O kobiecości z Jolą Lewicką, ekspertką brafittingu: Poprzez biustonosz przypominam kobietom, jakie są ważne

Bliskie są mi problemy Amazonek, czyli kobiet, które straciły piersi - staram się znaleźć jak najlepsze rozwiązania, żeby znowu czuły się kobieco, dobieram im piękną bieliznę, organizuję dla nich warsztaty, wspieram finansowo. Od nich nauczyłam się jednej najważniejszej rzeczy – co zrobić, aby nigdy nie zachorować na raka piersi, znalazłam też sposób, jak powiedzieć o tym wszystkim kobietom w przymierzalniach.

Trudno to wyrazić - bardziej trzeba to poczuć - ale założenie biustonosza bardzo dużo zmienia, nadzwyczajnie „podbija” często zapomnianą kobiecość. Bielizna i brafitting są w dużym stopniu związane z naszym charakterem, temperamentem i estetyką. Z tym, jakie mamy kompleksy, co przeżyłyśmy w życiu, co myślimy o swoim ciele i dlaczego go nie lubimy.

Czytam z jej ciała. Czytam, kim są kobiety, co przeżyły i co trzeba zrobić, żeby wyglądały i poczuły się lepiej. Z każdego ciała płynie informacja, a nauczyłam się tego właśnie pracując w przymierzalni, ona odkrywa życie kobiety, tam widzę, kim ona jest naprawdę.

Może wejść bardzo silna kobieta, która zarządza 500 osobami w firmie, a w przymierzalni jest zupełnie kimś innym: osobą wrażliwą, wobec której nikt nie jest miły i czuły, ponieważ wszyscy myślą, że ona tego nie potrzebuje. Po zmierzeniu takiej kobiety i rozmowie z nią, przynoszę jej bieliznę, która będzie dla niej odpowiednia: dobry rozmiar, kształt i styl, który oddaje jej osobowość. Na koniec widzę, jak się sama uśmiecha się do siebie w lustrze, bo po prostu dobrze wygląda. Być może nie wiedziała wcześniej, że chce biustonosz w stylu glam rock albo chciałaby założyć gorset. Nie wszystkie kobiety widzą też, że trzeba im skorygować sylwetkę. I nagle mówią: nie wiedziałam, że mogę wyglądać lepiej. A ja im pokazuję, jakie duże, nieograniczone możliwości daje bielizna.

Nie ma, każda kobieta jest inna i nad każdą trzeba się pochylić. Ale kobiet, które przychodzą do salonu z usługą brafitterską, nie wolno oceniać, nie wolno zastanawiać się, czy są bogate czy biedne, skromne czy przebojowe. Należy skupić się tylko na tym, kim jest kobieta przez pryzmat biustonosza.

Czasami przychodzą kobiety, które mają bardzo dużo pieniędzy i możliwości, a ich kobiecość jest zapomniana. Wiele lat temu się z nią rozwiodły. To widać po biustonoszu, który ma na przykład 15 lat. Albo kobieta ma 50 lat, a na sobie biustonosz w stylu nastolatki kupiony w sklepie sieciowym w nieprzemyślany sposób. Kobiety czasem nie zauważają, że ich ciało się zmieniło. Nie wiedzą, że powinny być ważne same dla siebie. Nawet jeśli żyją wśród zasobności materialnej, zwiedziły cały świat, to często mają niskie poczucie własnej wartości i źle o sobie myślą. Takie kobiety przestają o siebie dbać. Moja rola polega na tym, żeby się nad nimi pochylić i przypomnieć im, jakie są ważne. Zadaję im różne pytania i niektóre z kobiet, jakby się przebudzały: powinnam myśleć o swoim ciele? Powinnam o nie zadbać? A to ja jestem w ogóle kobietą?

Nieraz pytam klientki, kiedy ostatni raz czuły się atrakcyjne i z radością patrzyły na siebie w lustrze. Często to odległe daty w przeszłości albo czas przed urodzeniem dzieci.

Jestem kobietą, która przeszła długą drogę i która także nie rozumiała swojego ciała. Uczyłam się go przez wiele lat. Bardzo wcześnie pojawiły się u mnie piersi, praktycznie byłam jeszcze dzieckiem. Z kolei po urodzeniu dziecka, moje piersi jeszcze bardziej urosły i bałam się, że już zawsze takie będą. Od mężczyzny, z którym byłam, wielokrotnie słyszałam, że już nie jestem tak atrakcyjna - te komunikaty bardzo się na mnie odbiły. Zaczęłam dbać o swoje ciało. Myśleć, jak mogę wyglądać dobrze. Ale przy tych dużych piersiach i przy moich proporcjach zawsze wyglądałam źle. Byłam tym bardzo sfrustrowana. Myślałam, że musi być jakaś inna możliwość.

