Dziewczyny atomowe

Denise Kierenan zrobiła coś niezwykłego. Oto kilkadziesiąt lat po zakończeniu II wojny światowej odnalazła i namówiła do rozmowy kilka kobiet, które skuszone przygodą, dobrymi zarobkami, a przede wszystkim odpowiadając na patriotyczne apele, zgłosiły się do pracy nad nową bronią, która miała pokonać hitlerowskie Niemcy. Pracy nad bombą atomową. Oczywiście świeżo upieczone absolwentki liceów nie słyszały nigdy o badaniach nad rozczepianiem jądra atomu, nie wiedziały nawet do czego przydatna jest ich praca. Wykonywały ją jednak bez żadnego komentarza, z zaangażowaniem ludzi, którzy pamiętając o wielkim kryzysie, wiedzą, czym jest szacunek dla dobrze płatnej pracy. Mimo tych oczywistych zasług nikt już o nich nie pamięta. Nic dziwnego. Z wojen zapamiętywani są wielcy generałowie lub żołnierze odznaczeni w bojach. O kucharzach i kwatermistrzach nikt nie pamięta, mimo, że bez ich pracy bohater w okopach nie miałby co jeść ani czym strzelać. Podobnie zapamiętywany jest wielki odkrywca, o laborancie nikt nawet nie chce słyszeć. Tak jednak już ten świat jest ułożony i chyba tylko takie osoby jak Denise Kierenan potrafią temu zaradzić. „Atomowe dziewczyny” są więc hołdem złożonym po latach tym kobietom, które przenosząc się do Oak Rigde, zaangażowały się w prace nad bronią atomową.

Książka ta jednak ma drugie dno, które może dostrzec jedynie współczesny czytelnik, wyczulony na ludzką krzywdę. Autorka opisując losy dziewczyn pracujących w Oak Rigde nakreśla nam wstydliwą stronę Ameryki lat czterdziestych. Oak Rigde było bowiem miastem, które od razu zaplanowało slumsy dla swych kolorowych mieszkańców. W Oak Rigde istniała segregacja rasowa i łamano prawa obywatelskie kolorowych mieszkańców. W dodatku miasto to powstało na terenach wywłaszczonych, za które rząd amerykański płacił ułamek ich rzeczywistej wartości.

Jedyne, co w samej książce może irytować, to jej język. Książka ta bowiem została napisana przez Amerykankę i skierowana do amerykańskiego czytelnika. Jednak ogrom informacji, jakie zamieściła Autorka, kompensuje jej niezbyt wyrafinowaną formę.