Obok tych memów nie da się przejść obojętnie! ZarysowanaWu: "Pomysły biorę z życia"

My to nazywamy memami. Wszystko jest rysowane ręcznie. Rysunki mają swoje grafiki, są tworzone na kartkach, bo też wystawiam swoje prace poza internetem.

Pomysły biorą się z życia. Rzadko jest tak, że siedzę i coś wymyślam na siłę. Najczęściej wynika to z obserwacji, z rozmów, z przemyśleń. Wtedy siadam i przerysowuję te sytuacje, ustalam mimikę, twarz postaci.

Bardzo różnie. Często to są moje sytuacje. Zdarza się, że są to też teksty moich znajomych. Wszystko jest jednak przefiltrowane przeze mnie, przez moje osobiste odczucia.

Miałam dość długi kryzys twórczy. Miałam mało pewności siebie i potrzebowałam formy z którą mogłabym wyjść do ludzi, która będzie miała odzew, a ja będę miała motywację. Wzięło się to także z chęci dzielenia się tym, co myślę i wyrażania siebie.

Wydaje mi się, że powstaje tego coraz więcej w internecie, bo jesteśmy przyzwyczajeni do krótkich form. Czytamy krótkie wiadomości, krótkie Twitty, lubimy szybką informację. Żart się zawsze dobrze sprawdza, jeżeli jest dobry. Trudno jest mi się odnieść do młodszych kategorii wiekowych, ponieważ ja przyciągam odbiorców 25+. Takie rysunki są potrzebne, bo mają w sobie żart, ironię i są prześmiewcze.

Wydaje mi się, że tego typu rysunki pozwalają zdobyć dystans do siebie. Przyglądając się im widzimy, że nasze zachowanie często jest śmieszne, ironiczne, albo wręcz przeciwnie – smutne. Są one swego rodzaju lustrem, dają możliwość przejrzenia się, dlatego też wydaje mi się, że zyskują tak dużą popularność. Łapiemy dystans do siebie, możemy na coś popatrzeć z żartem i widzimy, że nie jesteśmy jedyni ludźmi z danym problemem. Dzięki temu mamy z nim lepszy kontakt.

Jakiś czas temu, chyba w maju, wpadłam na ten pomysł. Wrzuciłam trzy, czy cztery rysunki. Później na okres wakacji trochę to zarzuciłam, by porządnie wziąć się za pracę we wrześniu. Zaczęłam wyciągać projekty z szuflady. Widziałam, że to się podoba i zaczęłam więcej publikować w sieci. Nie ukrywam, że odzew mi dużo pomógł w nabraniu pewności siebie.

Tak, to był piękny dzień. Napisał mi, że brzydko rysuję. (śmiech)

Tak, tak. Jak się już ma hejtera, to naprawdę poważna sprawa.

Pracowałam za barem. To są prawdziwe sytuacje. Kiedy dowiedziałam się, że mam uczulenie na laktozę, poszłam do kolegi, który teraz jest barmanem i zapytałam, czy jest coś bez glutenu i laktozy. On mi tak właśnie odpowiedział. Ja nie kłamię w swoich rysunkach. Oczywiście przerysowuję sytuacje, czy postaci, ale to się po prostu dzieje. To nie są udawane zdarzenia.

Posiadam takie rysunki, wykonuję je, natomiast jeszcze nie mam potrzeby wychodzenia z nimi do ludzi. Ciężko by mi było robić rysunki odchodzące od moich przekonań politycznych, więc na pewno nie byłabym w tym obiektywna. Na razie od tego stronię. Od czasu do czasu zdarza mi się jakaś sytuację skomentować, ale chowam to na razie do szuflady. Przyjdzie na to czas.

Za posta: „Twoja tablica śmierdzi desperacją” straciłam paru znajomych. Wzięli to chyba bardzo personalnie, ale mówię to oczywiście z przekąsem. Nie należę do osób jakoś bardzo rozrywkowych, ale zawsze miałam dość cięty język. Myślę, że to nie jest nic dziwnego dla osób, które mnie znają. Chociaż tak naprawdę myślę, że ja się na nich i tak jeszcze dość powstrzymuję.

Zobaczymy co życie pokaże.

Kolega mi powiedział, że strasznie babska jest ta strona i nie pojalkuje. Ne pewno lubi ją więcej kobiet.

Nie, w ogóle nie taki był cel. To jest zaskakujące, ale jak jestem przekonana, że wrzucę coś, co się na pewno spodoba, to to się w ogóle nie sprawdza. Kiedy wrzucam jakiś taki rysunek, który wydaje mi się średni, to nagle okazuje się, że jest on bardzo lubiany, udostępniany i staje się hitem. Nie miałam wstępnej koncepcji na tę stronę. Ja po prostu wrzucałam swoje prace i odbiorca pojawił się tak naprawdę sam. To nie była żadna manipulacja. Myślę, że też nazwa zakwalifikowała stronę do tych „bardziej kobiecych”.

Tak, dokładnie. Chociaż staram się ostatnio wrzucać także mężczyzn.

To wyszło przez przypadek. Ja szczerze mówiąc myślałam, że strona będzie bardziej lubiana przez mężczyzn, bo jest o kobiecie, ale opowiadana w sposób autoironiczny.

Ten rysunek wydaje mi się raczej śmieszny, ale nie. Nie napędza mnie stan melancholii, ani smutku. Ja ten stan absolutnie akceptuję i myślę, że on pojawia się u mnie tak, jak u każdego. Tworzę wtedy normalnie, ale nie jest tak, żeby ten smutek mnie jakoś bardziej nakręcał. Jest teoria, że smutek to dla artystów stan najbardziej twórczy. Dla niektórych być może taki jest, ja jednak więcej rysuję, kiedy wszystko jest w porządku.

Ciężko tak powiedzieć. Każdy chce być w jakiś sposób akceptowany. Zdarza się, że znajomy myślą, że dzieje się u mnie to, co wrzucam. To jest czasami dość zabawne, bo ludziom wydaje się, że coś o mnie wiedzą. Natomiast co jest ciekawe, jest to tak naprawdę bardzo fajna forma kreacji. Staram się być w tych rysunkach szczera. Co więcej, na pewno dużo osób utożsamia się z tymi rzeczami, bo każdy ma w życiu podobne sytuacje.

Na razie nie, bo czekam na odzew. Pewnie kiedy będę miała więcej lajków to się samo pojawi. Na razie się rozkręcam. Póki co, będę miała w styczniu wystawę stacjonarną „Centrum uwagi” w Warszawie, w Galerii Autonomia. Będzie to wystawa rysunków, które są na stronie i kilku innych, które jeszcze nie były udostępniane. Będą to prace w formie papierowej. Co będzie później, zobaczymy.