Sama zaczęłam sobie szyć biustonosze. Po drodze pracowałam jako nauczyciel w szkole, potem w korporacjach i miałam różne doświadczenia zawodowe, ale w pewnym momencie poczułam, że chcę założyć biznes i że będą to właśnie biustonosze. Zaczęłam się zajmować bielizną i zwariowałam na tym punkcie. Poczułam, że to jest to, co chcę robić i bez znaczenia, że komuś wydaje się to śmieszne. Jak odchodziłam z korporacji, mój szef pytał: Ty chcesz zakładać kobietom biustonosze?! Odpowiedziałam mu, że nie umiem tego wyjaśnić, ale po prostu będę to robić.

Tak w życiu jest, że jeśli robisz to, co sprawia ci radość, to będziesz to robić tak, czy inaczej i stajesz się w tym najlepsza. Zależało mi na tym, żeby zbudować biznes, ale zobaczyłam, że robię też coś więcej. Czułam, że jestem dobrym, odnoszącym sukcesy sprzedawcą, ale też, że jestem w tym prawdziwa, to mi daje ogromną frajdę, a ludzie to czują i dobrze się bawią ze mną. Wchodząc do przymierzalni z kobietą nie tylko chciałam dobrać jej bieliznę, ale także podzielić się swoją wiedzą, nauczyć ją profilaktyki dbania o zdrowie piersi, dać jej radość wynikającą z bardzo dobrego wyglądu. Poznałam każdy aspekt, który dotyczy biustu i biustonoszy. Zaczęłam jeździć na targi bielizny w Paryżu, showroomy w Mediolanie, Londynie i Madrycie. Przywoziłam nowości, które testowałam. Każdą rzecz, jaką zamówiłam testowałam na sobie, żeby się przekonać, dla jakiej kobiety będzie ten stanik. Nawet jak przeglądałam tysięczny biustonosz, to nie straciłam ekscytacji. Oczami wyobraźni widziałam konkretną klientkę, na której będzie świetnie leżał.

Żeby być brafitterką trzeba kochać pracę z ludźmi, cieszyć się na ich widok. Na przykład jest późny wieczór, a moja stała klientka właśnie przyleciała do Warszawy i jest na lotnisku. Dzwoni do mnie i mówi, że ma tylko chwilę i zaraz znowu leci. Jest godzina 23, a ja pytam, za ile się umawiamy w sklepie, który będę musiała specjalnie dla niej otworzyć. Mój mężczyzna mnie pyta, czy ja nie mam dość pieniędzy. Ale ja się na tym nie zastanawiam, po prostu muszę się spotkać z tą panią i będziemy dobierać biustonosze.

Zawsze pobiegnę za tym, co dotyczy mojej pasji. Już wiem, że będę to robiła do końca życia. Ta praca mnie relaksuje. Polega na przeprowadzaniu kobiet od kompleksów do adoracji ciała. Jest coś magicznego w tej pracy. Czasami czuję się chodzącym stanikiem. Mam w głowie miliony biustów i biustonoszy, gorsetów, kostiumów kąpielowych układam je do różnych ciał kobiet w swojej głowie jak puzzle. Urodziłam się po to, żeby to robić. Każda moja podróż i decyzja się z tym wiąże.

Piersi wciąż są tematem tabu. Ich dotykanie zarezerwowane jest dla mężczyzny, z którym jesteśmy, lekarzy, którzy je badają i dzieci, które są karmione piersią. Podczas brafittingu mierzymy kobiety w biustonoszu z bardzo dużym szacunkiem. Nawet dziewczyny z krajów arabskich się przekonały do pracy z naszymi brafitterkami i nie chciały ich wypuścić z przymierzalni.

Nie, ponieważ wytworzyłaby się inna energia. To musi być kobieta, ponieważ kobiety nie będą się w przymierzalni adorować. Kobiety mówią prawdziwe komplementy, a nie wymuszone. Mężczyzna nie byłby wolny od emocji. No i brafitting to sytuacja intymna, myślę, że kobiety nie są gotowe na to, żeby to mężczyzna im doradzał w sprawie bielizny. Zabrakłoby tej kobiecej magii i zrozumienia, jakie są między klientką a brafitterką.

Są kobiety otoczone takim murem, że na dzień dobry mówią, że nikt i tak im nie pomoże i nikt nie zobaczy, co tak naprawdę za tym murem się kryje. Wtedy po prostu robię swoje tak, jakbym nie słyszała, że ona tych piersi nienawidzi. Ja ją widzę bez jej kompleksów, a poprzez bieliznę staram się wzmocnić to, co w niej pozytywne. Jeśli taka kobieta zobaczy różnicę i to, jak dobrze może wyglądać - uśmiech sam pojawia się na jej twarzy.

Bardzo wiele tracimy przez błędne myślenie o ciele, umniejszamy się. Wyobrażenie, że całe życie mamy mieć ciało atrakcyjnej nastolatki lub modelki. W szkole nikt nie uczy, jak należy myśleć o ciele ani o tym, że piersi są naturalną częścią ciała. Nikt nie uczy patrzeć na siebie z miłością. O tym, jak wyglądamy, dowiadujemy się z oczu i słów innych, a wyczulone jesteśmy przede wszystkim na złe słowa. A o tym, jak wyglądamy mamy się uczyć od siebie, trzeba tylko patrzeć na siebie z miłością, traktować z szacunkiem i pielęgnacją.

