Bogdan Klich, były minister obrony: Trzeba jasno powiedzieć, że zagrożenie ze strony Rosji wcale nie będzie malało

Administracja Obamy zaczyna rozumieć, że miękkie podejście do Rosji przynosi złe skutki także Stanom, bo obserwują to wszystko ich przeciwnicy w innych regionach świata. W poniedziałek przyjechał do Waszyngtonu premier Netanjahu, we wtorek prezydent Abbas i Amerykanie liczą, że szybko dojdzie do porozumienia. Ale to się nie stanie, jeśli w Europie okaże się, że Ameryka ma miękkie podbrzusze.

Nie zgadzam się z opinią, że polski rząd dopiero teraz dostrzegł zagrożenie. Przypominam, że pierwszy zakup, jakiego dokonano po objęciu przeze mnie urzędowania to kontrakt na nadbrzeżny dywizjon rakietowy, zdolny ostrzeliwać cele w Kaliningradzie. Ten zakup był powodowany naszym poczuciem zagrożenia za wschodu. Poza tym nasz udział w operacjach sojuszniczych był powodowany przekonaniem, że w zamian za to otrzymamy gwarancje bezpieczeństwa, których inaczej byśmy nie mieli.

I za tym szły kolejne działania. Udało nam się zmienić tzw. plany ewentualnościowe NATO na wypadek ataku Polski ze wschodu. Poza tym przekonaliśmy sojuszników, znając doświadczenia ataku na Gruzję, że artykuł 5 Paktu jest podstawą działań strategicznych. Po trzecie udało nam się, choć nie było to łatwe, doprowadzić do ćwiczeń sojuszniczych według scenariusza z art. 5. Ćwiczono obronę Polski i krajów bałtyckich po ataku ze wschodu.

I wreszcie po czwarte po raz pierwszy w historii w naszym kraju stacjonują żołnierze amerykańscy, którzy przygotowują ćwiczenia z udziałem F16 i Herkulesów. Tego by nie było, gdyby nie nasz udział w misjach w Iraku i w Afganistanie. To podnosi nasze poczucie bezpieczeństwa.

Kryzys ukraiński potwierdza tylko, że spośród 12 programów dozbrajania polskiego wojska, które zostały wprowadzone przeze mnie w październiku 2009 roku, a później w 2012 roku zmodyfikowano, te pięć wskazanych jako priorytetowe jest realizowane. To one decydują o zdolnościach obrony terytorium Polski. Pierwszy to obrona przeciwrakietowa, drugi – śmigłowce. On zwiększa mobilność naszego wojska. Trzeci to bezzałogowe samoloty rozpoznawcze, gwarantujące lepsze rozeznanie pola walki. Czwarty to rozwój Marynarki Wojennej. I piąty, ostatni, to informatyzacja systemów dowodzenia i łączności.

Mam nadzieję, że po doświadczeniach z Krymu nikt z ministrów nie zada takiego pytania, jakie usłyszałem w maju 2008 roku. Mianowicie: "Po co Polsce marynarka wojenna?". Wyjaśniłem dlaczego, a mój rozmówca na to: "A to nie możemy jej sobie do tych zadań wynająć?". Odpowiedziałem, że moglibyśmy, i jeszcze by nam dopłacono. Bo Rosja tylko przebiera nogami, żeby jej Flota Bałtycka zastąpiła naszą.

Nieważne kto to powiedział. Ważne, że taka rozmowa się odbyła. I mam nadzieję, że już się nie odbędzie.

Putin tę politykę realizuje, dokonując kilku procesów. Po pierwsze bardzo ostro ideologizuje politykę zagraniczną, wprowadzając coraz więcej imperialnej retoryki. Po drugie militaryzuje stosunki zagraniczne. Wreszcie po trzecie konsoliduje przestrzeń poradziecką. I według mnie będzie się tego trzymał.

To pytania, na które żaden były ani obecny minister obrony nie może odpowiedzieć.