba być pod wpływem mocnych leków. Kontaktu z rzeczywistością miał zero.

Ciągle przywozili kolejnych pacjentów, upychali ich na korytarzu, bo nie było już miejsca. Któregoś dnia przywieźli jakiegoś ćpuna. Potem podsłuchałem, jak opowiadał, że dożylnie podał sobie sześć jakichś tam rozpuszczonych tabletek. Przez bite 3 dni i 3 noce wydzierał się, wyklinał sanitariuszy, sanitariuszki. Dwa albo trzy razy zerwał się z tych pasów i pobiegł do palarni, bo chciało mu się palić. Był agresywny, nie wiadomo było czego się po nim spodziewać. Jedna z sanitariuszek, jak ją zagadałem, powiedziała, że "takiego przypadku tu jeszcze nie miała".

Innego człowieka przywieźli 11 listopada. Też chyba się czymś naćpał. Przywiozło go dwóch sanitariuszy, napakowanych, po 120 kg i dwóch policjantów. Zgarnęli go pewnie z jakiejś manifestacji. Był agresywny, groził sanitariuszom. Mówił poważnym tonem: "zemsta to rzecz święta", "pozabijam Was". Policja go zgarnęła i nie wiedzieli gdzie go przywieźć, więc do Tworek, bo gdzie indziej?

Kolejny przypadek: student, chyba II roku, pojechał na wakacje na Cypr i tam wziął jakieś dopalacze. Wrócił jako warzywo. Nikt nie wiedział, co mu jest. Przebywał w Tworkach kilka tygodni. Lekarka powiedziała jego rodzicom, jak przyjechali w odwiedziny, że mogą z nim chodzić, ale żeby bardzo uważać, bo może sobie zrobić krzywdę. Też był przywiązywany do łóżka, bo nie wiadomo co mógł zrobić. Rodzice pojechali, ja patrzę, a on idzie i wodzi nieprzytomnym wzrokiem dookoła. To było tuż przed zgaszeniem świateł. Jeden sanitariusz poszedł myć podłogę gdzie indziej, dwie sanitariuszki zamknęły się w stołówce. On podszedł do drzwi stołówki, walił w nie, ale nikt nie zareagował. Poszedł sobie i w zasadzie mógł walić głową w ścianę i nikt by nie zauważył.

Jeśli o to chodzi, to tak, w miarę bezpiecznie. Szczególnie, że sam nie jestem chucherkiem i w razie czego mógłbym się obronić. Ci agresywni byli przywiązywani do łóżek.

Tak, zrywał się, i biegł do palarni. Jak wracał, to go znowu przywiązywali. Poza tym dawali im mocne leki, żeby byli otumanieni i nie wypuszczali. Chociaż jedna sanitariuszka mówiła mi, że ten naćpany, co wstrzykiwał sobie coś do żył, dostał najmocniejszą dawkę i dalej krzyczał.

W piątek, chyba koło godziny 12.00, nie wiem, bo nie miałem zegarka i nie zwracałem uwagi na czas, przyszła lekarka, psychiatra. Poinformowała mnie, że ona jest tylko od 9.00 do 16.00, a dzisiaj chce wyjść wcześniej, koło 14.00. Rozmawiałem z nią góra godzinę. Jej też musiałem wszystko od nowa powtórzyć.

Nie. Nie zdiagnozowała załamania nerwowego, po godzinnej rozmowie zapisała mi leki i stwierdziła, że mam zostać na obserwacji. Na podstawie godzinnej rozmowy! Spytała tylko o numery telefonów do bliskich, więc podałem jej te, które pamiętałem.

Nie, ich to nie obchodziło. Wołali tylko na śniadanie, obiad i kolację, ale jak się nie przyszło to raczej nie reagowali, nie interesowali się tym.

Najbliżej normalności był ten pozytywny facet, który opowiadał jakieś historie ze swojego życia. Żadnych książek, telewizji, nic takiego. Na pierwszym piętrze, na innym oddziale, był telewizor i chyba stół do ping-ponga, ale ja tam nie miałem wstępu, trzeba by zostać tam przeniesionym żeby z tego korzystać. Mogłem tylko słuchać, obserwować pacjentów. Starałem się nie wychylać.

Wszyscy pacjenci i ich rodziny się rzucają. Oczywiście jest zamieszanie, bo lekarzom przez te 3 dni nawarstwiają się problemy, sprawy które muszą załatwić. Mi udało się dostać do jednej lekarki, jeszcze moja siostra z nią rozmawiała, ale nie wiem o czym. Lekarka podobno nie chciała mnie wypuścić, sanitariusz z początku powiedział mi, że zostawiają mnie jeszcze na obserwacje i chcą przenieść na inny oddział. Nie zgodziłem się. Prawdopodobnie chcieli mnie zostawić, żeby jakoś łatwiej rozliczać się z kosztów pobytu. Powiedziałem jednak, że nie chcę zostawać i udało się wynegocjować, żeby mnie stamtąd wypuścili.