Nowe oblicze sponsoringu. Coraz częściej seksem za pieniądze ratują się... samotne matki

Ania ma 32 lata. Synka, Stefanka, urodziła jako 28-letnia szczęśliwa mężatka.

– Z mężem byliśmy dwa lata po ślubie – mówi. – I bardzo się kochaliśmy. To dziecko to była nasza wspólna, świadoma decyzja. Mąż był przy mnie przez całą ciążę. Chodził ze mną do szkoły rodzenia. Bardzo chciał i faktycznie był potem także przy porodzie. Nigdy mnie nie zawiódł.

Nigdy przedtem i nigdy potem też nie. W dniu, w którym Ania wróciła z synkiem do domu, Paweł oznajmił jej, że odchodzi. Do znajomej dentystki, starszej od niego o kilka lat, rozwiedzionej i z odchowanym już, dziesięcioletnim synkiem. Wyjaśnił, że wszystko przemyślał i jednak nie jest gotowy na to, by być ojcem.

– Mężczyznom jest łatwiej – mówi Ania. – To nie oni znają tego malucha od pierwszych chwil. Nie oni noszą go pod sercem przez 9 miesięcy i nie oni cierpią męki przy porodzie. Ja byłam przerażona i załamana, nie wiem czy bardziej tym, że zostałam sama czy tym, że moje dziecko wychowa się bez ojca.

Z pomocą mamy i siostry pozbierała się. Stanęła na nogi i – gdy Stefanek miał pięć miesięcy – wniosła sprawę o rozwód. Nie było trudno. Dobry prawnik, dobrze napisany pozew. Sąd ustalił dobre alimenty. Dostała tysiąc pięćset złotych. Jak na polskie sądy całkiem sporo, choć jak na koszty życia w Warszawie wcale nie tak dużo. Ale i tego rodzimy system nie był w stanie wyegzekwować.

Moja rozmówczyni z wykształcenia i zawodu jest pielęgniarką. Pracuje w jednym ze stołecznych szpitali. W tym samym od blisko dekady.

– Kocham swój zawód – dodaje. – I współpracowników i pacjentów. Od dziecka chciałam być pielęgniarką i nie wyobrażałam sobie, że mogę robić coś innego.

Kłopoty zaczęły się, kiedy wpadła w finansowy dołek. Problem z egzekwowaniem alimentów, problem z przetrwaniem od pierwszego do pierwszego. Problem z pieniędzmi na dziecięce ubranka, na nianię, którą musiała zatrudnić, by wrócić do pracy. Jasne, mogła iść na drugi a nawet trzeci etat. Ale wtedy nie widywałaby prawie syna. A tego nie chciała w ogóle brać pod uwagę.

Układ ze swoim sponsorem, Piotrem, ciągnie już ponad dwa lata. Za każde spotkanie z nią płaci jej 2-3 tysiące. W miesiącu takich spotkań mają średnio 4-6.

Jest zdolna i pracowita. Zaciskała zęby, uczyła się i jakoś to szło. Po roku, dwóch, miała już jaką taką pensję. Gdy półtora roku temu zaszła w ciążę, na konto co miesiąc wpływało jej jakieś 4,7 tys. zł.

– Na ojca dziecka nie liczyłam chyba nigdy – wyjaśnia. – Tuż po tym jak powiedziałam mu, że jestem w ciąży, zniknął. Nie, nie starałam się go szukać. Uznałam, że podjął już decyzję i ja z brzuchem czy bez tego nie zmienię.

Dużo później dowiedziała się, że gdzieś tam w Polsce miał już jedną żonę i jedno dziecko. Więcej widocznie nie potrzebował.

– To tymczasowo – powtarzała sobie po pierwszym spotkaniu z Grzegorzem. – Tylko tymczasowo. Dopóki nie stanę na nogi.

Po raz pierwszy skorzystała z jego pomocy, gdy Janinka miała dziewięć miesięcy. Bo oszczędności zaczęły topnieć. I te jej własne, i rodziny. Na znalezienie stałej, jednej pracy, w której płacono by jej przynajmniej te cztery, cztery i pół tysiąca, liczyć nie bardzo mogła.

– Znam realia – mówi. – Pewnie, mogłam się zgodzić na pracę za 2 tys. zł brutto i po osiem godzin dziennie. Tylko że wtedy nie miałabym ani szansy uczestniczyć w życiu dziecka, ani pieniędzy na nianię o tym, by zapłacić rachunki czy kupić jedzenie w ogóle nie mówiąc. Ludzie mogą mnie potępiać, nazwać prostytutką, ale ja nie żałuję tego, co zrobiłam. Od kuchni to naprawdę nie wygląda jak coś niemoralnego czy złego, choć pewnie takie jest. Mój sponsor potrzebował towarzystwa i bliskości, ja byłam w stanie mu to dać. Dla niego zaś wypłacanie mi dość regularnej pensji nie stanowiło żadnego problemu.

Paulina – podobnie jak Ania - za każde spotkanie kasowała 2,5 tys. Miesięcznie wychodziło ok. 10 tys. zł. Korzystała z pomocy sponsora przez ponad rok. Kilka miesięcy temu założyła swoją firmę. Sporo pracuje z domu, dlatego dziś udaje jej się łączyć pracę z opieką nad niespełna dwuletnią córką.

– Piotrek prowadził swoją firmę i był bardzo dobrze ustawiony finansowo – mówi. – Mówił, że nie muszę pracować, a ponieważ szybko zaszłam w ciążę, nie upierałam się. Dość kiepsko ją znosiłam.

Magda ma dwie córki. Starsza ma trzy lata, młodsza rok. Mąż poprosił ją o rozwód jakieś pół roku temu. Zgodziła się oczywiście. Nigdy nie potrafiła mu odmówić. Sąd na rozprawie przyznał jej po 1,4 tys. zł alimentów na każdą z dziewczynek.

Piotrek zostawił jej jednak coś jeszcze – mieszkanie obarczone kredytem.

– Staram się nie myśleć o nim źle, bo to ojciec moich dzieci, ale to, na co nas naraził jest okropne – mówi. – Właściwie nigdy nie pracowałam zawodowo, a nagle okazało się, że muszę zarobić na siebie i dziewczynki i jeszcze na kredyt. On czasem daje mi tyle, ile powinien, ale to zdarza się raczej rzadko.

Po tym jak skończyła swój urlop macierzyński, postarała się o pracę w przedszkolu. To prywatna placówka, której dyrektorem jej jej koleżanka z uczelni. Uczy dzieciaki arabskiego.

– Uratowało mnie to, że zrobiłam gdzieś po drodze kurs pedagogiczny – mówi Magda. – Tyle tylko, że większość rodziców woli angielski, niemiecki lub francuski. Czasem rosyjski. Niewielu posyła swoje pociechy na naukę arabskiego, więc siłą rzeczy moja pensja nie jest zbyt duża.

Magda od miesiąca spotyka się z Janem (1,8-2 tys. za spotkanie).

– Nie do końca jeszcze oswoiłam się z tą myślą – przyznaje. – Czasem naprawdę jest mi z tą świadomością czegoś złego, niedozwolonego, bardzo źle. Czasem mam żal do rodziców, że nie wychowali mnie na feministkę i – zamiast tego jak radzić sobie w życiu – nauczyli polegać na mężczyźnie. Ale wtedy stają mi przed oczami moje dzieci i pytanie – jak sama z tej nędznej posady mam im zapewnić dobre życie?