Nie jestem wieczną marudą! 10 zachowań osób wysoko wrażliwych, których inni nie rozumieją

Jeżeli współpracujesz lub jesteś w związku z osobą WWO, musisz wziąć pod uwagę kilka zachowań, które nie wynikają ze złej woli. Wiedza na ten temat pozwoli nie tylko umocnić relację i osiągnąć sukcesy w pracy, ale także pozbyć się frustracji i kłótni.

Jesteśmy oczywiście różni, więc nie ma jednego schematu, który można dopasować do każdej WWO. Zebrałam jednak 10 zachowań, za które "mi się dostało", usłyszałam, że wymyślam, przesadzam i jestem koszmarną marudą.

... ale nie chcę być marudą, bo i tak wystarczająco się już w życiu nasłuchałam, że przesadzam. Dźwięk wentylatorów i ekspresu do kawy, uderzania w klawiaturę, sygnały telefonów czy szepty doprowadzają mój mózg do szaleństwa. Podobnie jak poczucie "otoczenia" przez innych.

Może być WWO, która gdyby się na coś nie zgodziła, miałaby poczucie winy.

Jestem aktywna, lubię jeździć na rowerze, spacerować z psem i spotykać się z ludźmi. Nie nazwałabym siebie typem kanapowca, jednak wiele osób nie rozumie, że nie potrafię każdego dnia "działać na pełnych obrotach". Znajomy po spotkaniu poszedł biegać, ja leżałam w łóżku, próbując odciąć się od bodźców.

Jestem tą upierdliwą klientką, która często prosi o zmianę miejsca lub ściszenie muzyki. Oczywiście robię to grzecznie, raczej prosząc o zrozumienie, niż żądając, by wszyscy się do mnie dostosowali. Efekt jest taki, że są miejsca, w których przebywać nie mogę.

Do tej listy dołączyły kina, bo wystarczy jeden widz, który pije napój energetyczny (nienawidzę tego zapachu) lub szeptem dzieli się każdą uwagą o filmie i już planuję jak najszybszy powrót do domu. Równie niekomfortową sytuacją jest dla mnie podróż komunikacją miejską, gdy akurat zapomnę słuchawek, a współpasażer co 3 sekundy odbiera powiadomienia. Muszę wysiąść, bo nieznośne pikanie wwierca mi się w głowę i nie jestem w stanie tego znieść.

Z tego samego względu nie odbieram telefonu, gdy wiem, że poza "tak, słucham?" nie będę w stanie powiedzieć nic więcej. Kolejnym powodem nieodbierania jest to, że od lat nie korzystam z dźwięków i wibracji. Mam całkowicie wyciszony telefon i każdy, kto przychodzi do mojego mieszkania, wie, że jego urządzenie też musi milczeć.

Najgorsze, co można usłyszeć w takim momencie to: "Jesteś leniuchem, dawaj, rusz się, co będziesz w domu siedzieć".

To może wydać się absurdalne, ale wystarczy, że jeden element w danym człowieku zacznie drażnić mój mózg i już nie jestem w stanie przebywać w jego pobliżu. Wiele osób nie może tego pojąć, bo przecież "to taki sympatyczny facet" lub "zabawna kobieta", a tutaj nie chodzi o tę konkretną osobę, a jakąś jej cechę, którą mój mózg odbiera jak alarm. O, to taka reakcja alergiczna.

W momentach takiego napięcia sięgam po kołdrę obciążeniową, jednak gdy nie mam do niej dostępu, to wystarczy inny człowiek, który "przygniecie mnie" swoim ciężarem. Głównie chodzi o to, że muszę "poczuć swoje ciało", rozluźnić je.

Każde wydarzenie w swoim życiu muszę odespać. Nawet 3-godzinną podróż pociągiem. To dla mnie czas czuwania i napięcia, który powoduje, że gdy docieram na miejsce, to dosłownie "padam na twarz".

W moim przypadku przerodziło się to w autosabotaż praktykowany zarówno w życiu osobistym, jak i zawodowym. Zaczęłam zatem coraz częściej wprost prosić o feedback od współpracowników i znajomych, żeby usłyszeć, co zrobiłam dobrze, a co zawaliłam, a nie samodzielnie tworzyć scenariusze (najczęściej czarne).

Oczywiście niektórzy uznali to za objaw egocentryzmu i za mocne skupianie się na opinii innych, a mnie po prostu krótkie "dobra robota" lub "do poprawy" osadza w rzeczywistości.

Wzrusza mnie wiele rzeczy, więc moje łzy niejednokrotnie wcale nie są wynikiem smutku. Nieraz to efekt złości, bezsilności, błogości, zachwytu, miłości. Mój organizm uznał, że w taki sposób będzie ewakuował ze mnie nadmiar bodźców i emocji. Nieraz po prostu czuję, że muszę popłakać i od razu jest mi lepiej.