Spotykam coraz więcej kobiet, które wiedzą już, jak wyglądają i kim są. Są silne, odważne, świadome. Same są sobie szefami. Poza tym są inteligentne i nie lubią, jak się im wciska kit. W salonach oczekują profesjonalnej obsługi. Są w stanie zapłacić każde pieniądze, ale tylko wtedy, gdy zostały dobrze obsłużone, muszą mieć też z tego zakupu frajdę.

Brafitting jest bezpłatny, to jest magią mojego konceptu – kobiety mogą się edukować, mają dostęp do najlepszej selekcji bielizny z całego świata, jest to fajnie podane, ponieważ salony wyglądają tak, że po prostu musisz tam wejść. Jak już tam jesteś, to wystrój zapiera dech najbardziej wytrawnym rekinom shoppingu. Mogą przymierzyć, dotknąć, powąchać, napatrzeć się, napić szampana – nakarmić zmysły – mogą nie kupić nic, a brafitterka zawsze pożegna je z uśmiechem.

Ona pokazała, że musimy w życiu dokonywać trudnych wyborów. Dzięki niej ludzie zaczęli o profilaktyce rozmawiać. Jolie uświadomiła, że choroba jest dziedziczona genetycznie, więc jeśli w rodzinie ktoś chorował, to prawdopodobieństwo jest spore. Kobiety zaczęły się badać. Paradoksalnie Angelina podjęła tę decyzję w sposób męski, wybiegła ze swoją decyzją naprzód, przewidziała co może się stać.

Podczas mastektomii usunięto jej cały środek piersi i węzły chłonne, dzięki czemu już nie zachoruję, a za sprawą operacji wypełnienia jej piersi znowu wyglądają fantastycznie. Ma sześcioro dzieci, cudnego mężczyznę i chciała dla nich żyć. To odważna decyzja, która zapewni jej teraz spokój. Wiele Amazonek żałuje, że nie myślało prewencyjnie. Emocje, które towarzyszą tej chorobie nie pozwalają myśleć o stronie estetycznej, że potem przyjdzie moment, że kobiety będą potrzebowały odtworzyć usunięte piersi. Wtedy zaczynają się rekonstrukcje, wypełnianie tkanek z pleców, brzucha, przeszczepy, tatuowanie brodawek, korygowanie blizn, aby stworzyć substytut odciętej piersi. Angelina to wszystko przeskoczyła, ofiarowała nam edukację. Nawet jeśli to chwyt marketingowy, to bardzo ładnie go połączyła z niesieniem wiedzy. Ja patrzę na nią z podziwem.

Przypominają sobie, że są kobietami. Zwłaszcza, że zbliża się wiosna i budzą się zmysły. W salonach są już kostiumy kąpielowe. Chciałabym, żeby z okazji Dnia Kobiet kobiety, które o tym zapomniały - przypomniały sobie, że są kobietami. Żeby szukały kobiecości i otaczały się profesjonalistami, którzy im o niej przypomną.

W tym roku wprowadziłam do swoich sklepów również ekskluzywne erotyczne akcesoria dla kobiet. Miałam serce na ramieniu, ponieważ nie byłam pewna, czy nasze społeczeństwo jest gotowe na erotyczne akcenty w salonie z bielizną. Dostać można m.in. akcesoria z „50 twarzy Greya” i prawdziwe ponadczasowe, kolekcjonerskie dzieła sztuki Paula Seville, i wiele luksusowych światowych marek, które wynajduję na targach bielizny i w czasie podróży. Są to: kołnierze, kryzy, obroże, smycze na szyję, które przypominają wyrafinowane kolie i naszyjniki. Naklejki na brodawki, gorsetowe pasy, underbusty, biżuteria zakładana na całe ciało, gorsety, rękawice, maski na twarz.

Oferuję te prawdziwe tradycyjne gorsety, jak w XIX wieku, i kolejny paradoks – sprzedaję ich bardzo dużo – jestem w pierwszej trójce na świecie. Kolejny paradoks – kiedyś kobiety były przymuszane do ich noszenia, wyrzuciły je, zamanifestowały swoje wyzwolenie. Teraz same, nieprzymuszone sięgają po nie – to dzięki nim wyglądają najlepiej jak to tylko możliwe. Dzisiaj gorsety są ubraniem wierzchnim, na wyjątkowe okazje, są absolutnie wyjątkowe, stawiają kobietę na piedestale kobiecości. Już wyżej nie można….

Jedno, najważniejsze – dzięki swojej pracy - poprawić jakość życia kobiet w Polsce, dać im kopa w kobiecość, żeby zwariowały na swoim punkcie, wyglądały najlepiej jak to możliwe i umiały swój piękny wygląd obronić.