Ewa Koprowska: Biegając z blizną – czyli jak pokonać kryzys

Luty będzie najcięższym miesiącem w dotychczasowym treningu. Marcowy półmaraton nie przeraża mnie tak bardzo jak luty, który ma mnie do tego maratonu przygotować. Treningi są ciężkie. Długie wybiegania oscylują w okolicy 20 km. Dodatkowe 3 – 4 zróżnicowane treningi w tygodniu. Podbiegi, interwały, treningi siłowe. Oraz ćwiczenia wzmacniające mięśnie.

Do listopada włącznie realizowałam bez problemu zapisane w dzienniczku wytyczne. Oczywiście zdarzały się pojedyncze słabsze dni lub wypadki losowe. Teraz jest inaczej. Fizycznie trening mnie przerasta. Przerasta mnie połączenie prowadzenia domu, intensywnego życia zawodowego i półprofesjonalnego treningu. Obolałe mięśnie i zwykłe ludzkie zmęczenie połączone z niedosypianiem i stresem w styczniu zaczęły wróżyć katastrofę. Czas rozejrzeć się za kołem ratunkowym.

Po niedzielnym wybieganiu i poniedziałkowych podbiegach na drżących nogach docieram do Ani Kuczkowskiej – naszej fizjoterapeutki. Opowiadam, co i gdzie boli, a Ania bada, rozluźnia, masuje i doradza. Jak prawdziwy przyjaciel – aby pomóc, musi zadawać ból. Jak prawdziwy przyjaciel wysłuchuje przy tym moich opowieści o sukcesach i porażkach. Odnosi się ze zrozumieniem do rozterek i zmęczenia. Przy okazji zwierzeń okazało się, że chodziłyśmy do tej samej szkoły podstawowej. :)

Na leżance u Ani można rozluźnić nie tylko mięśnie, ale i duszę. Te wizyty wraz ze wzrostem obciążeń stały się częstsze. W lutym konieczne będą spotkania co tydzień.

Zdaję sobie sprawę, że aktualny kryzys to przesilenie zimowe. W moim przypadku marzec to słaby moment na przebiegnięcie półmaratonu. Przedwiośnie jest okresem, w którym mój organizm zazwyczaj jest osłabiony. W tym roku dodatkowo obciążony treningiem – kryzys fizyczny dał o sobie znać wcześniej. W konsekwencji za kryzysem fizycznym natychmiast zgłosił się kryzys psychiczny.