Nietykalny

Nie chodzi mi o to, by „przejechać” się po Lewandowskim, co zresztą robią dziś wszyscy. Reprezentacja Polski to jednak nie jest zespół, w którym można grać tylko za to, że strzela się wyłącznie w Niemczech. Na wizerunek „Lewego” ostatnio rzutuje nie tylko jego niemoc strzelecka, ale także zamieszanie wokół wzięcia udziału w reklamie sponsora kadry. A jak nie wiadomo o co chodzi, to chodzi o pieniądze. cały problem polegał na tym, że Lewandowski (z resztą nie tylko on) oczekiwał stosownego wynagrodzenia za udział w reklamie, co obiecywał jeszcze poprzedni Prezes PZPN. Za „odkręcanie” całej sytuacji z dobrym skutkiem zabrał się Zbigniew Boniek.

To, że Lewandowski po założeniu koszulki z herbem na piersi traci wszystkie swoje walory, to jedno. Wywiązywanie się ze swoich obowiązków zawodowych, to drugie. Nie znamy szczegółów dotyczących ustaleń sponsorskich i chciałabym wierzyć, że obawy Lewandowskiego przed wzięciem udziału w reklamie sponsora kadry wynikały nie ze względów finansowych, lecz formalnych (możliwe na przykład, że piłkarza wiąże kontrakt z inną, konkurencyjną marką). Nie da się jednak zaprzeczyć, że napastnik Borussii nie zyskał w ostatnich tygodniach wielu sprzymierzeńców.

Jak dziś odbiera się „Lewego”? Jako nieco przesadnie pewnego siebie, niemal cwaniaka. Transferowa zawierucha, wbijanie szpil ważnym postaciom w krajowym futbolu – to wszystko powoduje, że wizerunek idola z Dortmundu zaczyna się mocno chwiać. W dodatku pojawił się problem ze skutecznością, czyli tym, z czego rozliczany jest każdy napastnik.

Z moich dotychczasowych doświadczeń wynika, iż każdy piłkarz zatrudniony na mocy kontraktu o profesjonalne uprawianie piłki nożnej (przynajmniej w I lidze czy II lidze ) podpisuje także umowę o wykorzystanie wizerunku. Klub może więc delegować piłkarza np. do brania udziału w akcjach marketingowych, a ten nie może odmówić. No, chyba że każą mu zakładać majtki na głowę i biegać po głównej ulicy w mieście, czyli robić coś uwłaczającego godności osobistej. Nie wyobrażam sobie, żeby w momencie, gdy wszyscy potrafią się podporządkować i wziąć udział np. w spocie reklamowym, nagle jeden z graczy robił z tym problemy. Oczywiście, casus Lewandowskiego może być o wiele bardziej złożony. Może, ale nie musi.

Przede wszystkim, Lewandowskiemu brakuje pokory. Brakuje, żeby przyznał, że w kadrze jest cieniem samego siebie. Że nie walczy tak, jak w żółtej koszulce. Żeby przestał powtarzać jak mantrę, że „wychodził na dobre pozycje, ale koledzy go nie dostrzegali”. O klasie zawodnika nie mówi się tylko wtedy, gdy piłkarz jest na topie. Świadczy o niej także umiejętność przyznawania się do błędów, której Lewandowski nie nabył. Wygwizdano go w Gdańsku, a on stojąc przed dziennikarzami robi z nich idiotów, mówiąc, że tego nie słyszał…

Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest jednak to, że niezależnie od całej medialnej zawieruchy i słabej formy w reprezentacji, Lewandowski i tak niemal z pewnością znajdzie się w wyjściowej „jedenastce” na mecze eliminacji Mistrzostw Świata. Dlaczego? Bo trener Fornalik to najbardziej zachowawczy i przewidywalny szkoleniowiec, jakiego ta reprezentacja miała od lat.